مقدمه: امروزه جهت ضدانعقادسازی ست همودیالیز از هپارین به روش‌های مختلف استفاده می‌شود. هرکدام از این روش‌ها با عوارض جانبی مثل تشکیل لخته و کاهش کفایت، در میزان مرگ و میر تأثیر می‌گذارند. این مطالعه به منظور مقایسه تأثیر 3 روش هپارینه کردن ست دیالیز بر وضعیت انعقادی و کفایت دیالیز انجام شد. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی 25 بیمار همودیالیزی با PTT نرمال به طور تصادفی تحت 3 روش هپارینه شدند. در روش اول ست دیالیز پس از پرایم با u5000 هپارین , در دو نوبت با 200 سی‌سی نرمال سالین شستشو شد. در روش دومu 2000 به طور بلوس و u/h1000 نیز تا ابتدای ساعت چهارم انفوزیون شد. در روش سوم u2500 ابتدا و u2500 دو ساعت بعد تزریق شد. ارزیابی لخته با مشاهده صافی و بررسی کفایت دیالیز با فرمول‌های URR، KT/V صورت گرفت. داده‌ها با نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های ویلکاکسان و مک نمار تحلیل گردید. نتایج: میزان بروز لخته در روش اول به طور معنی‌داری بیش از روش دوم و سوم  و در روش سوم به طور معنی‌داری بیش از روش دوم بود. میزان PTT در محدوده استاندارد، در روش اول به طور معنی‌داری بیش از روش دوم بود . کفایت دیالیز در روش دوم به طور معنی‌داری بیشتر از روش اول بود . نتیجه‌گیری: روش دوم هپارینیزاسیون ست همودیالیز، با احتمال تشکیل لخته کمتری همراه است و با توجه به کفایت مطلوب‌تر دیالیز در این روش، به عنوان ایمن‌ترین روش توصیه می‌شود.

واژه‌های کلیدی: هپارینه کردن، همودیالیز، لخته، کفایت دیالیز، PTT

متن کامل [PDF 526 kb]   (2674 دریافت)