مقدمه: پوسیدگی دندان، شایع‌ترین بیماری مزمن انسان در جهان است و دندانپزشک توانایی تشخیص صحیح آن را طی دوره‌های آموزشی کسب می‌کند. از رادیوگرافی داخل دهانی و پانورامیک به عنوان روشی رایج در کنار معاینه بالینی در فرایند تشخیص پوسیدگی استفاده می‌شود بنابراین تسلط بر تشخیص پوسیدگی از روی تصاویر رادیوگرافی می‌تواند نقش مهمی در ارائه طرح درمان مناسب داشته باشد.

روش بررسی: در این مطالعه تحلیلی، 10 کلیشه رادیوگرافی پانورامیک به منظور تشخیص پوسیدگی پروگزیمالی و تعیین عمق آن توسط 30 نفر از دانشجویان سال آخر و 2 نفر از اساتید دانشکده دندانپزشکی یزد برای تعیین استاندارد طلایی مورد بررسی قرار گرفت. داده‌ها پس از جمع‌آوری در محیط نرم‌افزار SPSS 17 به کامپیوتر وارد شدند و جداول و شاخص‌های تشخیصی تهیه شده و توسط آزمـون کاپا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. جهت تعیین توافق بین نظر اساتید و دانشجویان در مورد عمق پوسیدگی از ضریب کاپای وزنی استفاده شد.

نتایج: ضریب توافق نظر اساتید با دانشجویان در مورد وجود یا فقدان پوسیدگی از طریق آزمون کاپا 428/0 به دست آمد که از نظر آماری معنی‌دار بود (001/0=P value ). حساسیت تشخیص پوسیدگی پروگزیمالی دندان توسط دانشجویان 47%، ویژگی آن 9/91%، ارزش اخباری مثبت 63% و ارزش اخباری منفی 3/85% به دست آمد و ضریب توافق تشخیص عمق پوسیدگی دندان توسط اساتید با دانشجویان 361/0 شد (00/0 = P value).

نتیجه‌گیری: توان تشخیصی دانشجویان ترم آخر دانشکده دندان‌پزشکی یزد در این مطالعه، در مورد وجود یا فقدان پوسیدگی نسبتاً مناسب و در مورد عمق پوسیدگی ضعیف ارزیابی می‌شود.