حسین فراهینی، افشین بهنام، علی یگانه،
دوره ۲۱، شماره ۲ - ( ۳-۱۳۹۲ )
چکیده
مقدمه: در حال حاضر روش درمان رایج شکستگی تنه استخوان ران، ثابت‌سازی از طریق جااندازی بسته و پایدار نمودن آن به وسیله میله‌گذاری داخل استخوانی می‌باشد که با این روش ۹/۰ تا ۱/۱% شکستگی‌ها جوش نمی‌خورند. شیوه درمان این عارضه همچنان مورد اختلاف نظر است. هدف از این مطالعه بررسی منابع دو روش درمان برداشت میله و میله‌گذاری مجدد با پیوند اتولوگ استخوان و برداشت میله و پلاک‌گذاری با پیوند اتولوگ استخوان است.
روش بررسی: در این مطالعه آینده‌نگر و توصیفی کلیه بیماران مراجعه کننده به بیمارستان رسول اکرم در فاصله سال‌های ۱۳۸۶ تا ۱۳۹۱ که کاندید انجام عمل جراحی اصلاح جوش‌نخوردگی غیرعفونی تنه استخوان ران به دنبال درمان اولیه با میله‌گذاری داخل استخوانیIMN) ) بودند، مورد بررسی‌های رادیولوژیک قرار گرفتند. سپس بیماران بر اساس نوع جوش‌نخوردن به یکی از دو روش جراحی مورد نظر تحت درمان قرار گرفتند. انتخاب نوع درمان برای بیماران راندم بود. سپس داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
نتایج: ۲۳ بیمار با میانگین سنی ۵/۸±۴/۳۰ سال تحت بررسی قرار گرفتند. تعویض میله، میله‌گذاری مجدد با پیوند استخوان که ۱۴ بار در ۱۳ بیمار (۵۶%) و خارج کردن میله، پلاک‌گذاری با پیوند استخوان که ۱۱ بار در ۱۰ بیمار (۴۴%) انجام گرفت. در روش تعویض میله و میله‌گذاری مجدد میزان جوش‌خوردگی ۷۴/۸۵% و در روش خارج کردن میله و پلاک‌گذاری این مقدار برابر با ۹۱/۹۰% بود. تفاوت در طول پاها، درد و عفونت در هیچ یک از بیماران مشاهده نشد.
نتیجه‌گیری: مطالعه حاضر نشان داد که درمان شکستگی‌های جوش‌نخورده استخوان ران به روش خارج کردن میله و پلاک‌گذاری با پیوند استخوان نتایجی مشابه یا حتی بهتر از روش تعویض میله دارد. همچنین به نظر می‌رسد که شیوع عارضه جوش‌نخوردن از آنچه در گذشته تصور می‌شد بیشتر است..
