دوره 33، شماره 3 - ( خرداد 1404 )
جلد 33 شماره 3 صفحات 8794-8761 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Davaripour A, Shahrousvand M, Mohammadi-Rovshandeh J, Davachi S M. A Review of the Application of Poly (Lactic-Co-Glycolic Acid) Copolymers in Bone Tissue Regenerative Medicine. JSSU 2025; 33 (3) :8761-8794
URL: http://jssu.ssu.ac.ir/article-1-6347-fa.html
URL: http://jssu.ssu.ac.ir/article-1-6347-fa.html
داوری‌پور علیرضا، شهروسوند محسن، محمدی روشنده جمشید، دواچی سیدمحمد. مروری بر کاربرد کوپلیمرهای پلی (لاکتیک – کو - گلایکولیک اسید) در پزشکی بازساختی بافت استخوان. مجله علمي پژوهشي دانشگاه علوم پزشكي شهید صدوقی يزد. 1404; 33 (3) :8761-8794
چکیده: (49 مشاهده)
مقدمه: بافت استخوان به طور طبیعی قابلیت بازسازی و ترمیم خود نسبت به صدماتی مانند شکستگی یا آسیب‌های جزئی را دارد. اما در مواردی‌که آسیب‌ها وسیع هستند یا امکان ترمیم خودبه‌خودی وجود ندارد، به روش‌های پیشرفته‌تر نیاز است. مهندسی بافت استخوان به عنوان یک راهکار نوین برای ترمیم استخوان‌های آسیب‌دیده مطرح است و شامل علم مواد، بیومکانیک، ایمونولوژی و زیست‌شناسی می‌شود. اجزای مهندسی بافت شامل سلول‌ها، داربست‌ها و زیست‌مولکول‌های فعال است. داربست‌ها معمولاً از پلیمرها و کامپوزیت‌های زیست سازگار تهیه می‌شوند. البته انتخاب مناسب‌ترین زیست‌مواد برای بازسازی استخوان همچنان موضوعی مورد بحث است. پلی(لاکتیک-کو-گلایکولیک اسید) به دلیل زیست‌سازگاری و قابلیت تظیم سرعت زیست‌تخریب‌پذیری، به‌طور گسترده‌ای در مهندسی بافت استخوان استفاده می‌شود. این پژوهش به بررسی آخرین پیشرفت‌ها در توسعه مواد بازسازی استخوان مبتنی بر پلی(لاکتیک-کو-گلایکولیک اسید) پرداخته و کاربردهای آن را در داربست‌های نانوالیافی، چاپ سه‌بعدی، نانوذرات و هیدروژل‌ها تحلیل کرده است. این مواد می‌توانند با تحریک رشد سلول‌های استخوانی، روند بازسازی را تسریع بخشند و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به آسیب‌های استخوانی را بهبود دهند.
نتیجه‌گیری: به دلیل ترکیب نسبت‌های مختلف لاکتیک اسید و گلایکولیک اسید، این پلیمر قابلیت‌های مکانیکی متنوعی ارائه می‌دهد و می‌تواند به گونه‌ای طراحی شود که زمان تخریب آن در بدن از چند هفته تا چند سال متغیر باشد. این ویژگی‌ها به پژوهشگران اجازه می‌دهد تا داربست‌هایی برای ترمیم بافت‌ها تولید کنند که به تدریج تخریب شده و جای خود را به بافت جدید بدهند. به همین دلیل، این پلیمر به عنوان یک ماده کلیدی در مهندسی بافت و تحریک رشد سلول‌های استخوانی شناخته می‌شود و امکان تسهیل فرآیندهای ترمیمی در پزشکی بازساختی را فراهم می‌آورد.
نتیجه‌گیری: به دلیل ترکیب نسبت‌های مختلف لاکتیک اسید و گلایکولیک اسید، این پلیمر قابلیت‌های مکانیکی متنوعی ارائه می‌دهد و می‌تواند به گونه‌ای طراحی شود که زمان تخریب آن در بدن از چند هفته تا چند سال متغیر باشد. این ویژگی‌ها به پژوهشگران اجازه می‌دهد تا داربست‌هایی برای ترمیم بافت‌ها تولید کنند که به تدریج تخریب شده و جای خود را به بافت جدید بدهند. به همین دلیل، این پلیمر به عنوان یک ماده کلیدی در مهندسی بافت و تحریک رشد سلول‌های استخوانی شناخته می‌شود و امکان تسهیل فرآیندهای ترمیمی در پزشکی بازساختی را فراهم می‌آورد.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
