۱۰ نتیجه برای هموگلوبین
محمدرضا حاجی شعبانی، کاظم برخورداری، محمد حسین احمدیه،
دوره ۱۲، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۸۳ )
چکیده
مقدمه : همراهی کم خونی فقرآهن و مخدوش شدن نمو حرکتی ، ذهنی و رفتاری در شیرخواران کشف تازه ای نیست. در اواخر دهه ۱۹۷۰ احتمال ارتباط آنها مطرح شد و مطالعات متعاقب آن روی شیرخواران در دو دهه اخیر یافته‌ها را تأیید کرد . آثار حرکتی ، ذهنی و رفتاری تنها زمانی ظاهر می‌شوند که شدت فقر آهن در حد ایجاد کم خونی باشد و به رغم اصلاح کم خونی فقرآهن این آثار دیرپا هستند . ما در این مطالعه شیوع کم خونی فقرآهن را در شیرخواران ۶ تا ۶۰ ماهه شهر یزد بررسی کردیم تا شاید راه گشایی در بهداشت و سلامت جامعه باشد .
روش بررسی :این مطالعه از نوع توصیفی و به روش مقطعی در سال ۱۳۷۸ با احتساب ۴۴۹ نمونه و با دقت ۵% ضریب اطمینان ۹۵% انجام گرفت . نمونه‌ها شامل : ۲۳۹ پسر و ۲۱۰ دختر بودند که بطور تصادفی از بین خوشه ها انتخاب شدند و در مجموع ۶ نمونه به علت بیماری همزمان و یا بیماری مزمن از مطالعه حذف گردیدند . جهت افتراق بین کمبود آهن و کم خونی فقرآهن از دو فاکتور هموگلوبین و فریتین استفاده شد به طوری که کمبود آهن با فریتین کمتر از µg/L ۱۰ تعریف شد . کم خونی فقر آهن با هموگلوبین کمتر از gr/dl۱۱ و فریتین کمتر از µg/L ۱۰ تعریف گردید. جهت ثبت دادهها از نرم افزار EPInfo و جهت تحلیل از آزمونهای آماری مجذور کای و آنالیز واریانس استفاده شد.
یافته‌ها : شیوع کمبود آهن ۶/۸% و کم خونی فقرآهن ۸/۳% بدست آمد . تعداد دیگری از افراد ، دچار کم خونی غیر از کم خونی فقرآهن بودند (۴/۸% ) و به طور کلی ۲/۷۹% از کودکان در این مطالعه از نظر مقدار هموگلوبین و فریتین طبیعی بودند .
نتیجه گیری : در این مطالعه شیوع کم خونی در کل ۸/۲۰ % و کم خونی فقرآهن ۴/۳% بود که با توجه به آمارهای جهانی شیوع کم خونی در کل و کم خونی فقرآهن بطور خاص در مطالعه ما از بسیاری از مناطق دیگر کمتر می باشد و همینطور کم خونی در پسرها بیشتر از دخترها بود (۳/۴ در مقابل ۴/۳ %) . در گروه ما بیشترین کم خونی در فاصله سنی ۱۷-۶ ماهه مشاهده گردید.
سید محمود صدر بافقی، محمود امامی‌میبدی، منیره مدرس مصدق، منصور رفیعی، محمد حسین احمدیه،
دوره ۱۲، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۸۳ )
چکیده
مقدمه : روزانه میلیونها نفر در سرتاسر جهان مورد فلبوتومی قرار می‌گیرند که دو هدف اصلی اهداء خون به نیازمندان و دیگر مقاصد درمانی مورد توجه هستند. مهمترین دلواپسی در مورد فلبوتومی تغییرات همودینامیکی می‌باشد. در این مطالعه تغییرات همودینامیکی در اثر اهدای خون افراد سالم بررسی گردید تا مبنایی برای تحقیقات بعدی باشد.
روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی و به روش آینده‌نگر بر روی ۳۰۰ نفر از کارگران کارخانجات یزد که داوطلبانه خون اهداء می‌کردند در سال ۱۳۷۹ انجام گرفت و در مجموع ۲۴۲ نفر قبل از اهداء خون ، فشار خون طبیعی داشتند و ۵۸ نفر فشار خون بالاتر از حد طبیعی نشان دادند. فشار خون و نبض ۱۰ دقیقه بعد از فلبوتومی و یک هفته بعد از آن اندازه‌گیری شد. همچنین Hb وHct
یک هفته بعد از اهداء خون با قبل مقایسه گردید.
نتایج : متوسط فشار سیستولیک قبل از اهداء‌خون ده دقیقه و یک هفته بعد به ترتیب : ۱۲۰، ۱۱۷، ۱۲۲ میلی متر جیوه و متوسط فشار دیاستولیک در همان موقعیت‌ها به ترتیب : ۷۷، ۷۸ و ۷۸ میلی متر جیوه محاسبه گردید.
تعداد ضربان قلب در همان موقعیت‌ها به طور متوسط به ترتیب : ۸۰، ۸۲ و ۷۶ ضربه در دقیقه بود میزان Hb بطور متوسط ۳/۰ گرم درصد و میزان هماتوکریت به طور متوسط ۷/۱ کاهش نشان داد. در ۴۶ نفر از اهداء‌کنندگان که فشار دیاستولیک بالاتر از طبیعی داشتند بعد از یک هفته کاهشی در حدود mmHg ۷ در فشار دیاستولیک آنها دیده شد.
نتیجه‌گیری : تغییرات همودینامیکی در افراد سالم اهداء‌کننده خون ، از نظر کلینیکی ناچیز بوده و مشکلی ایجاد نمی‌کند. به نظر می‌رسد در افراد هیپرتنسیو کاهش فشار خون دیاستولیک بطور مطلوب اتفاق می‌افتد کیفیت این موضوع نیاز به مطالعه دیگری دارد.
محمد رحیمیان، عباس حسن زاده، رامین سامی،
دوره ۱۳، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۸۴ )
چکیده
مقدمه: کم خونی از مشکلات عمده بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه است. علت اصلی کم خونی در این بیماران کمبود ترشح هورمون Erythropoietin است. با میسر شدن ساخت این هورمون به روش نوترکیب (Recombinante) قدم مهمی در درمان بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه برداشته شده است. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثرات و عوارض rhEPO (Recombinante Human Erythropoietin) در درمان آنمی بیماران همودیالیزی مبتلا به نارسایی مزمن کلیه می باشد.
روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی به روش قبل و بعد از مداخله است که به صورت خود شاهد انجام گرفت. جامعه مورد بررسی بیماران همودیالیزی مبتلا به نارسایی مزمن کلیه بوده که به بخش دیالیز بیمارستان شهید رهنمون یزد مراجعه نموده‌اند.
بیماران مورد مطالعه تحت درمان با rhEPO به مدت دو ماه قرار گرفتند و میانگین هموگلوبین بیماران قبل از مطالعه، یک هفته، یک ماه و دو ماه بعد از شروع درمان اندازه گیری شد.
نتایج : میانگین افزایش هموگلوبین بیماران g/dl ۴۸/۱ بود ( p=۰,۰۰۰۱). این افزایش رابطه معنی‌داری با سن و جنس بیماران نداشت اما در بیماران دیابتی کمتر از غیر دیابتی‌ها بود (g/dl ۱۸/۱ در برابر g/dl ۱۸/۲). چهار عارضه قابل توجه rhEPO در این مطالعه عبارت بودند از: افزایش فشار خون (۱۲%)، ترومبوز فیستول شریانی وریدی (۷/۶%)، تشنج (۷/۱% ) و آلرژی (۳/۳%).
نتیجه گیری: rhEPO سبب افزایش میزان هموگلوبین در بیماران می‌گردد که با سن و جنس ارتباطی ندارد و این افزایش در بیماران دیابتی بیشتر از غیر دیابتی می‌باشد.
محمدرضا امینی پور، ابوالفضل برخورداری، محمدحسن احرام پوش، علی محمد حکیمیان،
دوره ۱۶، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۸۷ )
چکیده
مقدمه: همزمان با استفاده روزافزون از سرب، مشکلات وعوارض بهداشتی و زیست محیطی متعددی از جمله عوارض سیستم اعصاب مرکزی و کم خونی افزایش یافته است. سرب در بیماریزایی وایجاد مسمومیت های شغلی نقش به سزایی دارد. این مطالعه به منظور تعیین غلظت سرب خون کارگران برحسب فاکتورهای دموگرافیک ومقایسه آن با حدود مجازانجام گرفت.
روش بررسی: در یک مطالعه توصیفی- مقطعی کلیه کارگران معدن سرب و روی کوشک یزد مورد بررسی قرار گرفتند. پس از خون گیری از ۴۹۰ نفرکارگر، بخشی ازخون به آزمایشگاه تشخیص طبی جهت تعیین فاکتورهای خونی به روش روتین ارسال و پنج سی سی خون جهت تعیین غلظت سرب به آزمایشگاه تخصصی وزارت متبوع تحویل گردید. غلظت سرب براساس استاندارد انستیتو ملی ایمنی و بهداشت حرفه ای ((NIOSH و باروش جذب اتمی تعیین مقدار شد.
نتایج: بر اساس نتایج تحقیق میانگین، حداقل و حداکثر سرب خون به ترتیب: mg/dl ۴۹/۹ و ۱۱۶ و در ۷ /۴۵ درصد افراد بیش از حد مجاز بود. همچنین با افزایش سن و سابقه کار میزان سرب خون نیز افزایش یافته است. ولی اختلاف از نظر آماری معنی دار
نمی باشد. از طرفی میزان سرب خون بر حسب محل کار متفاوت بود. به طوری که در واحدهای تغلیظ نسبت به بخش اداری و خدمات بالاتر بوده و اختلاف معنی دار می باشد (۰۴۸/۰p=). بر اساس استاندارد(BEI) سطح خونی سرمی، غلظت سرب خون در ۷/۴۵ درصد نمونه ها بالاتر از حد مجاز و بیشترین مقدار (µg/dl ۶/۵۴) دربین کارگران تغلیظ بود. در اکثریت قریب به اتفاق کارگرانی که سرب خون آنها از حد مجاز بالاتر بوده، میزان هموگلوبین خون آنها کمتر از ۱۳ گرم بر دسی لیتر اندازه گیری شد که اختلاف آنها از نظر آماری معنی دار بوده است.
نتیجه گیری: محل کار مهمترین عامل مؤثر در افزایش و کاهش سرب خون و متعاقب آن تغییر فاکتورهای خونی می باشد. بنابراین توجه به تغییرات گلبول های قرمز و هموگلوبین کارگران در معرض، باید به طور جدی مورد توجه مسئولین
بهداشت حرفه ای و طب کار صنعت در معاینات دوره ای و غربال گری قرار گیرد.
اعظم السادات هاشمی، فروغ السادات نورانی، جمشید آیت االلهی، علیرضا جناب زاده، مریم خیر اندیش،
دوره ۱۷، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۸۸ )
چکیده
هدف از نگارش این مقاله آشنا کردن بیشتر پزشکان با تالاسمی، انواع و درمان آن می‌باشد.
اهداف یادگیری: این مقاله جهت استفاده کلیه پزشکان و به خصوص پزشکان عمومی و متخصص اطفال و داخلی ارایه گردیده به طوریکه در پایان قادر باشند:
- تالاسمی و انواع آن را تشخیص بدهند.
- با خصوصیات اپیدمیولوژیک تالاسمی آشنا شوند.
- خصوصیات بالینی و انواع درمانی تالاسمی را شرح بدهند.
- کاربرد انواع روش‌های آزمایشگاهی بیماری را بدانند.
- درمان انتخابی و انواع درمان‌های جدید را شرح بدهند
بابک محمدی، امیر حسن زاده،
دوره ۱۹، شماره ۵ - ( ۹-۱۳۹۰ )
چکیده
مقدمه: این مطالعه عوامل خطر اثرگذار بر شاخص اندازه‌گیری هموگلوبین گلیکوزیله را در دیابت نوع۲ مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌دهد. هدف از این مطالعه تعیین اهمیت نسبی هر یک از فاکتورها و طراحی مدلی چندجمله‌ای جهت پیش بینی سطح قند خون بیماران با توجه به فاکتورهای اثر گذار بر آن می‌باشد.
روش بررسی: در این مطالعه فاکتورهای خطر شامل وزن، فشار خون سیستولیک و دیاستولیک، سطح کلسترول کل و غلظت بالای لیپوپروتئین ۴۰۳ بیمار(۱۷۰ مرد و ۲۳۳ زن) با طیف سنی ۱۹ تا ۷۵ سال از طریق مصاحبه و آزمایش جمعآوری شد. سپس با استفاده از تکنیک تحلیل سطح پاسخ(RSM) که مبتنی بر تحلیل رگرسیون است مهمترین عوامل خطر اثرگذار بر شاخص هموگلوبین گلیکوزیله تعیین و مدلی چندجمله‌ای جهت پیش بینی سطح این شاخص ارائه گردیده است.
نتایج: نتایج نشان می‌دهد که حداقل ۷۸ درصد از تغییرات شاخص هموگلوبین گلیکوزیله به وسیله فاکتورهای خطر وزن، فشار خون سیستولیک، فشار خون دیاستولیک، سطح کلسترول کل و غلظت بالای لیپوپروتئین توضیح داده می‌شود و مابقی تغییرات به دلایل دیگر و عوامل ژنتیکی بستگی دارد.
نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌ها می‌توان اذعان کرد که فاکتورهای غلظت بالای لیپوپروتئین و وزن در مردان به ترتیب بیشترین و کمترین قدرت اثرگذاری را بر مقدار شاخص دارد؛ در صورتی که فاکتورهای فشار خون دیاستولیک و سطح کلسترول در زنان به ترتیب بیشترین و کمترین قدرت اثر گذاری را بر مقدار شاخص دارد.
افشین فتحی، فیروز امانی، المیرا خوشباف،
دوره ۲۲، شماره ۵ - ( ۹-۱۳۹۳ )
چکیده
مقدمه: بتاتالاسمی ماژور یکی از شایع‌ترین اختلالات ژنتیک در جهان می‌باشد. افراد هموزیگوت گاهی فرم خفیف‌تری از این بیماری را نشان می‌دهند که به آنها اینترمدیا اطلاق می‌شود. در این مطالعه، اثر هیدروکسی اوره در بیماران تالاسمی اینترمدیایی که به عنوان تالاسمی ماژور با تزریق خون در درمانگاه تالاسمی بیمارستان بوعلی اردبیل تحت درمان بوده‌اند، بررسی شد.
روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی کل بیماران مبتلا به تالاسمی اینترمدیا (۶۳ نفر) به روش کل شماری بعد از کسب رضایت نامه کتبی تزریق خون آنها قطع و تحت درمان با هیدروکسی اوره قرار گرفتند. بعد از ۳ و ۶ ماه، نیاز آنها به تزریق خون بررسی شد. در این مدت میزان هموگلوبین، فریتین، سطح سلول‌های خون و عملکرد کلیه و کبد قبل و بعد از هیدروکسی اوره ارزیابی و داده های حاصل با استفاده از آزمون آماری ناپارامتری ویلکاکسون و نرم افزار SPSS نسخه ۱۸ تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج: بعد از ۶ ماه، ۶۰ نفر (۲/۹۵%) از بیماران به طور کامل از تزریق خون بی نیاز شده و فواصل تزریق خون در ۳ نفر (۸/۴%) افزایش پیدا کرد. میانگین هموگلوبین بعد از مصرف دارو افزایش و میانگین فریتین کاهش یافته بود. همچنین از عوارض دارو می‌توان به افزایش معنی‌دار مقادیر AST، ALT و BUN اشاره کرد.
نتیجه‌گیری: درمان با هیدروکسی اوره در بیماران بتا تالاسمی اینترمدیا، باعث برطرف شدن نیاز به تزریق خون و افزایش سطح هموگلوبین در آنها می‌شود.
علی سوخته زاری، مسعود علیرضایی، آرش خردمند، امید دزفولیان،
دوره ۲۳، شماره ۱۰ - ( ۱۰-۱۳۹۴ )
چکیده
مقدمه: هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی اثرات مدل دیابت نوع یک القاء شده به وسیله استرپتوزوتوسین بر پارامترهای باروری اسپرم، هموگلوبین گلیکوزیله و کلسترول تام به عنوان شاخص‌های متابولیسم لیپید بود.
روش بررسی: القاء دیابت قندی به وسیله تزریق زیرجلدی ۲۰۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم از استرپتوزوتوسین در ۱۰ سر موش سوری انجام شد. در حالیکه گروه کنترل تنها ۲۵/۰ سی‌سی آب مقطر به همان صورت دریافت کردند. از موش‌هایی که یک هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین قند خون بیش از حد آستانه(۳۵۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر) داشتند، ۸ سر برای گروه دیابت انتخاب شد. دو هفته پس از تائید دیابت، همه موش‌ها کشته شده، خون کامل از قلب آنها گرفته شد و بیضه‌ها برای مطالعه هیستوپاتولوژی و ارزیابی اسپرم برداشته شدند. حرکت کلی اسپرم، حرکت پیشرونده روبه جلو، آزمایش عملکرد غشاء و غلظت اسپرم به وسیله روش‌های مرسوم مشخص شد و هموگلوبین گلیکوزیله و کلسترول تام با روش‌های شیمیایی به وسیله اسپکتروفتومتر اندازه‌گیری شدند.
نتایج: حیوانات دیابتیک کاهش معنی‌داری در غلظت اسپرم (۰۱/۰P < ) و افزایش هموگلوبین گلیکوزیله و کلسترول تام در مقایسه با گروه کنترل نشان دادند (۰۱/۰P <). رابطه خطی منفی و معنی‌داری بین غلظت اسپرم و هموگلوبین گلیکوزیله در گروه دیابتیک مشاهده شد(۰۱۲/۰p= ، ۹۰/۰R۲=). واکوئله شدن سلول‌های اپیتلیال مجاری سمینیفر در گروه دیابتیک نسبت به گروه کنترل دیده شد و مجاری اپیدیدیم در کنترل‌ها حجم اسپرماتوزوئید بیشتری در مقایسه با موش‌های دیابتیک نشان دادند.
نتیجه‌گیری: دیابت با کاهش غلظت اسپرم در ناحیه اپیدیدیم خلفی، حتی در مدت دو هفته پس از القاء هیپرگلیسمی در این مدل آزمایشی همراه شده است که می‌تواند به عنوان شاخصی برای پیش‌بینی باروری پائین باشد. درصد هموگلوبین گلیکوزیله یک رابطه منفی با غلظت اسپرم نشان داد و هیپرکلسترولمی همچنین در مراحل اول دیابت بیانگر یک اختلال در متابولیسم لیپیدها است که به وسیله تغییرات بافت‌شناسی بیضه تائید گردید.
محمد حمید، زهره شجاعی،
دوره ۲۹، شماره ۲ - ( ۲-۱۴۰۰ )
چکیده
مقدمه: از عواملی که احتمالاً با بیان مجدد ژن گاماگلوبین در بزرگسالی مرتبط است تغییر الگوی متیلاسیون ناحیه پروموتری آن است. هدف از این مطالعه تعیین میزان همراهی الگوی متیلاسیون پروموتر ژن گاماگلوبین با میزان بیان این ژن در بیماران و ناقلین بتا تالاسمی است.
روش بررسی: در این مطالعه که به‌صورت موردی – شاهدی انجام گرفته است. بعد از گرفتن نمونه خون از ۳۰ بیمار و ناقل تالاسمی بتا‌گلوبین با هموگلوبین جنینی بالا و ۳۰ فرد نرمال استخراج DNA انجام گردید. سپس نمونه‌های DNA با سدیم بیسولفیت تیماره شده، ۶ جایگاه CpG در محدوده پروموتر و اگزون ۱ ژن گاماگلوبین به روش Bisulfite sequencing analysis مورد بررسی قرار گرفت. از آزمون آماری t-test استفاده گردید. مقدار P کمتر از ۰/۰۵ به معنای اختلاف معنی‌دار بین دو گروه انتخاب شد. دادهها به وسیله نرمافزار SPSS version ۱۶ تجزیه و تحلیل شد.
نتایج: در این بررسی هایپومتیله بودن ناحیه پروموتری ژن گاماگلوبین نمونه‌های بیماران و ناقلین در مقایسه با نمونه‌های نرمال تفاوت معنی‌داری در سه جایگاه ۶+ ،+۵۳ و ۱۶۲- مشاهده شد (۰/۰۵ p<). به‌علاوه در سه نمونه، موقعیت ۱۶۲- دارای وضعیت نیمه متیله بود که این وضعیت به‌طور واضحی متفاوت از دیگر نمونه‌های بیمار و نرمال بود.
نتیجه‌گیری: هایپومتیلاسیون پروموتر ژن گاماگلوبین احتمالأ عامل کمکی در افزایش هموگلوبین جنینی است.
مهتاب اردویی، ریحانه عزیزی، سیمین امیر شاه کرمی،
دوره ۲۹، شماره ۹ - ( ۹-۱۴۰۰ )
چکیده
مقدمه: دیابت شیرین یکی از شایع‌ترین بیماریهای متابولیک است که با عوارض زیادی همراه است. دیابت تیپ یک، یک بیماری خود‌ایمنی است که به علت سطوح بالای گلوکز خون در اثر کمبود تولید انسولین ایجاد می‌شود. این بیماری سومین بیماری شدید و مزمن دوران کودکی است و حدود ۱۵ میلیون کودک را در سرتاسر دنیا درگیر کرده است.
روش بررسی: این مطالعه، یک مطالعه تحلیلی-مقطعی از نوع گذشته‌نگر بود. جامعه مورد بررسی، ۱۲۱ کودک ۱۸-۳ ساله مبتلا به دیابت تیپ یک، مراجعه‌کننده به مرکز دیابت یزد، در سال‌های ۱۳۹۷-۱۳۹۶ بود. اطلاعات دموگرافیک و بالینی بیماران استخراج شد. دادهها پس از جمعآوری وارد نرمافزارversion ۱۶ SPSS شده و با استفاده از آزمونهای آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج: نتایج مطالعه نشان داد که میانگین سن شرکت‌کنندگان در مطالعه ۳/۹۶±۱۲/۹۲ سال و میانگین A۱c، ۱/۹۴±۸/۶۳ بوده است. نتایج مطالعه اخیر در مورد وضعیت کنترل دیابت در بیماران مورد بررسی نشان داد که به ترتیب ۳۸/۸%، ۳۲/۲% و ۲۸/۹% وضعیت کنترل دیابت نسبی، خوب و ضعیف داشته اند. همچنین طبق نتایج مطالعه، بین توزیع فراوانی وضعیت کنترل دیابت بر حسب متغیرهای: مرحله بلوغ (۰/۲۲=p)، شاخص توده بدنی(۰/۵۰=p)، سن (۰/۲۷=p)، دوز روزانه انسولین بیزال/بولوس(۰/۴۷=p)، دوز روزانه انسولین NPH/regular (۰/۳۸=p)، تعداد دفعات چک قندخون (۰/۰۹=p)، تعداد دفعات بستری در بیمارستان به دلیل کتواسیدوز دیابتی(۰/۵۳=p)، طول مدت دیابت (۰/۰۹=p) و جنسیت (۲۶۰=p) تفاوت آماری معناداری یافت نشد.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه، می‌توان نتیجه‌گیری کرد که هیچ‌کدام از متغیرهای مطالعه بر روی وضعیت کنترل دیابت در کودکان ۱۸-۳ ساله مبتلا به دیابت تیپ یک، موثر نیستند.
