زهره بهبودی، معرفت سیاهکوهیان، محسن برغمدی،
دوره ۲۷، شماره ۴ - ( ۵-۱۳۹۸ )
چکیده
مقدمه: هدف از این پژوهش بررسی تأثیر کنزیوتیپ عضله چهارسر ران بر توان و آستانه بی‌هوازی دانشجویان پسر ورزشکار فعال برای تجزیه و تحلیل ارزش عملکردی کنزیوتیپ بر ظرفیت اجرای ورزشکاران بود.
روش بررسی: در این پژوهش ۲۸ نفر از دانشجویان پسر فعال که به مدت شش ماه فعالیت بدنی منظم داشتند، با میانگین سنی ۲/۲±۰۲/۲۲ سال، میانگین قد ۹۳/۶±۱۷۶ سانتی‌متر، میانگین وزن ۰۰/۱±۲۳/۶۹ و میانگین شاخص توده بدنی ۹۶/۲±۳۱/۲۲ کیلوگرم برمتر‌مربع که به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند و بهطور تصادفی در دو گروه تیپینگ (۱۳نفر) و کنترل (۱۵نفر) قرار گرفتند. برای اندازه‌گیری توان بی‌هوازی آزمودنی‌ها از آزمون چرخ کارسنج وینگیت و آستانه بی‌هوازی با استفاده از آزمون استاندارد کانکانی بر روی نوارگردان با فاصله زمانی هفت روز مورد سنجش قرار گرفت. سپس گروه تیپینگ عضلات چهارسر رانیشان (عضله راست رانی، پهن خارجی و پهن داخلی) با تیپ پنج سانتی‌متری ساخت ژاپن تیپ‌بندی شد. هفت روز بعد از تیپ مجدداً توان بی‌هوازی و هفت روز بعد از آن، آستانه بی‌هوازی ارزیابی شد. برای بررسی نرمال بودن توزیع دادهها از آزمون شاپیرو-ویلک استفاده شد. از آزمون-t زوجی برای تعیین اختلاف میانگین درون گروهی و از آزمون-t مستقل برای اختلاف میانگین بین گروهی استفاده شد (۰۵/۰≥P).
نتایج: پژوهش نشان داد که زمان کل طی شده، مسافت کل طی شده، حداکثر سرعت تردمیل، اولین نقطه چرخش لاکتات (LTP۱)، ظرفیت بی‌هوازی، حداکثر توان و ظرفیت بی‌هوازی نسبی در مرحله پیش‌آزمون و پس‌آزمون در گروه تیپینگ اختلاف معنی‌داری دارند (۰۵/۰≥P). در گروه کنترل هیچ اختلاف معنی‌داری در مرحله پیش‌آزمون و پس‌آزمون مشاهده نشد (۰۵/۰<P).
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد استفاده از کنزیوتیپ باعث ارتقای عملکرد، توان و آستانه بی‌هوازی ورزشکاران می‌شود، ورزشکاران و مربیان میتوانند از نوار کنزیوتیپ برای بالا بردن عملکرد، توان و آستانه بی‌هوازی استفاده کنند.
