دوره 30، شماره 12 - ( اسفند 1401 )
جلد 30 شماره 12 صفحات 6222-6211 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (576 مشاهده)
مقدمه: پیچش طناب اسپرماتیک از طریق ایجاد آسیب ایسکمی- ریپرفیوژن منجر به اختلال در عملکرد بیضه، مرگ سلولهای زایا، تولید گونه‌های فعال اکسیژن و ناباروری می‌گردد. پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) سرشار فاکتورهای رشد و سیتوکین‌های ضد التهابی می‌باشد. در این تحقیق اثرات PRP بر روی اسپرماتوژنز و تراکم کروماتین اسپرم به دنبال آسیب ایسکمی ریپرفیوژن ارزیابی شد.
روش بررسی: 40 سر موش سوری نر بالغ به شرح زیر وارد مطالعه شدند. گروه کنترل، گروه پیچش/واپیچش، گروه کنترل منفی که جراحی پیچش/واپیچش همراه با تزریق محیط کشت به داخل بیضه انجام شد، گروه درمان که جراحی پیچش/ واپیچش همراه با تزریق PRP در این گروه انجام گرفت. بعد از گذشت یک سیکل اسپرماتوژنز، بررسی‌های هیستومورفومتری با رنگ‌آمیزی PAS و ارزیابی تراکم کروماتین اسپرم به کمک رنگ‌آمیزی آنیلین بلو صورت گرفت. داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS version 16 و آزمون آماری ANOVA و تست تعقیبی توکی آنالیز شدند.
نتایج: میانگین تعداد سلولهای اسپرماتوژنیک، سرتولی، لیدیگ، میوئید، نمره جانسون، میانگین قطر و ضخامت اپیتلیوم زایا به دنبال آسیب ایسکمی-ریپرفیوژن به‌صورت معنی‌داری کاهش یافت. میانگین ضخامت غشای پایه لوله‌های سمینی فروس و هم‌چنین درصد اسپرم‌های دارای هیستون اضافه به دنبال آسیب ایسکمی ریپرفیوژن افزایش یافت (0/001 P<). پس از درمان با PRP، بهبودی قابل توجهی در ساختار بافتی لوله‌ها، زنده‌مانی سلول‌ها و تراکم کروماتین اسپرم یافت شد درحالیکه هم چنان تفاوت معناداری درمقایسه با گروه کنترل مشاهده گردید (0/001 P<).
نتیجه‌گیری: PRP با دارا بودن فاکتورهای رشد و سیتوکین‌های ضدالتهابی دخیل در رگزایی و عملکرد آنتی‌اکسیدانی قادر است عوارض ناشی از آسیب ایسکمی–ریپرفیوژن را به‌طور نسبی بهبود بخشد.
روش بررسی: 40 سر موش سوری نر بالغ به شرح زیر وارد مطالعه شدند. گروه کنترل، گروه پیچش/واپیچش، گروه کنترل منفی که جراحی پیچش/واپیچش همراه با تزریق محیط کشت به داخل بیضه انجام شد، گروه درمان که جراحی پیچش/ واپیچش همراه با تزریق PRP در این گروه انجام گرفت. بعد از گذشت یک سیکل اسپرماتوژنز، بررسی‌های هیستومورفومتری با رنگ‌آمیزی PAS و ارزیابی تراکم کروماتین اسپرم به کمک رنگ‌آمیزی آنیلین بلو صورت گرفت. داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS version 16 و آزمون آماری ANOVA و تست تعقیبی توکی آنالیز شدند.
نتایج: میانگین تعداد سلولهای اسپرماتوژنیک، سرتولی، لیدیگ، میوئید، نمره جانسون، میانگین قطر و ضخامت اپیتلیوم زایا به دنبال آسیب ایسکمی-ریپرفیوژن به‌صورت معنی‌داری کاهش یافت. میانگین ضخامت غشای پایه لوله‌های سمینی فروس و هم‌چنین درصد اسپرم‌های دارای هیستون اضافه به دنبال آسیب ایسکمی ریپرفیوژن افزایش یافت (0/001 P<). پس از درمان با PRP، بهبودی قابل توجهی در ساختار بافتی لوله‌ها، زنده‌مانی سلول‌ها و تراکم کروماتین اسپرم یافت شد درحالیکه هم چنان تفاوت معناداری درمقایسه با گروه کنترل مشاهده گردید (0/001 P<).
نتیجه‌گیری: PRP با دارا بودن فاکتورهای رشد و سیتوکین‌های ضدالتهابی دخیل در رگزایی و عملکرد آنتی‌اکسیدانی قادر است عوارض ناشی از آسیب ایسکمی–ریپرفیوژن را به‌طور نسبی بهبود بخشد.
واژه‌های کلیدی: پیچش طناب اسپرماتیک، پلاسمای غنی از پلاکت، اسپرماتوژنز، آسیب ایسکمی- ریپرفیوژن، کروماتین
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |