مقدمه: دیابت یک بیماری متابولیکی شایع است که منجر به نوروپاتی محیطی می‌شود. آسیب نورون‌های محیطی باعث افزایش پروتئین کانال سدیمیNav۱,۳ می‌شود. تمرین ورزشی اثر مفیدی بر دیابت و نوروپاتی محیطی دارد. از طرفی، آلفالیپوئیک اسید یک آنتی-اکسیدان بیولوژیکی قوی است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر شدت‌های مختلف تمرین و آلفالیپوئیک اسید بر بیان کانال سدیمی Nav۱,۳ عضله نعلی موش‌های دیابتی بود.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی ، ۳۵ سر موش نر نژاد ویستار به‌طور تصادفی به هفت گروه: کنترل سالم، دیابتی، دیابتی مکمل، دیابتی تمرین شدید، دیابتی تمرین متوسط، دیابتی تمرین شدید + مکمل، دیابتی تمرین متوسط + مکمل تقسیم شدند. موش¬های صحرایی با تزریق استرپتوزوسین به صورت درون صفاقی، دیابتی شدند. پروتکل تمرین تناوبی متوسط و شدید به مدت شش هفته و پنج جلسه در هفته اجرا شد. آلفالیپوئیک اسید به مقدار mg/kg۲۰ در روز به‌صورت گاواژ به موش¬ها داده شد. بیان پروتئین Nav۱,۳ با روش ایمونوهیستوشیمی اندازهگیری گردید. عملیات آماری با نرم‌افزار SPSS version ۱۶ انجام گرفت. از آزمون آماری تحلیل واریانس یک‌طرفه و توکی برای تحلیل اطلاعات استفاده شد.
نتایج: دیابت منجر به افزایش بیان Nav۱,۳ عضله نعلی نسبت به گروه سالم شد (۰/۰۰۰۱>P). تمرین شدید (۰/۰۰۱۵=P)، تمرین متوسط (۰/۰۰۵۶P=)، تمرین شدید + مکمل (۰/۰۰۰۱>P) و تمرین متوسط+مکمل (۰/۰۰۰۱>P) سطح NaV۱,۳ را به‌طور معنی‌داری نسبت به گروه دیایت کاهش دادند.
نتیجه‌گیری: تمرین تناوبی شدید و متوسط می‌تواند بیان Nav۱,۳ عضله نعلی موش‌های دیابتی را کاهش دهد. ترکیب مکمل آلفالیپوئیک اسید با تمرین ورزشی در کاهش نوروپاتی محیطی موثرتر است.
