مقدمه: برای القای سقط از روش‌های گوناگون طبی و جراحی استفاده می‌شود. پروستاگلندین‌ها به اشکال مختلف، مانند قرص واژینال، ژل، تزریق داخل آمنیونی و خارج آمنیونی، کاربرد دارد. این مطالعه با هدف مقایسه تأثیر پروستاگلندین E2 خارج آمنیونی با اکسی‌توسین با دوز بالا در القای سقط طراحی گردید. روش بررسی: در این مطالعه60 زن مراجعه‌کننده جهت القای سقط به بیمارستان شهید صدوقی یزد طی سال 1387-1386 به روش در دسترس، انتخاب و براساس جدول اعداد تصادفی به دو گروه 30 نفره پروستاگلندین E2 خارج آمنیونی و اکسی‌توسین با دوز بالا تقسیم شدند. روش گردآوری داده‌ها پرسشنامه بود و جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها ازآزمونهای آماری دقیق فیشر و کای‌دو استفاده گردید. نتایج: در مقایسه تأثیر روش القای سقط میزان موفقیت در گروه درمانی پروستاگلندین بیشتر بود (014/0=p)، همچنین میانگین زمان القای سقط در روش پروستاگلندین کوتاه‌تر بود (0001/0=p). میانگین زمان القای تا سقط در هر دو گروه، در جنینهای مرده کوتاه‌تر از جنینهای زنده بود، [در گروه پروستاگلندین(001/0=p) و در گروه اکسی‌توسین (011/0=p)]. میزان بروز عوارض ناشی از درمان تفاوت معنادار آماری نداشت. در هر دو گروه، میانگین زمان القای سقط در سن حاملگی 14-12 هفته طولانی‌تر از هفته‌های 11-8 و 19-15 بوده که در گروه پروستاگلندین این تفاوت معنادار بود (001/0=p). نتیجه‌گیری: استفاده از روش پروستاگلندین E2 خارج آمنیونی در القای سقط مؤثرتر از اکسی‌توسین با دوز بالا بوده و با کوتاه کردن زمان القایی سقط و کاهش نیاز به کورتاژ می‌تواند سبب کوتاه‌تر شدن زمان بستری، کاهش هزینه‌ها و افزایش رضایتمندی بیماران گردد.

واژه‌های کلیدی: سقط، پروستاگلندین E2 خارج آمنیونی، اکسی‌توسین

متن کامل [PDF 226 kb]   (5240 دریافت)