طیبه پورغزنین، فاطمه غفاری،
دوره ۱۳، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۸۴ )
چکیده
مقدمه : نارسایی مزمن کلیه یکی از بیماریهای رایج است که به وسیله دیالیز و یا پیوند کلیه درمان می‌شود هدف از پژوهش حاضر تعیین ارتباط امید وعزت نفس در مددجویان گیرنده پیوند کلیه در بخش پیوند کلیه بیمارستان امام رضا(ع) ، در شهر مشهد می‌باشد که طی سال‌های ۱۳۸۲-۱۳۸۱ انجام شده است.
روش بررسی : این مطالعه از نوع توصیفی ـ همبستگی بوده که بر روی ۸۰ نفر از مددجویان گیرنده پیوند کلیه که در بخش پیوند کلیه بیمارستان ا مام رضا (ع) بستری شده‌اند انجام گرفته است. نمونه گیری به روش مبتنی بر هدف صورت گرفت. ابزار گردآوری داده‌ها شامل فرم انتخاب نمونه، پرسشنامه مشخصات فردی، شاخص امید «هرث» و ابراز سنجش عزت نفس «کوپر اسمیت» بود. جهت تعیین اعتبار علمی ابزار از روش روایی محتوی و جهت تعیین پایانی شاخص امید «هرث» از آزمون مجدد استفاده شد. اعتبار و اعتماد علمی ابزار عزت نفس کوپراسمیت توسط نیسی به تأیید رسیده است. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج : در این پژوهش اکثریت واحدها (۴۵ درصد ) دارای سطح امید پایین بودند و بین میزان امید و عزت نفس رابطه مثبت و معنی‌داری دیده شد ( ۰۰۰۱/۰ P= و۸۴/۰ =r) ، همچنین از بین متغیرهای مورد بررسی بین انجام تکالیف دینی با میزان امید ارتباط معنی‌دار و مثبت دیده شد ولی سایر متغیرها تأثیر معنی‌داری بر میزان امید نداشتند.
نتیجه گیری : بر اساس یافته‌های این پژوهش بیماران گیرنده پیوند کلیه از سطح امید پایینی برخوردار بودند که با افزایش عزت نفس و تقویت اعتقادات دینی و توضیح اهمیت امید برای بیماران می توان باعث ارتقای سطح امید در آنها شد.
عباس عباس زاده، راهله جوانبختیان، شهریار صالحی، منیره متوسلیان،
دوره ۱۸، شماره ۵ - ( ۹-۱۳۸۹ )
چکیده
مقدمه: کیفیت زندگی که می تواند تحت تاثیر عوامل مختلف فردی و اجتماعی، بیماری ها و وضعیت های بالینی فرد قرار گیرد. بیماری مرحله انتهایی کلیه ها و درمان های آن، بیماران را در معرض طیف وسیعی از مشکلات جسمی، روانی، اقتصادی و اجتماعی قرار داده و در مجموع کیفیت زندگی آنها را تحت تاثیر قرار می دهد. این مطالعه به بررسی کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی و پیوند کلیه شهر کرمان و مقایسه آن بر اساس اطلاعات جمعیت شناختی می پردازد.
روش بررسی: در این مطالعه توصیفی و تحلیلی با استفاده از پرسشنامه SF۳۶ و آزمون آماری t مستقل، کیفیت زندگی ۱۲۰ بیمار کلیوی (۶۰ همودیالیزی و ۶۰ پیوندکلیه) شهر کرمان مورد مقایسه قرار گرفته است.
نتایج: میانگین نمره کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی ۵۶/۱۷±۸۳/۴۹ و بیماران پیوند کلیه ۶۰/۱۶ ± ۹۵/۶۰ بود و از نظر آماری بین این دو گروه تفاوت معنی دار وجود داشت(۰۵/۰P≤)، اما تفاوت در سه حیطه ی درد، عملکرد فیزیکی و عملکرد اجتماعی بین دو گروه معنی دار نبود(۰۵/۰P≥). در بیماران همودیالیزی کمترین نمره مربوط به حیطه شادابی و بیشترین نمره مربوط به حیطه عملکرد فیزیکی و در پیوند کلیه، کمترین نمره در حیطه سلامت عمومی و بیشترین نمره در حیطه محدودیت نقش به علت مشکل فیزیکی بود.
نتیجه گیری: اگرچه کیفیت زندگی هر دو گروه بیماران همودیالیزی و پیوندی پایین تر از جمعیت عمومی گزارش شده اما پیوند کلیه باعث بهبود معنی دارکیفیت زندگی بیماران کلیوی به ویژه در حیطه محدودیت نقش به علت مشکل فیزیکی می‌شود. به نظر می رسد سن، سطح کراتینین خون و درک فرد از جمله مهم ترین عوامل تأثیرگذار بر کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی می باشند که تنها دو مورد سطح کراتینین و درک فرد قابل تعدیل است. در نتیجه در این بیماران نیز با حفظ سطح کراتینین در حد مطلوب و اطمینان از کفایت دیالیز می توان تا حدی کیفیت زندگی را افزایش داد. از طرف دیگر با شناسایی مکانیسم های مقابله ای این بیماران و تقویت آن می توان سازگاری این گروه را افزایش داده و رضایت از زندگی این بیماران را افزایش داد.
