فاطمه عزالدینی اردکانی، فهیمه احرار یزدی، مجید کاظمی،
دوره ۲۳، شماره ۶ - ( ۶-۱۳۹۴ )
چکیده
مقدمه: عفونت‌های ادنتوژنیک یکی از عوامل شایع سینوزیت ماگزیلاری است. هدف از این مطالعه ارزیابی رابطه بین دندان‌ها با بیماری پریودنتال و افزایش ضخامت مخاط سینوس ماگزیلاری با استفاده از CBCT می‌باشد.
روش بررسی: این مطالعه از نوع گذشته‌نگر و مقطعی بود. اسکن‌های CBCT۹۷ بیمار(۱۸۸ سینوس) به منظور ارزیابی وجود بیماری پریودنتال و ضایعات پری‌اپیکال در دندان‌های خلفی ماگزیلا و رابطه‌اش با افزایش ضخامت مخاط مورد بررسی قرار گرفت. بیماری پریودنتال به صورت periodontal bone loss و bone loss<۲۵%، ۲۵-۵۰% و >۵۰% در نظر گرفته شد. افزایش ضخامت مخاط به صورت نرمال, صفر تا ۲ میلی‌متر، ۲ میلی‌متر تا ۴ میلی‌متر، ۴ تا ۱۰ میلی‌متر و بیشتر از ۱۰ میلی‌متر طبقه‌بندی و از آنالیزهای آماری chi squre و spearman correlation استفاده شد.
نتایج: افزایش ضخامت مخاط در ۱۰۹ سینوس(۵۸%) دیده شد. آنالیزها ارتباط معنی‌داری بین افزایش ضخامت مخاط<۲ میلی‌متر و جنس مذکر با ۰۰۱/۰p= و سن ۰۰۱/۰p< را نشان داد. ارتباط آماری نزدیک به معنی‌داری بین افزایش ضخامت مخاط و periodontal bone loss دیده شد(۰۵۷/۰p=). همچنین ارتباط بین افزایش ضخامت مخاط و وجود ضایعه پری‌اپیکال معنی‌دار بود(۰۰۱/۰p=).
نتیجه‌گیری: افزایش ضخامت مخاط یک یافته شایع رادیوگرافیک است که بیشتر در مردان با سن بالا دیده می‌شود و وجود ضایعه پری‌اپیکال به طور معنی‌داری باعث افزایش ضخامت مخاط سینوس ماگزیلاری می‌شود.
زهرا جهانشاهی افشار، مینا یزدی‌زاده، شیما نفرزاده، منصوره محمدی، حکیمه قربانی،
دوره ۳۰، شماره ۱ - ( ۱-۱۴۰۱ )
چکیده
مقدمه: ادنتوما شایع‌ترین تومور ادنتوژنیک می‌باشد. این ضایعه بیشتر از اینکه به‌عنوان یک نئوپلاسم در نظر گرفته شود، به‌عنوان یک هامارتوم مطرح می‌گردد. در این ضایعه برخلاف مورفولوژی دندان نرمال، بافت‌های تشکیل‌دهنده به صورت نامنظم کنارهم قرار گرفته‌اند. ادنتوما داری رشد محدود و آهسته بوده و با گذشت زمان افزایش اندازه پیدا نمی‌کند. بیشتر این ضایعات، از نظر بالینی بدون علامت هستند و در رادیوگرافی‌های معمول که برای اهداف درمانی دیگر تهیه شدند، کشف می‌شوند. ادنتوما معمولاً در موقعیت پری‌کرونال بوده و باعت اختلالات رویشی در دندان‌ها، از جمله عدم رویش دندان دائمی یا باقی ماندن دندان شیری می‌شود. در موارد نادر تورم و اتساع (Expansion) فک در ناحیه درگیر اتفاق می‌افتد.
هدف از این گزارش مورد، ارائه یک ادنتومای کمپلکس غیرمعمول در یک پسر ۱۰ ساله می‌باشد که به ریشه‌های دندان شماره ۳۰# چسبیده است. موقعیت معمول ادونتوما در پری‌کرونال دندان می‌باشد و در مجاورت ریشه دندان‌های مجاور قرار می‌گیرد، اما یک دیواره استخوانی جدا کننده وجود دارد. موارد نادری مشابه این مورد، با اتصال به ساختار دندان گزارش شده‌اند. تورم مختصر داخل دهانی و حساسیت (Tenderness) در ناحیه درگیر وجود داشت. برخلاف بیشتر موارد گزارش شده، اختلال در رویش دندان مشاهده نگردید. اتصال ادنتوما به ریشه‌های دندان در تصویربرداری توموگرافی کامپیوتری با اشعه مخروطی مشاهده شد. سپتوم استخوانی جدا‌کننده بین دندان و ادنتوما و حدود مشخص ریشه‌های دندان مشاهده نگردید. ضایعه و دندان مرتبط توسط درمان جراحی خارج و بیمار تا ۲ سال پیگیری شد.
محجوبه‌السادات انتظار‌قائم، ملیحه زارع‌پور، الهه شفیعی‌راد، سید‌حسین رضوی، کتایون لسانی،
دوره ۳۰، شماره ۱۱ - ( ۱۱-۱۴۰۱ )
چکیده
مقدمه: کاهش خطا در تصاویر رادیوگرافی داخل دهانی در تشخیص بیماریهای دندانی و لزوم عدم تکرار تصاویر برای کاهش دوز بیمار و کلینیسین، امری مهم به‌شمار می‌آید. تحقیق حاضر، با هدف بررسی شیوع خطاهای رادیوگرافی داخل دهانی تهیه شده توسط دانشجویان دندانپزشکی شهر یزد انجام گردیده است.
روش بررسی: در این مطالعه توصیفی-مقطعی ۱۹۰۰ نمونه از تصاویر رادیوگرافی پری‌اپیکال به روش نیم‌ساز و بایت‌وینگ دیجیتال گرفته شده توسط دانشجویان ترم ۹ از بیماران مراجعه‌کننده به بخش رادیولوژی دهان و فک و صورت دانشکده دندانپزشکی یزد در سال‌های ۱۳۹۹-۱۳۹۸ به روش نمونه‌گیری آسان بررسی شد. محقق، به مدت ۴ ماه، ۲۵ تصویر رادیوگرافی را از جهت وجود خطاهای cone cut، زاویه افقی و عمودی و جای‌گذاری فیلم بررسی نمود. همچنین در صورت تکرار رادیوگرافی، تعداد و علت آن نیز یادداشت شد. داده‌های ثبت شده در نرم‌افزارversion ۱۶ SPSS وارد شده و شیوع هر خطا گزارش شد.
نتایج: خطاهای موجود در این مطالعه شامل خطا جای‌گذاری (۳۲/۴%)، زاویه افقی نادرست (۲۸/۲%)، زاویه عمودی نادرست (۲۴/۶%)،cone cut (۲۳/۹%) و میزان تکرار رادیوگرافی (۳۳%) بود. در رادیوگرافی پری‌اپیکال فراوانی خطاها در ماگزیلا (۵۴/۶%)، مندیبل (۴۵/۴%)، قدام (۲۲/۵%) و در خلف (۷۷/۵%) مشاهده شده است. فراوانی خطاها در رادیوگرافی بایت‌وینگ کمتر از رادیوگرافی پری‌اپیکال برآورد گردید (P=۰/۰۰۰۱).
نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج، بیشترین خطا شامل خطای جای‌گذاری و زاویه افقی نادرست بود. که این دو خطا با بیشترین فروانی باعث تکرار رادیوگرافی شده بودند. بیشتر خطاها در خلف ماگزیلا مشاهده گردیدند که ضرورت آموزش بیشتر در جهت اصلاح خطاها را مورد تاکید قرار می‌دهد.
