محمد رضا بشارتی، زهرا شیبانی، محسن گوهری،
دوره ۲۱، شماره ۶ - ( ۱۱-۱۳۹۲ )
چکیده
مقدمه: فلج عضله مایل فوقانی متداول‌ترین علت استرابیسم فلجی است. هدف مطالعه تعیین و مقایسه فراوانی نسبی، علل، نتایج و عوارض روش‌های جراحی فلج عضله مایل فوقانی با دیگر استرابیسم های عمودی است.
روش بررسی: این مطالعه گذشته‌نگر مقطعی بر روی پرونده ۳۰۳ بیمار با استرابیسم عمودی طی سال‌های ۱۳۹۱-۱۳۷۸ انجام گرفت. زمان پیگیری ۶ ماه بعد از جراحی در نظر گرفته شد. جهت جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌ای شامل ۱۱ سؤال استفاده شد.
نتایج: در بین بیماران مورد مطالعه، ۵۰ بیمار (۵/۱۶%) مبتلا به فلج مایل فوقانی (گروه الف) و ۲۵۳ مورد سایر استرابیسم‌های عمودی بودند (گروه ب). شایع‌ترین علل استرابیسم عمودی در هر دو علل مادرزادی و تروما بود. میانگین سنی بیماران با علت مادرزادی در گروه الف ۸۲/۱۶ سال و گروه ب ۸۱/۱۲ سال و بیماران با علت تروما در گروه الف ۶۳/۲۴ سال و گروه ب ۲۶/۲۳ سال بود,۶۰ % بیماران جراحی شده در گروه الف، یک مرحله جراحی داشتند در حالی که بیشتر بیماران گروه ب در دو مرحله جراحی شدند. بیشترین جراحی انجام گرفته در هر دو گروه رسس عضله مایل تحتانی بود. انحراف چشم در بیماران با فلج عضله مایل فوقانی ۵/۷۱% و در سایرین ۸/۷۷% اصلاح شده است. خونریزی زیر ملتحمه، دوبینی، عفونت ملتحمه در هر دو گروه شایع-ترین عوارض ایجاد شده بود.
نتیجه‌گیری: به وسیله یک مرحله جراحی شامل رسس مایل تحتانی، انحراف چشم در بیشتر بیماران با فلج مایل فوقانی یا سایر استرابیسم‌های عمودی اصلاح می‌شود عوارض جدی به دنبال ندارد.
