دوره 30، شماره 12 - ( اسفند 1401 )
جلد 30 شماره 12 صفحات 6210-6199 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (293 مشاهده)
مقدمه: هلیکوباکتر پیلوری (H. pylori) باعث ایجاد تغییرات متوالی در دیواره معده می‌شود که با التهاب مخاط معده شروع می‌شود و در برخی موارد به سرطان معده منجر می‌گردد. ژن leoA با کد‌کردن GTPase در بیماری‌زایی این باکتری در مخاط معده نقش حیاتی دارد. وزیکول‌های ترشحی محصول ژن leoA باعث انتشـار سـم و تحریک سیستم ایمنی در بدن میزبان می‌شود. هدف از پژوهش حاضر، ارزیابی واکسن ژنی pEGFP-C2-leoA بر تغییرات بیانی سایتوکاین‌هایی نظیر IL6، IL4 و اینترفرون گاما در التهاب ناشی از عفونت هلیکوباکتر پیلوری در مدل موشی بود.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی ابتدا پلاسمید نوترکیب (pEGFP-C2-leoA) از طریق ترانسفورماسیون به سلول‌های مستعد باکتریایی، تولید، تکثیر و استخراج شد. سپس غلظت‌های مناسب از محلول یک درصد نانو ذرات کیتوزان جهت تزریق به عضله چهار سر ران موش‌های BALB/c تهیه گردید. در نهایت بیان ژن و تغییرات سایتوکاین‌های نام‌برده توسط روش Real Time RT-PCR اندازه‌گیری شد، نتایج به‌دست آمده به‌وسیله نرم‌افزار SPSS version 16 مورد تحلیل آماری قرار گرفت؛ از آزمون ANOVAیک‌طرفه و آزمون متعاقب LSD و نیز آزمون t-test مستقل، جهت بررسی و وجود ارتباط و میزان معنی‌داری داده‌ها استفاده گردید.
نتایج: پس از تزریق واکسن درون عضله چهار سر ران موش‌ها در طول دوره درمان، سایتوکاین‌های) IFNᵧ 0/038>P) و IL6 (0/049>P) به‌طور معنی‌داری افزایش بیان نشان دادند. از طرفی سایتوکاین IL4 و ژن leoA نیز کاهش بیان معنی‌داری نشان دادند (0/042 >P).
نتیجه‌گیری: بر پایه نتایج حاصل، ژن leoA کلون شده در وکتور بیانی pEGFP-C2، توان بیان و تولید محصول پروتئینی اختصاصی این ژن در سلول‌های یوکاریوتی را دارد و با توجه با نتایج به‌دست آمده در مدل حیوانی و با توجه به خصوصیت ایمنی به‌دست آمده در این تحقیق نشان می‌دهد که سازواره نهایی pEGFP-C2-leoA از پتانسیل لازم برای بررسی ایمنی‌زایی در مدل انسانی به‌عنوان واکسن ژنی برخوردار است.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی ابتدا پلاسمید نوترکیب (pEGFP-C2-leoA) از طریق ترانسفورماسیون به سلول‌های مستعد باکتریایی، تولید، تکثیر و استخراج شد. سپس غلظت‌های مناسب از محلول یک درصد نانو ذرات کیتوزان جهت تزریق به عضله چهار سر ران موش‌های BALB/c تهیه گردید. در نهایت بیان ژن و تغییرات سایتوکاین‌های نام‌برده توسط روش Real Time RT-PCR اندازه‌گیری شد، نتایج به‌دست آمده به‌وسیله نرم‌افزار SPSS version 16 مورد تحلیل آماری قرار گرفت؛ از آزمون ANOVAیک‌طرفه و آزمون متعاقب LSD و نیز آزمون t-test مستقل، جهت بررسی و وجود ارتباط و میزان معنی‌داری داده‌ها استفاده گردید.
نتایج: پس از تزریق واکسن درون عضله چهار سر ران موش‌ها در طول دوره درمان، سایتوکاین‌های) IFNᵧ 0/038>P) و IL6 (0/049>P) به‌طور معنی‌داری افزایش بیان نشان دادند. از طرفی سایتوکاین IL4 و ژن leoA نیز کاهش بیان معنی‌داری نشان دادند (0/042 >P).
نتیجه‌گیری: بر پایه نتایج حاصل، ژن leoA کلون شده در وکتور بیانی pEGFP-C2، توان بیان و تولید محصول پروتئینی اختصاصی این ژن در سلول‌های یوکاریوتی را دارد و با توجه با نتایج به‌دست آمده در مدل حیوانی و با توجه به خصوصیت ایمنی به‌دست آمده در این تحقیق نشان می‌دهد که سازواره نهایی pEGFP-C2-leoA از پتانسیل لازم برای بررسی ایمنی‌زایی در مدل انسانی به‌عنوان واکسن ژنی برخوردار است.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
زیست شناسی
دریافت: 1401/3/25 | پذیرش: 1401/7/17 | انتشار: 1401/12/15
دریافت: 1401/3/25 | پذیرش: 1401/7/17 | انتشار: 1401/12/15
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |