دوره 29، شماره 4 - ( تیر 1400 )
جلد 29 شماره 4 صفحات 3680-3669 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Fatollahi A, Jafarnezhadgero A A. Effect of Long-Term Training on Sand on Co-Contraction of Ankle Joint in Individuals with Pronated Feet. JSSU 2021; 29 (4) :3669-3680
URL: http://jssu.ssu.ac.ir/article-1-5123-fa.html
URL: http://jssu.ssu.ac.ir/article-1-5123-fa.html
فتح الهی امیر، جعفرنژادگرو امیرعلی. اثر تمرین طولانی‌مدت بر روی شن بر هم انقباضی عضلات مفصل مچ پای افراد دارای پرونیشن بیش از حد پا طی راه رفتن. مجله علمي پژوهشي دانشگاه علوم پزشكي شهید صدوقی يزد. 1400; 29 (4) :3669-3680
چکیده: (1188 مشاهده)
مقدمه: پرونیشن پا می‌تواند منجر به آسیب‌های مختلفی در اندام تحتانی گردد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین طولانی‌مدت بر روی شن بر هم انقباضی عضلات مفصل مچ پای افراد دارای پرونیشن بیش از حد پا طی راه رفتن بود.
روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی بود. نمونه‌های آماری پژوهش حاضر شامل 15 مرد با پرونیشن بیش از حد پا در گروه کنترل و 15 مرد با پرونیشن بیش از حد پا در گروه تجربی بودند که به‌صورت در دسترس انتخاب شدند. طی پیش و پس‌آزمون از دستگاه الکترومایوگرافی 8 کاناله جهت ثبت فعالیت عضلات طی راه رفتن استفاده شد. 8 هفته تمرینات بر روی شن (سه جلسه در هفته) تنها در گروه تجربی انجام شد. از آزمون آنالیز واریانس دوسویه در نرم‌افزار SPSS version16 جهت تحلیل آماری در سطح معنی‌داری 0/05>P استفاده شد.
نتایج: یافته‌ها افزایش معنی‌داری را در هم انقباضی جهت‌دار مچ پا طی پس‌آزمون نسبت به پیش‌آزمون در گروه تجربی نشان داد (0/034=p). سایر مولفه‌های هم انقباضی مچ پا هیچگونه اختلاف معنی‌داری را طی پس‌آزمون درمقایسه با پیش‌آزمون نشان نداند (0/05<P).
نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد با افزایش هم انقباضی جهت‌دار عضلات مفصل مچ در نتیجه تمرین بر روی شن با بهبود پایداری در مفصل مچ پا همراه باشد. با وجود این، مطالعات بیشتری در این زمینه مورد نیاز می‌باشد.
روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی بود. نمونه‌های آماری پژوهش حاضر شامل 15 مرد با پرونیشن بیش از حد پا در گروه کنترل و 15 مرد با پرونیشن بیش از حد پا در گروه تجربی بودند که به‌صورت در دسترس انتخاب شدند. طی پیش و پس‌آزمون از دستگاه الکترومایوگرافی 8 کاناله جهت ثبت فعالیت عضلات طی راه رفتن استفاده شد. 8 هفته تمرینات بر روی شن (سه جلسه در هفته) تنها در گروه تجربی انجام شد. از آزمون آنالیز واریانس دوسویه در نرم‌افزار SPSS version16 جهت تحلیل آماری در سطح معنی‌داری 0/05>P استفاده شد.
نتایج: یافته‌ها افزایش معنی‌داری را در هم انقباضی جهت‌دار مچ پا طی پس‌آزمون نسبت به پیش‌آزمون در گروه تجربی نشان داد (0/034=p). سایر مولفه‌های هم انقباضی مچ پا هیچگونه اختلاف معنی‌داری را طی پس‌آزمون درمقایسه با پیش‌آزمون نشان نداند (0/05<P).
نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد با افزایش هم انقباضی جهت‌دار عضلات مفصل مچ در نتیجه تمرین بر روی شن با بهبود پایداری در مفصل مچ پا همراه باشد. با وجود این، مطالعات بیشتری در این زمینه مورد نیاز می‌باشد.
نوع مطالعه: کارآزمایی بالینی |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی
دریافت: 1399/1/30 | پذیرش: 1399/9/15 | انتشار: 1400/4/10
دریافت: 1399/1/30 | پذیرش: 1399/9/15 | انتشار: 1400/4/10
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
