محمد رمی، محمد فتحی، مسعود رحمتی، محمد‌رضا تابنده،
دوره ۲۸، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۹۹ )
چکیده
مقدمه: دیابت یکی از شایع‌ترین بیماری متابولیک است که با افزایش قند خون همراه است و می‌تواند سبب بروز اختلالاتی در دستگاه عصبی مرکزی شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر۶ هفته فعالیت استقامتی بر سطوح پروتئینهای Pannexin-۱ و NLRP-۱ هیپوکمپ در موش‌های صحرایی نر ویستار دارای دیابت می‌باشد.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی ۲۸ سر رت با ۱۰ هفته سن و میانگین وزن ۹/۴±۲۴۵ گرم به‌صورت تصادفی در ۴ گروه ۷ تایی: دیابتی کنترل، دیابتی تمرین کرده، سالم کنترل و سالم تمرین کرده قرار گرفتند. جهت القاء دیابت، از روش تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (۴۵mg/kg ) استفاده گردید. سپس پروتکل تمرین استقامتی به‌مدت ۶ هفته اجرا گردید. ۲۴ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، بافت هیپوکمپ رت‌ها استخراج شد و سطوح پروتئینهای Pannexin-۱ و NLRP-۱ توسط روش وسترن بلات اندازه گیری گردید. در این مطالعه ازتحلیل واریانس یک طرفه و آزمون توکی به‌عنوان آزمون تعقیبی استفاده شد. بررسی‌های آماری با اسفاده از نرم‌افزار آماری SPSS version ۱۸ انجام گرفت.
نتایج: نتایج نشان داد که بیان پروتئین های Pannexin-۱ و NLRP-۱ در رت‌های دیابتی شده به‌صورت معناداری افزایش پیدا کرد (۰/۰۵p<). هم‌چنین نتایج حاصل از بررسی بیان پروتئینهای Pannexin-۱ و NLRP-۱ نشان داد که بیان هر دو پروتئین پس از ۶ هفته تمرین استقامتی، در گروه دیابت تمرینی نسبت به گروه دیابت کنترل، به‌صورت معناداری کاهش یافت (۰/۰۵P<).
نتیجه‌گیری: یافته‌های ما اثرات کاهش هیپرگلیسمی ناشی از فعالیت بدنی استقامتی و متعاقباً اثر آن بر کاهش بیان پروتئینهای Pannexin-۱ و NLRP-۱ را تأیید کرد؛ بنابراین به‌نظر می‌رسد فعالیت بدنی، به‌واسطه کاهش بیان این پروتئین‌ها، احتمالاً بتواند نقش مهمی را در بهبود اختلالات تخریب عصبی در بیماران دیابت نوع ۱ داشته باشد.
