مهناز شیخی، فریده جدیری،
دوره ۱۹، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۰ )
چکیده
مقدمه: پیشرفت سیستم های کامپیوتری سبب تحول در رادیولوژی و پیدایش تصویر برداری دیجیتالی شد. هدف از مطالعه حاضر بررسی قابلیت تمپورال دیجیتال ساب ترکشن در تشخیص پوسدگی‌های عاجی است.
روش بررسی: ۲۷ دندان پوسیده در ویال‌های جداگانه محلول بافر استریل قرار داده شد. بعد از اطمینان از وجود پوسیدگی با گسترش عاجی در دندان مربوطه، ۳ رستوریشن رادیواپک جهت استاندارد نمودن رادیوگرافی‌های متوالی در هر دندان قرار گرفت. هر دندان در رزین اکریلی پلی متیل متاکریلات تا ۱ میلی متر پایین تر ازEJ (Cement Enamel Junction) مانت شد. دندان‌ها در دمای ۳۷ درجه سانتی گراد و در بافر بزاق ۵ درصد گلوکز برای ۷ ساعت در روز، ۵ روز در هفته، به مدت ۸ هفته انکوبه شدند. هر روز بعد از انکوباسیون، هر دندان با ۲۵میلی لیتر از بافر بزاقی شسته شده و در ۵۰ میلی لیتر از بافر بزاق در دما ی۳۷ درجه سانتیگراد قرار داده شد. بنابراین PH مایع بالای ۵ نگه داشته می شد. رادیوگرافی های دیجیتالی از هر دندان در اولین روز و در ۲، ۴، ۶ و ۸ هفته بعد تهیه گردید. تصاویر را ساب تراکت کرده سپس تصاویر حاصل توسط دو رادیولوژیست خوانده شد و نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد.
نتایج: در آزمون آماری تفاوت معناداربین دو روش مشاهده شد. به عبارتی:
۱- تکنیک تمپورال دیجیتال ساب تراکشن پیشرفت پوسیدگی ها را بیشتر از رادیوگرافی‌های دیجیتالی تعیین می نماید.
۲- در زمان ۱ و ۲ ارزش تشخیصی تمپورال دیجیتال ساب تراکشن از رادیوگرافی‌های دیجیتالی بیشتر است.
۳- در زمان۳ و۴ و ۵ رادیوگرافی‌های دیجیتالی به تمپورال دیجیتال ساب تراکشن نزدیکتراست.
نتیجه گیری: TDS یک روش حساس کشف تغییرات محتوای معدنی دندان بوده و می‌تواند در بررسی عوامل موثر بر پیشرفت پوسیدگی عاجی در invitro استفاده گردد
