دوره 26، شماره 3 - ( خرداد 1397 )
جلد 26 شماره 3 صفحات 226-215 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
izadi M R, Mohammad yari S, Ghardashi afousi A. Investigating the role of intensity of exercise training on plasma apelin concentrations and insulin resistance in elderly patients with type 2 diabetes. JSSU 2018; 26 (3) :215-226
URL: http://jssu.ssu.ac.ir/article-1-4503-fa.html
URL: http://jssu.ssu.ac.ir/article-1-4503-fa.html
ایزدی محمدرضا، گندمکار باقری حبیب الله، محمدیاری سجاد، قارداشی افوسی علیرضا. بررسی نقش شدت تمرین ورزشی بر غلظت اپلین پلاسما و مقاومت به انسولین در سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو. مجله علمي پژوهشي دانشگاه علوم پزشكي شهید صدوقی يزد. 1397; 26 (3) :215-226
بررسی نقش شدت تمرین ورزشی بر غلظت اپلین پلاسما و مقاومت به انسولین در سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو
چکیده: (4542 مشاهده)
مقدمه: هدف این پژوهش مقایسه اثر تمرینات تناوبی خیلی شدید و تداومی بر غلظت اپلین پلاسما و مقاومت به انسولین در سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو بود.
روش بررسی: این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی است و از نظر جمع آوری اطلاعات، کمی و کاربردی است. در این مطالعه، تعداد 39 مرد و زن (سالمند دیابتی نوع 2 به صورت تصادفی به سه گروه تمرین تناوبی خیلی شدید (HIGH)، تمرین تداومی با شدت متوسط (CONT) و گروه کنترل (CTL) تقسیم شدند. مداخله تمرینی سه جلسه در هفته و به مدت 10 هفته روی دوچرخه کارسنج اجرا شد. تمرین HIIT شامل 6 تناوب و هر تناوب 4 دقیقه با شدت 90-85 درصد حداکثر ضربان قلب (HRmax) و 3 دقیقه با شدت 50-45 درصد HRmax بود. برنامه تمرینی گروه تداومی با شدت متوسط شامل 42 دقیقه با شدت 70 درصد HRmax بود. 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، خون گیری انجام شد و سطوح اپلین پلاسما، شاخص های بیوشیمیایی لیپیدی، گلوکز، هموگلوبین گلیکولیزه و انسولین پلاسما اندازه گیری شد. آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار SPSS ورژن 16 برای آنالیز واریانس یک طرفه با آزمون تعقیبی توکی انجام شد.
نتایج: آزمون آنالیز واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی کاهش معنادار مقاومت به انسولین در دو گروه تمرین نسبت به گروه کنترل نشان داد (019/0 P =). میزان سطوح پلاسمایی اپلین در گروه HIGH در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری داشت (022/0 P =). آمادگی قلبی تنفسی (VO2peak) در گروههای تمرینی در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری داشت (008/0=p). به دنبال 10 هفته تمرین ورزشی سطوح پلاسمایی HDL در گروههای تمرینی افزایش معناداری داشت (022/0 P =) و در مقابل سطوح پلاسمایی LDL کاهش معنا داری داشت (046/0 P =). با وجود این، اختلاف معناداری بین گروههای تمرینی وجود نداشت.
نتیجه‌گیری: احتمالا تمربن های تناوبی خیلی شدید بر بهبود و تنظیم ترشح اپلین و سایر شاخص های گلیسمی در مقایسه با پروتکل های تمرین تداومی در سالمندان دیابتی نوع 2 تاثیر بارزتری داشته باشد.
روش بررسی: این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی است و از نظر جمع آوری اطلاعات، کمی و کاربردی است. در این مطالعه، تعداد 39 مرد و زن (سالمند دیابتی نوع 2 به صورت تصادفی به سه گروه تمرین تناوبی خیلی شدید (HIGH)، تمرین تداومی با شدت متوسط (CONT) و گروه کنترل (CTL) تقسیم شدند. مداخله تمرینی سه جلسه در هفته و به مدت 10 هفته روی دوچرخه کارسنج اجرا شد. تمرین HIIT شامل 6 تناوب و هر تناوب 4 دقیقه با شدت 90-85 درصد حداکثر ضربان قلب (HRmax) و 3 دقیقه با شدت 50-45 درصد HRmax بود. برنامه تمرینی گروه تداومی با شدت متوسط شامل 42 دقیقه با شدت 70 درصد HRmax بود. 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، خون گیری انجام شد و سطوح اپلین پلاسما، شاخص های بیوشیمیایی لیپیدی، گلوکز، هموگلوبین گلیکولیزه و انسولین پلاسما اندازه گیری شد. آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار SPSS ورژن 16 برای آنالیز واریانس یک طرفه با آزمون تعقیبی توکی انجام شد.
نتایج: آزمون آنالیز واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی کاهش معنادار مقاومت به انسولین در دو گروه تمرین نسبت به گروه کنترل نشان داد (019/0 P =). میزان سطوح پلاسمایی اپلین در گروه HIGH در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری داشت (022/0 P =). آمادگی قلبی تنفسی (VO2peak) در گروههای تمرینی در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری داشت (008/0=p). به دنبال 10 هفته تمرین ورزشی سطوح پلاسمایی HDL در گروههای تمرینی افزایش معناداری داشت (022/0 P =) و در مقابل سطوح پلاسمایی LDL کاهش معنا داری داشت (046/0 P =). با وجود این، اختلاف معناداری بین گروههای تمرینی وجود نداشت.
نتیجه‌گیری: احتمالا تمربن های تناوبی خیلی شدید بر بهبود و تنظیم ترشح اپلین و سایر شاخص های گلیسمی در مقایسه با پروتکل های تمرین تداومی در سالمندان دیابتی نوع 2 تاثیر بارزتری داشته باشد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
دریافت: 1397/1/15 | پذیرش: 1397/4/2 | انتشار: 1397/5/17
دریافت: 1397/1/15 | پذیرش: 1397/4/2 | انتشار: 1397/5/17
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
