ماهنامه علمی پ‍ژوهشی

Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

---

مقدمه: بیماری دیابت از شایعترین بیماری های مربوط به سوخت وساز بدن است که منجر به عوارض ناتوان کننده می شود. این بیماری در یزد به دلیل بالا بودن میزان شیوع، یک مشکل جدی برای سلامت مردم استان محسوب می گردد. هدف از این تحقیق بررسی تأثیر حمایت اجتماعی بر برنامه های درمانی و کنترلی دیابت نوع دو در یزد است. روش بررسی: مطالعه از نوع توصیفی، تبیینی و از نظر زمانی مقطعی می باشد. جامعه آماری تحقیق شامل 4990 نفر از بیماران مبتلا به دیابت تحت پوشش مرکز دیابت یزد می باشند. از بین این تعداد 256 نفر با استفاده از فرمول کوکران و به روش تصادفی ساده انتخاب و با آنها مصاحبه سازمان یافته انجام شد. نتایج: 6/64% از بیماران زن و 4/35% آنها مرد بودند. میانگین سنی پاسخگویان 56 سال بود. بین میزان حمایت اجتماعی درک شده و میزان پیروی از فعالیت های خودمراقبتی رابطه ی مستقیم و معنی دار (001/0=p، 193/0=r)، بین میزان رفتارهای تقویت کننده مثبت دریافت شده و پیروی از فعالیت های خودمراقبتی رابطه ی مستقیم و معنی دار (000/0=p، 455/0=r) و بین میزان رفتارهای حمایتی نادرست دریافت شده و پیروی از فعالیتهای خودمراقبتی رابطه ی معنی داری وجود نداشت (141/0=p). درمجموع دو متغیر رفتارهای تقویت کننده مثبت و رفتارهای حمایتی نادرست، حدود 25 درصد واریانس متغیر میزان پیروی از رفتارهای خودمراقبتی رادر مدل رگرسیونی تبیین می-کنند. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه حاکی از آن است که با افزایش دریافت رفتارهای تقویت کننده ی مثبت از سوی فرد مبتلا به دیابت و کاهش دریافت رفتارهای حمایتی نادرست، فرد بیمار به میزان بیشتری از رفتارهای خودمراقبتی که منجر به کنترل دیابت وی می شوند، پیروی خواهد کرد. همچنین افزایش حمایت اجتماعی درک شده ی بیمار منجر به افزایش پیروی وی از رفتارهای خودمراقبتی می گردد.

واژه‌های کلیدی: دیابت، خودمراقبتی، حمایت اجتماعی، یزد

متن کامل [PDF 151 kb]   (3048 دریافت)    

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---