۵ نتیجه برای پارکینسون
سعیده دهناد، زهرا کیاسالاری، مهرداد روغنی،
دوره ۲۷، شماره ۱ - ( ۲-۱۳۹۸ )
چکیده
vمقدمه: بیماری پارکینسون دومین بیماری شایع نورودژنراتیو است. با توجه به خاصیت آنتی‌اکسیدانی و محافظت‌کننده عصبی اسید‌کلروژنیک، هدف این مطالعه بررسی اثرحفاظت عصبی این ماده در مدل تجربی بیماری پارکینسون بود.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی موش‌های صحرایی‌نر نژاد ویستار (۳۲n=)، به ۴ گروه شم، شم تحت درمان با اسید‌کلروژنیک، ضایعه‌دیده و ضایعه دیده تحت درمان با اسید‌کلروژنیک، تقسیم شدند. مدل تجربی بیماری پارکینسون توسط تزریق ۵/۱۲ میکروگرم ۶-هیدروکسی دوپامین حل شده در محلول سالین‌اسکوربات به داخل نئواستریاتوم طرف چپ ایجاد گردید. گروه‌های شم تحت درمان و ضایعه‌دیده تحت درمان، از یک هفته قبل از انجام عمل جراحی استریوتاکسیک ۱۰میلی‌گرم دارو به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن را روزانه به فرم داخل صفاقی دریافت کردند، که آخرین نوبت تزریق یک ساعت قبل از جراحی استریوتاکسیک بود. در هفته دوم پس از جراحی، رفتار چرخشی به دنبال تزریق آپومورفین در طی یک ساعت و تعداد نورون‌های دوپامینرژیک بخش متراکم جسم سیاه مورد بررسی و شمارش قرار گرفت. برای آنالیز آماری از آزمون‌های آنووای یک طرفه و تست تعقیبی توکی در برنامه سیگما پلات نسخه ۱۲ استفاده شد.
نتایج: در موش‌های ضایعه‌دیده و درمان شده با اسید‌کلروژنیک کاهش معنی‌داری در تعداد خالص چرخش‌ها مشاهده شد (۰۱/۰p<). هم چنین، در گروه ضایعه‌دیده و تحت درمان با اسید‌کلروژنیک کاهش نورونی کمتر بود، به طوری که تعداد نورون‌ها در مقایسه با گروه ضایعه‌دیده بهطور معنی‌داری بیشتر بود (۰۵/۰>p).
نتیجه‌گیری: تجویز اسید‌کلروژنیک به صورت پیش‌درمان موجب کاهش عدم تقارن حرکتی در مدل تجربی بیماری پارکینسون می‌گردد و موجب حفاظت و جلوگیری از کاهش نورون‌های دوپامینرژیک جسم سیاه می‌شود.
سعید مرادی، عبدالحمید حبیبی، محمد رضا تابنده، سعید شاکریان،
دوره ۲۷، شماره ۳ - ( ۴-۱۳۹۸ )
چکیده
مقدمه: براساس پژوهش‌ها، افزایش سطوح فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و شاخص‌های آنتی‌اکسیدان در مناطقی از مغز که در اثر بیماری پارکینسون بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرند، یک اثر درمانی بالقوه دارد، بنابراین هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر ۶ هفته تمرینات تداومی و تناوبی هوازی بر فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و آنزیم سوپراکسید‌دیسموتاز؛ رتهای مبتلا به پارکینسون بود.
روش بررسی: در این پژوهش که از نوع تحقیقات تجربی بود از ۲۴ سر رت نر نژاد ویستار ۱۲ هفته‌ای با میانگین وزن ۲۵۰ تا ۳۵۰ گرم استفاده شد. آزمودنیها با استفاده از رزرپین به پارکینسون مبتلا شدند، سپس در ۶ گروه تقسیم شدند. تمرینات هوازی به مدت ۶ هفته اجرا شد. پس از گذشت ۴۸ ساعت از آخرین جلسه تمرینی رتها کشته شدند، سپس بافت هیپوکمپ از سایر قسمت‌های مغز جدا شد و فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و آنزیم سوپراکسید دیسموتاز با استفاده از کیتهای مخصوص اندازهگیری سنجیده شدند. نتایج با استفاده نرمافزار آماری SPSS Inc., Chicago, IL; version ۱۶ و آزمون تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی بونفرونی تجزیه و تحلیل شد.
نتایج: نتایج تحقیق حاضر نشان داد ۶ هفته تمرین هوازی تداومی و تناوبی باعث افزایش سطوح فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در رتهای مبتلا به پارکینسون می‌شود (۰۱/۰ =p). که بین دو گروه تمرین تناوبی در مقایسه با گروه تمرین تداومی تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (۸۷/۰ =p). هم‌چنین این تمرینات تاثیر معنی‌داری در بین گروه‌های پژوهش بر آنزیم آنزیم سوپراکسید‌دیسموتاز نشان نداد (۴۷/۰ =p).
نتیجه‌گیری: بر اساس یافتههای این پژوهش، نشان داده شدکه، ۶ هفته تمرین هوازی تداومی و تناوبی باعث افزایش فاکتور رشد اندوتلیال عروقی می‌شود، اما این تمرینات تغییر معنی‌داری را در آنزیم سوپرکسید دیسموتاز نشان نداد.
سعید مرادی، عبدالحمید حبیبی، محمد‌رضا تابنده، سعید شاکریان،
دوره ۲۸، شماره ۳ - ( ۴-۱۳۹۹ )
چکیده
مقدمه: نیتریک اکساید علاوه بر نقش‌های مفیدی که در بدن دارد، اما سنتز بیش از حد آن باعث ایجاد بیماریهای نورودژنراتیو می‌شود، بنابراین هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تغییرات نیتریک اکساید بافت هیپوکمپ و حس درد رتهای نر مدل پارکینسونی متعاقب ۶ هفته تمرینات تداومی و تناوبی بود.
روش بررسی:در این پژوهش که از نوع تحقیقات تجربی بود از ۲۴ سر رت نر نژاد ویستار استفاده شد. آزمودنیها با استفاده از رزرپین به پارکینسون مبتلا شدند، سپس در ۴ گروه تقسیم شدند.تمرینات هوازی به‌مدت ۶ هفته و هر هفته ۵ جلسه اجرا شد، که مدت تمرین از هفته اول تا ششم، روزانه طوری افزایش یافت که از ۱۵ دقیقه در روز اول به ۴۰ دقیقه در هفته ششم رسید، گروه تمرین تناوبی مدت زمان مشخص شده تمرین را در هفته نخست در دو نوبت در هفته‌های دوم تا چهارم در چهار نوبت و در هفته‌های پنجم تا ششم در شش نوبت اجرا کردند، در پایان ۶ هفته حس درد با استفاده از آزمون فرمالین اندازهگیری سپس رتها کشته شدند،و بافت هیپوکمپ جدا، و نیتریک اکساید با استفاده از روش الایزا و کیتهای مخصوص اندازهگیری شد. نتایج با استفاده نرم افزار spss نسخه ۱۹ و با استفاده از آزمون تحلیل واریانسیک راهه و آزمون تعقیبیLSDتجزیه وتحلیل شد.
نتایج: نتایج نشان داد بیماری پارکینسون باعث افزایش سطوح نیتریک اکساید می‌شود (۰/۰۵ P ≤). که تمرینات هوازی تداومی و تناوبی باعث کاهش نیتریک اکساید می‌شود
(۰/۰۵P ≤). نشان داده شد بین دو گروه تمرینی اختلاف معنی‌داری وجود ندارد (۰/۶۸≤P). هم‌چنین گروه کنترل پارکینسون افزایش درد معنی‌داری نسبت به گروه کنترل سالم نشان داد (۰/۰۱P ≤). دو نوع تمرین باعث کاهش میزان احساس درد شد(۰/۰۵P ≤)، که بین دو گروه تمرینی اختلاف معنی‌داری وجود نداشت (۰/۲۳P ≤).
نتیجه‌گیری: بر اساس یافتههای این پژوهش، تمرینات هوازی تداومی و تناوبی باعث کاهش سطوح نیتریک اکساید و احساس درد در رتهای مدل پارکینسونی شد.
امیر دودانگه، محمد نجفی آشتیانی،
دوره ۳۱، شماره ۲ - ( ۲-۱۴۰۲ )
چکیده
مقدمه: بیماری پارکینسون، اختلالی پیشرونده و مزمن است که جزء سریع‌ترین رشد شیوع در میان بیماریهای نورولوژیک در دنیاست. مشکل اصلی بیماران از بین رفتن سلول‌های سازنده دوپامین در سیستم عصبی آن‌ها است که علائمی مثل لرزش، کندی حرکات، اختلال راه رفتن و بی‌ثباتی وضعیتی را برای بیماران ایجاد می‌کند. بیماری پارکینسون با تاثیر روی دستگاه عصبی-عضلانی و نیز دریافت و پردازش حس محیطی میتواند منجر به بی‌ثباتی وضعیتی و افتادن بیماران شود. درمان‌ها شامل دارودرمانی، الکتروتراپی و روش‌های جدید تحریک مغز و تمرین درمانی است. دارودرمانی مهم‌ترین بخش درمان اما همراه با عوارضی برای بیماران است. از الکتروتراپی و تمرین درمانی برای درمان اختلالات حرکتی بیماران استفاده زیادی شده است. این مطالعه مروری روایتی بر آن است تا با ذکر انواع روش‌های دارودرمانی و الکتروتراپی، بر تمرین درمانی برای کاهش اختلالات حرکتی بیماران پارکینسون تمرکز کند.
نتیجه‌گیری: تمرینات کششی، مقاومتی، انجام حرکات یوگا و تای‌چی و هم‌چنین استفاده از سیستم واقعیت مجازی شاخص‌هایی نظیر کاهش جابجایی مرکز فشار حین ایستادن، افزایش سرعت گام برداشتن، بهبود کیفیت زندگی و کاهش دفعات افتادن را به همراه داشته است.
زهرا شمسی، عبدالحسین طاهری کلانی، محمود نیک سرشت، سمیه بختیاری ده بالائی، لیلا شمسی،
دوره ۳۲، شماره ۱۱ - ( ۱۱-۱۴۰۳ )
چکیده
مقدمه: در بیماری پارکینسون، تعادل بین سایتوکین‌های پیش التهابی و ضد التهابی مختل شده و باعث التهاب مزمن عصبی می‌شود. این پژوهش با هدف مقایسه اثر شش هفته تمرین هوازی تداومی و تناوبی بر بیان پروتئینی اینترلوکین-۱ (IL-۱) و فاکتور نکروز دهنده توموری- آلفا (TNF-α) در بافت مخچه رتهای مدل پارکینسونی اجرا شد.
روش بررسی: در این پژوهش تجربی، ۲۸ سر رت نر بالغ نژاد ویستار (۱۸۰-۲۵۰ گرم) بهطور تصادفی در چهار گروه (هر گروه ۷ سر) کنترل سالم، پارکینسون، پارکینسون+ تمرین تداومی و پارکینسون+ تمرین تناوبی تقسیم شدند. پارکینسون با تزریق درون صفاقی روتنون در حیوانات القا گردید. تمرین تداومی به صورت ۱۵ تا ۴۰ دقیقه و تناوبی شامل دو تا شش نوبت دویدن روی نوارگردان با سرعت ۱۰ تا ۲۰ متر در دقیقه به مدت شش هفته بود. میزان پروتئینهای IL-۱ و TNF-α در بافت مخچه با روش برادفورد اندازهگیری شد. داده‌ها توسط آزمون‌های تحلیل واریانس یکراهه (ANOVA) و تعقیبی LSD و با استفاده از نرمافزار SPSS version ۱۶ در سطح ۰/۰۵>P بررسی شدند.
نتایج: میزان IL-۱ و TNF-α در بافت مخچه گروه کنترل سالم نسبت به سایر گروهها بهطور معناداری کمتر (۰/۰۰۰۱=P) و در گروه پارکینسون نسبت به گروه‌های پارکینسون+ تمرین تداومی (۰/۰۰۰۱=P) و پارکینسون+ تمرین تناوبی (۰/۰۰۰۱=P) بهطور معناداری بیشتر بود. هرچند، میزان IL-۱ بین دو گروه تمرینی تفاوت معناداری وجود نداشت (۰/۰۶۲=P)؛ اما تمرین تناوبی میزان TNF-α را در مقایسه با تمرین تداومی بهطور معناداری کاهش داد (۰/۰۰۷=P).
نتیجه‌گیری: بر اساس این یافته‌ها، تمرین هوازی تناوبی در مقایسه با تداومی روش کارآمدتری در تعدیل نشانگرهای پیش التهابی بافت مخچه رتهای پارکینسونی است که میتواند روند پیشرفت بیماری را کندتر نماید.
