مقدمه: یکی از شایع‌ترین سرطان‌ها در کشور ایران، سرطان پستان می‌باشد. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان وجودگرا-انسان¬مدار بر بهزیستی روان‌شناختی و رشد پس از آسیب زنان مبتلا به سرطان پستان انجام شد.
روش بررسی: این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه‌کننده به بیمارستان شهید رحیمی شهر خرم‌آباد در سال ۱۳۹۹ بودند که از این میان در هر گروه (آزمایش و گواه) ۱۵ نفر به‌صورت تصادفی انتخاب شدند، و به مقیاس بهزیستی روان‌شناختی ریف و پرسش‌نامه رشد پس از آسیب تدسچی و همکاران پاسخ دادند. سپس، گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه‌ای تحت مداخله گروهی قرار گرفتند. پس از مداخله از هر دو گروه پس‌آزمون گرفته شد و مجدداً بعد از دو ماه هر دو گروه پیگیری شدند. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و نرم‌افزارSPSS version ۱۶ تجزیه وتحلیل شدند.
نتایج: نتایج تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر نشان داد اثر متقابل گروه و زمان معنادار بود. بنابراین متغیر بهزیستی روان‌شناختی در سطح معناداری (۷۷/۹۸=F، ۰/۰۱=P) و متغیر رشد پس از آسیب در سطح معناداری (۲۷/۴۶=F، ۰/۰۱=P) افزایش داشت.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج پژهش، درمان وجودگرا- انسان مدار بر بهزیستی روان‌شناختی و رشد پس از آسیب بیماران مبتلا به سرطان پستان اثر معنادار دارد. لذا پیشنهاد می‌شود علاوه بر مشکلات جسمانی این جمعیت، به مسائل روان‌شناختی آن‌ها نیز توجه شود و در کنار دارو درمانی، درمان‌های روان‌شناختی و از جمله رویکرد وجودگرا- انسان مدار، مدّ نظر قرار گیرد.
