ماهنامه علمی پ‍ژوهشی

---

مقدمه: ورزش منظم یا فعالیت بدنی با شدت متوسط سیستم‌های دفاعی بدن را تقویت کرده، در حالی‌که فعالیت بدنی شدید باعث سرکوب سیستم ایمنی بدن می‌شود. هدف این پژوهش، بررسی اثر حاد یک جلسه رکاب زدن فزآینده ی درمانده‌ساز توسط دست بر پاسخ سلول‌های NK و T سیستم ایمنی دانشجویان پسر رشته تربیت‌بدنی بود. روش بررسی: در این تحقیق ۲۰ آزمودنی مرد با میانگین سنی ۸/۱۴/۲۲ سال، میانگین قد ۷/۶±۳/۱۷۴ سانتیمتر، میانگین وزن ۶/۷±۱/۷۱ کیلوگرم و بیشینه اکسیژن مصرفی ۱/۷۷/۴۱ میلی‌لیتر/ کیلوگرم/ دقیقه، به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (۱۰ نفر) و کنترل (۱۰ نفر) تقسیم شدند. آزمودنی‌های گروه تجربی، یک فعالیت درمانده‌ساز را توسط کارسنج دستی انجام دادند، در حالیکه آزمودنی‌های گروه کنترل در هیچ‌گونه فعالیت ورزشی شرکت نکردند. نمونه‌های خونی قبل، بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از پایان آزمون ورزشی و از طریق ورید بازویی از کلیه‌ ی آزمودنی‌های گروه تجربی و کنترل جمع‌آوری شد و به روش فلوسایتومتری مورد اندازه‌گیری قرار گرفت. همچنین برای تجزیه و تحلیل آماری داده‌ها، از روش آماری t مستقل و t همبسته استفاده شد. نتایج: درصد سلول‌های CD۱۶/۵۶ (NK) و CD۸ (T) بلافاصله بعد از تمرین بطور معنی‌داری افزایش‌ پیدا کرد (۰۰۱/۰P≤ و ۰۰۵/۰P≤)، از طرفی درصد سلول‌های CD۴ (T) و نسبت سلول‌های CD۴/CD۸ کاهش معنی‌داری را نشان داد (۰۰۱/۰P≤ و ۰۰۲/۰P≤). علاوه بر این درصد سلول‌های CD۱۶ و CD۵۶ (NK) تغییر معنی‌داری نکرد (۲۲۹/۰P≤ و ۲۵۱/۰P≤). نتیجه‌گیری: یک جلسه تمرین شدید توسط دست، هم باعث افزایش و هم کاهش در عملکرد سلول‌های NK و T سیستم ایمنی می‌گردد، اما این تغییرات موقتی بوده و به زودی در دوره بازیافت به مقادیر قبل از ورزش بر می گردد.

---

مقدمه: گیرنده NKG۲D یکی از گیرنده‌های فعال‌کننده سلول‌های سیستم ایمنی می‌باشد. دو نوع پلی‌مورفیسم تک نوکلئوتیدی r‏s۱۰۴۹۱۷۴G>C) ( در هاپلوتایپ‌های ژن NKG۲D مشخص شده است. پلی‌مورفیسم GG سبب افزایش میل ترکیبی گیرنده NKG۲D برای لیگاندهای آن روی سلول‌های مختلف می‌شود. در حالی که پلی‌مورفیسم CC یا CG سبب کاهش میل ترکیبی سلول‌های سیستم ایمنی و تحلیل قدرت کشندگی این سلول‌ها می‌گردد. در این مطالعه نوع آلل ‌ها در ژن NKG۲D در بیماران مبتلا به سرطان پستان مورد بررسی قرار می‌گیرد. روش بررسی: در این مطالعه مورد- شاهدی تعداد ۱۰۸ بیمار مبتلا به سرطان پستان و ۱۰۸ فرد سالم از مراکز درمانی شهر یزد انتخاب شدند. با استفاده از پرایمرهای اختصاصی ژن NKG۲D تکثیر گردید و ژنوتیپ rs۱۰۴۹۱۷۴G>C این ژن با روش PCR-RFLP تعیین شد. نتایج: فراوانی ژنوتیپ های هموزیگوت GG و CCدر بیماران مبتلا به سرطان پستان به ترتیب ۴/۴۴% و ۱۳% به دست آمد. در حالی که فراوانی این ژنوتیپ‌ها در گروه زنان سالم مورد مطالعه به ترتیب برابر با ۳۱/۷۱% و ۵/۶% بود. تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که در فراوانی این ژنوتیپ‌ها بین افراد سالم و بیماران تفاوت معنی‌داری وجود دارد. از طرفی ژنوتیپ هتروزیگوت GC با فراوانی ۶/۴۲% در زنان مبتلا به سرطان پستان در مقایسه با فراوانی ۲/۲۲% در زنان سالم نیز تفاوت معنی‌داری نشان داد (۰۰۰۱/۰>(p. با محاسبه خطر نسبی مشخص گردید که وجود آلل C نسبت به عدم وجود آلل C شانس ابتلا به سرطان پستان را ۷/۱ برابر افزایش می‌دهد (۲۴/۲-۳۱/۱ ۹۵%CI =). نتیجه‌گیری: پژوهش حاضر نشان می‌دهد که زنان دارای ژنوتیپ هموزیگوت CC شانس بیشتری برای ابتلا به سرطان پستان در جامعه یزد دارند.

---

مقدمه: سیکلوسپورین به عنوان یک داروی تضعیف‌کننده سیستم ایمنی شناخته می­شود. عنصر سلنیوم نیز واجد خواص آنتی‌اکسیدانی است. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثر       هم افزایی پرتوهای درمانی گاما مورد استفاده در پزشکی هسته­ ای و نقش حفاظتی سلنیوم پس از تضعیف سیستم ایمنی با سیکلوسپورین بر کاهش مرگ موش است.

روش بررسی: در این بررسی تجربی ۶۰ سر موش سوری به شش گروه ده تایی، پنج گروه آزمایشی و یک گروه کنترل شامل گروه آزمایشی یک: تکنسیم + سیکلوسپورین؛ گروه آزمایشی دو: ید ۱۳۱ + سیکلوسپورین؛ گروه آزمایشی سه: سلنیوم + سیکلوسپورین؛ گروه آزمایشی چهار: سیکلوسپورین + تکنسیم + سلنیوم؛ گروه آزمایشی پنج: سیکلوسپورین + ید ۱۳۱ + سلنیوم و همچنین گروه کنترل تقسیم شدند. گروه یک و چهار: ۷۵ میکروکوری تکنسیم به صورت تزریق درون صفاقی دریافت کردند. گروه یک و پنج: ۳۰ میکروکوری ید ۱۳۱ و گروه‌های سه، چهار و پنج ۰/۱ میلی‌گرم در کیلوگرم سلنیوم به طریق گاواژ دریافت کردند. گروه کنترل نیز ۵۰ میلی‌گرم در کیلوگرم سیکلوسپورین دریافت کرد. شش ساعت پس از دریافت سیکلوسپورین، به میزان یک سی‌سی خون از قلب موش‌ها برای اندازه‌گیری درصد لنفوسیت‌ها گرفته و هر ۶ ساعت یک بار نسبت به شمارش موش‌های زنده و مرده اقدام شد.

نتایج: درصد لنفوسیت­ها و میزان بقاء موش‌ها در گروه تجربی دوم کاهش یافت. میزان بقاء موش‌ها در گروه تجربی یکم، سوم و چهارم نسبت به گروه کنترل افزایش یافت.

نتیجه‌گیری: تیمار با ید ۱۳۱ و سیکلوسپورین سبب هم‌افزایی در کاهش زمان بقا و میزان لنفوسیت می­گردد. دوزهای کم تکنسیم به همراه سلنیوم سبب خنثی‌سازی اثر هم‌افزایی فوق‌الذکر می­ گردد.

---

---

---