مقدمه: ورزش با القای استرس اکسیداتیو از طریق تولید گونههای فعال اکسیژن (ROS)، سازوکارهای پیچیدهای را در بدن بهوجود میآورد که نقش دوگانهای در سازگاری ورزشی و آسیب سلولی ایفا میکنند. این مطالعه نقش دوگانه ROS (هم سیگنالینگ مفید، هم آسیبزا) و تناقضات تأثیر آنتیاکسیدانها بر عملکرد ورزشی را بررسی میکند. هدف، تحلیل مکانیسمهای تعامل آنتیاکسیدانها با ROS و ارائه راهکارهای شخصیسازی شده برای مصرف بهینه آنها بر اساس ویژگیهای فردی و نوع تمرین است.
روش بررسی: این مرور سیستماتیک با جستجو در پایگاههای PubMed، Scopus، Web of Science و ) PsycINFO ۲۰۲۲–۲۰۲۵) انجام شد. مطالعات مروری، تجربی و مشاهدهای مرتبط با آنتیاکسیدانها، استرس اکسیداتیو و ورزش انتخاب شدند. مطالعات بدون متن کامل، غیرمرتبط با مکانیسمهای زیستی/عملکردی، یا شامل افراد بیمار حذف شدند.
نتایج: این مرور سیستماتیک با بررسی 15 مطالعه از میان 142 مقاله اولیه نشان داد ورزش متوسط با فعالسازی مسیر Nrf2 دفاع آنتیاکسیدانی را تقویت میکند، درحالیکه سطح متعادل ROS/RNS برای سازگاری عضلانی مفید است. مکملهای آنتیاکسیدانی اگرچه بهبود ریکاوری را تسهیل میکنند، مصرف بیشازحد آنها میتواند سازگاری تمرینی را مختل نماید.
نتیجهگیری: حفظ تعادل میان تولید ROS و دریافت آنتیاکسیدان برای سلامت و عملکرد ورزشی ضروری است. ورزش با شدت متوسط دفاع آنتیاکسیدانی را تقویت کرده و تمرینات شدید میتوانند این تعادل را برهم زنند. مصرف هدفمند مکملها و رژیم غذایی غنی از پلیفنولها به بهبود ریکاوری و کاهش التهاب کمک میکند، اما مصرف بیشازحد ممکن است سازگاریهای تمرینی را مختل کند. پژوهشهای آینده باید بر تعیین دوز و زمانبندی بهینه و بررسی اثرات بلندمدت تمرکز کنند.
نوع مطالعه:
مروری |
موضوع مقاله:
زیست شناسی دریافت: 1404/3/23 | پذیرش: 1404/5/20 | انتشار: 1404/9/15