۳ نتیجه برای تمرین درمانی
سجاد زینلی، صابر رضانژاد، سید محمد مرندی، خلیل خیام باشی،
دوره ۱۷، شماره ۳ - ( ۴-۱۳۸۸ )
چکیده
مقدمه: کوفتگی عضلانی تأخیری نوعی آسیب عضـلانی شـایع است که حین تمرین درمـانی با انـقباضات اسنـتریـک ایجاد می‌شود. این مورد می‌تواند با ایجاد درد سبب افت انگیزه و قطع تمرینات بیمار گردد. هدف از مطالعه حاضر تعیین تأثیر ارتعاش (Vibration) بر کوفتگی عضلانی تأخیری بود. فرض ما بر این بود که تمرین ارتعاش، کوفتگی عضلانی تأخیری را کاهش خواهد داد.
روش بررسی: ۳۰ مرد ورزشکار در دامنه سنی ۲۶-۱۸ سال در مطالعه شرکت کردند. ورزشکاران، حداقل سه سال سابقه فعالیت مستمر ورزشی داشتند. نمونه‌ها به طور تصادفی در دو گروه ارتعاش VT(۱۵=n) و گروه بدون ارتعاش Non-VT(۱۵=n) قرار گرفتند. اندازه‌گیری‌ها شامل زاویه فلکشن زانو(FANG)، آستانه درد فشاری(PPT)، درد عضلانی(SOR) از عضله چهارسر رانی راست و بیشینه نیروی ایزومتریک(MIF) از هر دو چهارسرها، باهم، بود. ارتعاش با فرکانس HZ۵۰ به مدت یک دقیقه روی عضله چهارسررانی راست و چپ گروه VT اعمال شد. سپس هر دو گروه به تمرین اسنتریک پرداختند. تمامی عوامل ۲۴ ساعت پس از تمرین دوباره اندازهگیری شد.
نتایج: تمامی نمونه‌ها کاهش در MIF، PPT، FANGT و افزایش در SOR را در ۲۴ ساعت پس از تمرین نشان دادند. اما یک تفاوت معنی‌دار آماری بین گروه VT و Non-VT در تمامی عوامل وجود داشت، MIF](۰۰۰/۰= P)، PT(۰۰۱/۰= P)، FANG (۰۲/۰= P) و VAS(۰۰۳/۰=P)[، که نشان دهنده تغییر کمتر عوامل اندازهگیری شده ،قبل و بعد از مداخله در گروه ارتعاش میباشد.
نتیجه‌گیری: تمرین درمانی همراه با انقباضات اسنتریک به طور قابل ملاحظه‌ای سبب کوفتگی عضلانی تأخیری می‌شود، اما کاربرد
ارتعاش قبل از تمرین دارای یک اثر کاهنده مفید، در میزان کوفتگی عضلانی تأخیری میباشد.
علی یلفانی، سمیه کرمی، فرزانه گندمی،
دوره ۲۶، شماره ۵ - ( ۵-۱۳۹۷ )
چکیده
مقدمه: پیچ خوردگی مزمن مچ پا، یکی از شایعترین آسیبها در بین ورزشکاران است. نتایج تحقیقات حاکی از ضعف تعادل و وجود ناپایداری مچ پای این افراد است. هدف از مطالعه حاضر، تأثیر یک دوره تمرینات تعادلی نوین در آب و خشکی، بر مقیاس ناپایداری، درد و تعادل ورزشکاران مبتلا به ناپایداری مزمن مچ پا بود.
روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی، ۳۰ ورزشکار مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا، با نمونهگیری هدفمند انتخاب و تصادفاً در دو گروه تمرین درمانی در آب و خشکی قرار گرفتند. درد، ناپایداری، تعادل ایستا و نیمه پویای آزمودنیها قبل و بعد از مداخله تمرین درمانی، اندازهگیری شدند. مداخله شامل شش هفته تمرینات تعادلی نوین در آب و خشکی بود. برای آنالیز دادهها از نرم‌افزار SPSS(۲۲) و جهت مقایسه نتایج پیشآزمون و پس آزمون، از t-زوجی و جهت مقایسه میانگین متغیرهای مورد مطالعه بین دو گروه، ازt - استیودنت استفاده و سطح معناداری آزمون ها ۰۵/۰ در نظر گرفته شد.
نتایج: یافتهها نشان داد که، هر دو گروه تجربی، در مقیاسهای ناپایداری (۰۰۱/۰P=)، تعادل ایستا (۰۰۱/۰P=) و نیمهپویا (۰۰۲/۰P=)، نسبت به قبل از مداخله، تفاوت معناداری نشان دادند، اما در خصوص متغیر درد تفاوت معنادار نبود (۳۸/۰P=). لیکن، مقایسه میانگین متغیرهای مورد مطالعه، بین دو گروه؛ در سنجش مقیاس ناپایداری(۱/۰P=)، تعادل ایستا (۸/۰P= و ۰۶/۰P=)، نیمهپویا (۰۰۱/۰P= و ۹/۰ P=) و درد (۵/۰P=)، تفاوت معناداری نشان نداد.
نتیجه‌گیری: بسیاری از متخصصین بالینی، تمریندرمانی در محیط آب را به ورزشکاران آسیب دیده مچ پا پیشنهاد میدهند؛ که علاوه بر وقتگیر بودن بسیار هزینهبردار میباشد، نتایج مطالعه حاضر پیشنهاد میدهد که افراد دارای ناپایداری مزمن مچ پا میتوانند با استفاده از ابزارهای دردسترس، حتی در محیط خانه نیز به بازتوانی بپردازند.
امیر دودانگه، محمد نجفی آشتیانی،
دوره ۳۱، شماره ۲ - ( ۲-۱۴۰۲ )
چکیده
مقدمه: بیماری پارکینسون، اختلالی پیشرونده و مزمن است که جزء سریع‌ترین رشد شیوع در میان بیماریهای نورولوژیک در دنیاست. مشکل اصلی بیماران از بین رفتن سلول‌های سازنده دوپامین در سیستم عصبی آن‌ها است که علائمی مثل لرزش، کندی حرکات، اختلال راه رفتن و بی‌ثباتی وضعیتی را برای بیماران ایجاد می‌کند. بیماری پارکینسون با تاثیر روی دستگاه عصبی-عضلانی و نیز دریافت و پردازش حس محیطی می‌تواند منجر به بی‌ثباتی وضعیتی و افتادن بیماران شود. درمان‌ها شامل دارودرمانی، الکتروتراپی و روش‌های جدید تحریک مغز و تمرین درمانی است. دارودرمانی مهم‌ترین بخش درمان اما همراه با عوارضی برای بیماران است. از الکتروتراپی و تمرین درمانی برای درمان اختلالات حرکتی بیماران استفاده زیادی شده است. این مطالعه مروری روایتی بر آن است تا با ذکر انواع روش‌های دارودرمانی و الکتروتراپی، بر تمرین درمانی برای کاهش اختلالات حرکتی بیماران پارکینسون تمرکز کند.
نتیجه‌گیری: تمرینات کششی، مقاومتی، انجام حرکات یوگا و تای‌چی و هم‌چنین استفاده از سیستم واقعیت مجازی شاخص‌هایی نظیر کاهش جابجایی مرکز فشار حین ایستادن، افزایش سرعت گام برداشتن، بهبود کیفیت زندگی و کاهش دفعات افتادن را به همراه داشته است.
