دوره 29، شماره 3 - ( خرداد 1400 )
جلد 29 شماره 3 صفحات 3610-3599 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (1406 مشاهده)
مقدمه: هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر تمرینات استقامتی و مصرف سلول‌های بنیادی بر بیان ژن FGF2 و MMP13 در بافتزانو موش‌های مبتلا به استئوآرتریت زانو می‌باشد.
روش بررسی: نوع مطالعه از نوع تجربی است. موش‌های صحرایی‌نر ویستار به‌صورت تصادفی به 5 گروه شامل گروهای: کنترل–سالم،کنترل– بیمار، بیمار– سلول بنیادی، بیمار– تمرین و بیمار– ورزش – سلول بنیادی تقسیم شدند. برنامه تمرین شامل 30 دقیقه دویدن روی تردمیل بدون شیب و با سرعت 16 متر در دقیقه برای هفته اول بود و هر هفته یک متر بر دقیقه اضافه شد. موش‌های صحرایی MSCs را از طریق تزریق داخل سلولی 106*1 سلول/کیلوگرم دریافت کردند. بیان ژن FGF2 و MMP13از طریق روشReal Time PCR اندازگیری شد. از روش آنالیز واریانس یک راهه و در صورت مشاهده تفاوت معنی‌دار آماری از آزمون تعقیبی توکی برای تعیین تفاوت بین گروه‌ها استفاده شد.کلیه عملیات آماری با استفاده از نرم‌افزار version 16 SPSS انجام شد.
نتایج: تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که تمرینات بدنی و درمان با سلول‌های بنیادی بر بیان ژنFGF2 و MMP-13 در موش‌های مبتلا به استئوآرتریت در گروه‌های مختلف افزایش معنی‌داری داشت (0.000p<). هم‌چنین با استفاده از آزمون تعقیبی توکی تفاوت سطح تغییرات FGF2 در گروه‌های تمرین- بنیادی نسبت به گروه تمرین و گروه سالین تفاوت معنی‌داری وجود داشت(0.0001p<). هم‌چنین با استفاده از آزمون تعقیبی توکی تفاوت MMP-13بین گروه کنترل با گروه سالین، گروه تمرین و بنیادی با تمرین- بنیادی و گروه سالین با گروه تمرین تفاوت معنی‌داری وجود داشت (0.0001p<).
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که سطوح FGF2 و MMP13 در بافت غضروف موش‌های مبتلا به استئوارتریت افزایش داشت و تمرینات استقامتی و درمان با سلول‌های بنیادی موجب کاهش در سطح فاکتورهای مورد نظر شد.
روش بررسی: نوع مطالعه از نوع تجربی است. موش‌های صحرایی‌نر ویستار به‌صورت تصادفی به 5 گروه شامل گروهای: کنترل–سالم،کنترل– بیمار، بیمار– سلول بنیادی، بیمار– تمرین و بیمار– ورزش – سلول بنیادی تقسیم شدند. برنامه تمرین شامل 30 دقیقه دویدن روی تردمیل بدون شیب و با سرعت 16 متر در دقیقه برای هفته اول بود و هر هفته یک متر بر دقیقه اضافه شد. موش‌های صحرایی MSCs را از طریق تزریق داخل سلولی 106*1 سلول/کیلوگرم دریافت کردند. بیان ژن FGF2 و MMP13از طریق روشReal Time PCR اندازگیری شد. از روش آنالیز واریانس یک راهه و در صورت مشاهده تفاوت معنی‌دار آماری از آزمون تعقیبی توکی برای تعیین تفاوت بین گروه‌ها استفاده شد.کلیه عملیات آماری با استفاده از نرم‌افزار version 16 SPSS انجام شد.
نتایج: تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که تمرینات بدنی و درمان با سلول‌های بنیادی بر بیان ژنFGF2 و MMP-13 در موش‌های مبتلا به استئوآرتریت در گروه‌های مختلف افزایش معنی‌داری داشت (0.000p<). هم‌چنین با استفاده از آزمون تعقیبی توکی تفاوت سطح تغییرات FGF2 در گروه‌های تمرین- بنیادی نسبت به گروه تمرین و گروه سالین تفاوت معنی‌داری وجود داشت(0.0001p<). هم‌چنین با استفاده از آزمون تعقیبی توکی تفاوت MMP-13بین گروه کنترل با گروه سالین، گروه تمرین و بنیادی با تمرین- بنیادی و گروه سالین با گروه تمرین تفاوت معنی‌داری وجود داشت (0.0001p<).
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که سطوح FGF2 و MMP13 در بافت غضروف موش‌های مبتلا به استئوارتریت افزایش داشت و تمرینات استقامتی و درمان با سلول‌های بنیادی موجب کاهش در سطح فاکتورهای مورد نظر شد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
دریافت: 1399/1/14 | پذیرش: 1400/3/10 | انتشار: 1400/3/10
دریافت: 1399/1/14 | پذیرش: 1400/3/10 | انتشار: 1400/3/10
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |