مقدمه: بیماران آرتریت روماتوئید (RA) اغلب درد مزمنی را نشان میدهند که ممکن است علی رغم درمان علائم عینی التهاب باقی بماند و باعث آسیب های جسمی و روانی قابل توجهی شود. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمهای (tDCS) برکاهش شدت درد، اضطراب و افسردگی در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید بود.
روش بررسی: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیشآزمون _ پسآزمون و پیگیری یک ماهه با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان و مردان مبتلا به آرتریت روماتوئید مراجعه کننده به بخش روماتولوژی بیمارستانهای شریعتی و خانواده تهران در سال ۱۴۰۳ بودند که به صورت نمونه گیری در دسترس۳۰ نفر انتخاب شده و به صورت تصادفی در گروههای آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ازtDCS آنودال جهت تحریک DLPFCچپ و کاتودال بازداریDLPFC راست استفاده شد. شرکتکنندگان پیش _ پس و در دوره پیگیری یک ماهه توسط شاخص درد مزمن McGill ، مقیاس افسردگی و اضطراب Beck ارزیابی شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و بهره گیری از SPSS-۱۶ انجام شد.
نتایج: یافتهها نشان داد که tDCS بر کاهش شدت درد و اضطراب در پسآزمون و در پیگیری یک ماهه در سطح (p<۰/۰۵) معنیدار بوده، در متغیر افسردگی نتایج در پسآزمون معنادار بوده (p<۰/۰۵) اما در پیگیری یک ماهه معنیدار (p>۰/۰۵) نبوده است. در گروه گواه نمرات در هر سه مرحله تفاوت چندانی نداشت.
نتیجهگیری: نتایج نشان میدهد tDCS تاثیر بیشتری در کاهش درد، اضطراب و علائم افسردگی در مقایسه با دارونما داشته و قادر به کاهش التهاب و بهبود کیفیت زندگی داوطلبان از طریق مراقبتهای پزشکی سریع و پیروی بیشتر از دستورات درمانی برای کاهش فعالیت بیماری یا حتی رسیدن به بهبودی کامل است.