مقدمه: چاقی و اضافه وزن منجر به کاهش سطوح برخی هورمون‌های اشتهاآور مانند گرلین و ابستاتین می‌شود. مطالعات در باره اثر برنامه تمرینی بر گرلین و ابستاتین به ویژه در انسان‌ها، بسیار اندک و محدود است و از سویی مشخص شده است که تمرینات بدنی می‌تواند این اثر را برعکس کند. هدف از این پژوهش، بررسی اثر ۶ ماه تمرین پیلاتس بر مقادیر پلاسمایی گرلین و ابستاتین مردان سالمند چاق است. روش بررسی: در این مطالعه که از نوع نیمه تجربی است، تعداد۲۰ مرد سالمند چاق از خانه سالمندان صالحین شهر اهواز انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه تجربی (قد ۲۸/۱۶۵ سانتی‌متر، وزن ۱۱/۹۴ کیلوگرم، سن ۶۴ سال) و گروه کنترل (قد ۵۴/۱۶۴ سانتی‌متر، وزن ۸/۸۶ کیلوگرم، سن ۶۵ سال) تقسیم شدند. سپس گروه تجربی برنامه تمرین درمانی پیلاتس (به مدت ۶ ماه، هرهفته ۳ جلسه و هر جلسه به مدت ۶۰ دقیقه) را دریافت کردند. در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله‌ای دریافت نکردند و تنها پیگیری شدند. متغیرهای وزن، درصد چربی و شاخص توده بدنی قبل و بعد تمرینات از هر دو گروه اندازه‌گیری شدند. نمونه خونی در حالت ناشتا طی دو مرحله، ۴۸ ساعت قبل و بعد از تمرینات برای سنجش میزان پلاسمایی گرلین و ابستاتین گرفته شد. تمامی محاسبات آماری با نرم‌افزارSPSS نسخه ۱۹ انجام شد. نتایج: نتایج نشان داد که مقادیر وزن، درصد چربی،BMI و WHR متعاقب انجام ۶ ماه تمرین پیلاتس به طور معنی‌داری کاهش یافت (۰۵/۰p≤)، مقادیر پلاسمایی گرلین و ابستاتین به طور معنی‌داری افزایش یافت (۰۵/۰p≤) و همچنین همبستگی معنی‌داری بین مقادیر پلاسمایی گرلین با مقادیر پلاسمایی ابستاتین مشاهده شد(۰۰۰/۰ p=، ۹۰۷/۰r=). نتیجه‌گیری: ۶ ماه تمرین پیلاتس وزن، درصد چربی، شاخص توده بدنی و WHR را کاهش و مقادیر پلاسمایی گرلین و ابستاتین را افزایش می‌دهد و همچنین همبستگی معنی‌داری بین گرلین با ابستاتین وجود دارد.
