مقدمه: بررسی تأثیر پروتکل تمرینی گیت به عقب بر نیروهای عکس‌العمل زمین هنگام راه رفتن در افراد مبتلا به استئوآرتریت بخش داخلی زانو.
روش بررسی: این تحقیق از نوع نیمه‌تجربی و آزمایشگاهی بوده که با یک طرح پیش‌آزمون – پس‌آزمون در دو گروه کنترل (سالم و بیمار) و یک گروه تجربی مورد بررسی قرار گرفت. آزمودنی‌ها ۲۱ نفر مرد سالم و ۴۲ نفر مرد بیمار مبتلا به‌استئوآرتریت داخلی زانو بودند که بر اساس شاخص کلگرن- لورنس و شاخص بصری درد به ۲ گروه تجربی و کنترل بیمار تقسیم شدند. گروه تجربی به‌مدت شش هفته پروتکل تمرینی گیت به عقب را انجام دادند. حرکت راه رفتن به جلو با استفاده از دو صفحه نیروی kistler و توسط نرم‌افزارهای Vicon Nexus ۱,۸.۵، Polygon ۴,۱.۲ تحلیل گردید. پس از جمع‌آوری داده‌ها از نرم‌افزار SPSS version ۲۰ و آزمون تحلیل واریانس یک‌طرفه جهت بررسی اختلاف‌ها استفاده شد (۰/۰۵< p) .
نتایج: اختلاف معنی‌داری قبل از تمرین بین نیروهای نیروهای ترمز زننده و جلو برنده، نیروهای عمودی عکس‌العمل سطح Fz۱ (قله اول) و Fz۲ (دره) بیماران مبتلا به‌استئوآرتریت با افراد سالم وجود دارد (۰/۰۵< P). اثر تمرین بر نیروهای جلو برنده (۰۲۱ /۰= P قبل& ۰/۰۶۸= P بعد) و ترمز زننده (۰۲۲ /۰= P قبل& ۰/۰۷۷= P بعد) حاکی افزایش میانگین گروه تجربی و عدم تفاوت معنی‌دار با گروه سالم بعد از تمرین در مقایسه با معنی‌داری قبل از تمرین داشت. تمرین تاثیری بر نیروهای عمودی عکس العمل سطح نداشت.
نتیجه‌گیری: کاهش نیروهای ترمز زننده - جلو برنده و نیروی عمودی عکس العمل سطح Fz۱ می‌تواند بازتابی از درد یا عملکرد بد اندام تحتانی باشد. پروتکل گیت به عقب باعث اثربخشی بر نیروی جلوبرنده - ترمز زننده عکس‌العمل در گروه تجربی گردیده است.
