ماهنامه علمی پ‍ژوهشی

مقدمه: آگاهی از بوی بد دهان به صورت یک ابزار انگیزش موجب بهبود رفتارهای مربوط به سلامت دهان شود. هدف اصلی از این مطالعه، مقایسه آموزش بهداشت با موضوعات مختلف آموزشی پیرامون سلامت دهان و دندان و بررسی پایداری اثر این روش‌ها در ارتقاء سلامت دهان بوده است.

روش بررسی: 161 نفر(76 دختر، 85 پسر) دانش‌آموز اول دبیرستان از مدارس دولتی یزد به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند: گروه 1- آموزش بهداشت دهان و دندان+آموزش راجع به بوی بد دهان(گروه بوی بد دهان)، گروه 2- آموزش بهداشت دهان و دندان+آموزش راجع به پوسیدگی دندان و بیماری‌های لثه(گروه سنتی)، گروه 3- آموزش بهداشت دهان و دندان(گروه کنترل). شاخص پلاک قبل از مداخله، دو هفته و دو ماه بعد از مداخله اندازه‌گیری و تغییرات آن در طول زمان ثبت شد. با استفاده از آزمونsquare(bonferroni adjustment) chi- و  Paired tو McNemar  و Kruskal-Wallis داده‌ها آنالیز شدند.

نتایج: تفاوت آماری معنی‌داری میان گروه بوی بد دهان و گروه سنتی وجود نداشت. اما هر دو گروه تفاوت قابل ملاحظه‌ای با گروه کنترل داشتند(003/0، 002/0P-value:). تغییرات مثبت در گروه بوی بد دهان به خصوص در دختران ماندگارتر از بقیه گروه‌ها بود
(004/0p-value:).

نتیجه‌گیری: آموزش بهداشت دهان و دندان به همراه آموزش راجع به بوی بد دهان، پوسیدگی و بیماری لثه در ارتقاء سطح بهداشت دانش‌آموزان اول دبیرستانی یزد تاثیر بیشتری دارد. همچنین آموزش راجع به بوی بد دهان ماندگاری اثر بیشتری دارد. بنابراین گنجاندن این شیوه آموزش در برنامه‌های آموزشی مدارس پیشنهاد می‌شود.