ماهنامه علمی پ‍ژوهشی

مقدمه: ایمپلنت‌های دندانی به عنوان درمان انتخابی برای دندان‌های از دست رفته مطرح هستند. با وجود نتایج بسیار موفق، درمان ایمپلنت با شکست‌ها و مشکلاتی نیز همراه است. هدف از این طرح تحقیقاتی بررسی میزان بقا و سلامت بافت‌های اطراف ایمپلنت‌های DIO® SM کار گذاشته شده در فاصله سال‌های 1384 تا 1389 در بیماران دانشکده دندان‌پزشکی و یکی از مراکز خصوصی شهر اصفهان بود.

روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- مقطعی تعداد 94 ایمپلنت DIO® SM(Dio implant Co, pussan city, korea) در 72 بیمار به روش نمونه‌گیری آسان انتخاب شدند. سپس اطلاعات دموگرافیک و ارزیابی شاخص لثه‌ای شاخص خونریزی از لثه، شاخص پلاک و عمق پروبینگ و تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت‌های DIO® SM کار گذاشته شده بیماران در فرمی ثبت شد. داده‌ها با استفاده از آنالیز آماری t-test، chi-square و پیرسون و ویلکاکسون توسط نرم‌افزار آماری 20 SPSS در سطح معنی‌داری 05/0 α= تجزیه و تحلیل شدند.

نتایج: از بین 94 ایمپلنت، 6/55 درصد در ماگزیلا، 4/44% در مندیبل، 19/53% تک واحدی و 81/46% چند واحدی بودند. میزان بقای ایمپلنت‌ها 6/80% بود و 4/19% از ایمپلنت‌ها به دلایل مختلف از دست رفته بودند. در میان شاخص‌های مورد بررسی شاخص لثه‌ای (001/0=P)، شاخص پلاک (020/0=P)، میزان عمق پروبینگ (001/0>P) به صورت معنی‌داری در اطراف ایمپلنت‌ها کمتر از دندان‌ها و در ماگزیلا بیشتر از مندیبل (022/0=P) بود؛ اگرچه میزان تحلیل استخوان در ماگزیلا بیشتر از مندیبل بود ولی تفاوت معنی‌داری نداشت (071/0=P).

نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این مطالعه میزان بقا و ماندگاری ایمپلنت‌های DIO® SM اندکی کمتر از حد قابل قبول است. با این حال نیاز به انجام مطالعات بیشتر در این امر ضروری است.