دوره 27، شماره 11 - ( بهمن 1398 )
جلد 27 شماره 11 صفحات 2062-2052 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (2574 مشاهده)
مقدمه: مولکولهای چسبان نقش مهمی در پاتوژنز آترواسکلروز دارد و نوع ورزش ممکن است روی پاسخ این شاخصها تاثیرگذار باشد. لذا، هدف پژوهش حاضر تاثیر یک جلسه ورزش هوازی تداومی در مقابل تناوبی، بر سطوح پلاسمایی مولکولهای چسبان بین سلولی1 (ICAM-1) و مولکولهای چسبان سلول عروقی1 (VCAM-1) در بیماران مبتلا به عروق کرونر بود.
روش بررسی: در این مطالعه نیمهتجربی، 9 زن مبتلا به بیماری عروق کرونر در قالب طرح پیشآزمون و پسآزمون دو مرحلهای (تناوبی و تداومی) با فاصله زمانی یک هفته شرکت کردند. برنامه تمرینی تداومی شامل دویدن یا راهرفتن به مدت30دقیقه با شدت60 درصد ضربان قلب بیشینه بود. هم‌چنین فعالیت تناوبی شامل30دقیقه راهرفتن یا دویدن با شدت متغیر بین50 تا80 درصد ضربان قلب بیشینه بود. سطوح ICAM-1 وVCAM-1 سرم برحسب نانوگرم بر میلیلیتر به روش الایزا اندازه‌گیری شد. نتایج توسط نرمافزار SPSS Inc., Chicago, IL; version 18 و آزمون اندازهگیری‌های مکرر در سطح معناداری 05/0≥P مورد تحلیل قرار گرفت.
نتایج: یک جلسه تمرین تداومی و تناوبی تفاوت معنیداری در سطوحICAM-1 و VCAM-1سرمی ایجاد ننمود، بهطوریکه مقادیر ICAM-1 پس از فعالیت تداومی (1/0±6/233) و فعالیت تناوبی (0/1±4/230) به‌دست آمد (181/0=P). علاوهبراین سطوح VCAM-1 نیز پس از فعالیت تداومی (0/7±36/163) و فعالیت تناوبی (9/6±86/194) گردید (211/0=P).
نتیجه‌گیری: یک جلسه فعالیت ورزشی سبب تحریک مسیرهای التهابی در بیماران عروق کرونر می شود. با توجه به نتایج این مطالعه، هنوز نمیتوان با قطعیت سمت و سوی اثر تمرین هوازی تداومی نسبت به تمرین تناوبی بر مولکولهای چسبان را تعیین نمود و نیاز به تحقیقات بیشتری در این زمینه است.
روش بررسی: در این مطالعه نیمهتجربی، 9 زن مبتلا به بیماری عروق کرونر در قالب طرح پیشآزمون و پسآزمون دو مرحلهای (تناوبی و تداومی) با فاصله زمانی یک هفته شرکت کردند. برنامه تمرینی تداومی شامل دویدن یا راهرفتن به مدت30دقیقه با شدت60 درصد ضربان قلب بیشینه بود. هم‌چنین فعالیت تناوبی شامل30دقیقه راهرفتن یا دویدن با شدت متغیر بین50 تا80 درصد ضربان قلب بیشینه بود. سطوح ICAM-1 وVCAM-1 سرم برحسب نانوگرم بر میلیلیتر به روش الایزا اندازه‌گیری شد. نتایج توسط نرمافزار SPSS Inc., Chicago, IL; version 18 و آزمون اندازهگیری‌های مکرر در سطح معناداری 05/0≥P مورد تحلیل قرار گرفت.
نتایج: یک جلسه تمرین تداومی و تناوبی تفاوت معنیداری در سطوحICAM-1 و VCAM-1سرمی ایجاد ننمود، بهطوریکه مقادیر ICAM-1 پس از فعالیت تداومی (1/0±6/233) و فعالیت تناوبی (0/1±4/230) به‌دست آمد (181/0=P). علاوهبراین سطوح VCAM-1 نیز پس از فعالیت تداومی (0/7±36/163) و فعالیت تناوبی (9/6±86/194) گردید (211/0=P).
نتیجه‌گیری: یک جلسه فعالیت ورزشی سبب تحریک مسیرهای التهابی در بیماران عروق کرونر می شود. با توجه به نتایج این مطالعه، هنوز نمیتوان با قطعیت سمت و سوی اثر تمرین هوازی تداومی نسبت به تمرین تناوبی بر مولکولهای چسبان را تعیین نمود و نیاز به تحقیقات بیشتری در این زمینه است.
واژه‌های کلیدی: تمرین تداومی، تمرین تناوبی، مولکول چسبان سلولی-1، مولکول چسبان سلول عروقی-1، عروق کرونر
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
دریافت: 1398/7/6 | پذیرش: 1398/12/20 | انتشار: 1398/12/20
دریافت: 1398/7/6 | پذیرش: 1398/12/20 | انتشار: 1398/12/20
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |