ماهنامه علمی پ‍ژوهشی

---

مقدمه: افزایش سطوح IL-۶ سرم با پیشرفت دیابت نوع ۲ و افزایش مقاومت به انسولین مرتبط است. انجمن دیابت آمریکا و کالج پزشکی- ورزشی آمریکا توصیه کرده‌اند که برنامه توانبخشی برای بیماران دیابتی بهتر است ترکیبی از تمرینات هوازی و مقاومتی باشد. هدف تحقیق حاضر بررسی ۸ هفته تمرین هوازی و ترکیبی (هوازی- مقاومتی) بر غلظت IL-۶ و شاخص مقاومت انسولینی (HOMA-IR) در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ بود. روش بررسی: در این پژوهش ۲۴ نفر از مراجعه‌کنندگان به انجمن دیابت کرمانشاه به طور داوطلبانه به عنوان آزمودنی در این پژوهش شرکت کرده و به صورت تصادفی در سه گروه هوازی (۸ نفر)، ترکیبی (۸ نفر) و کنترل (۸ نفر) قرار گرفتند. برنامه‌ تمرینی گروه هوازی ۳ جلسه دویدن در هفته با شدت ۶۰ تا ۸۰ درصد ضربان قلب بیشینه به مدت ۸ هفته بود اما گروه ترکیبی در کنار دویدن به تمرینات مقاومتی با گروه‌های عضلانی عمده پرداختند. پیش و پس از مداخله، وزن، شاخص توده بدنی، گلوکز خون ناشتا، IL-۶سرم و شاخص مقاومت به انسولین اندازه‌گیری شد. نتایج: ۸ هفته فعالیت ورزشی باعث کاهش معنی‌دار شاخص مقاومت انسولینی و گلوکز خون ناشتا در گروه هوازی و ترکیبی شد اما در گروه کنترل تغییر معنی‌داری مشاهده نشد. IL-۶ سرم، وزن و BMI در هیچکدام از گروه‌ها تغییر معنی‌داری نداشت. نتیجه‌گیری: انجام ۸ هفته فعالیت‌ ورزشی هوازی یا ترکیبی با بهبود مقاومت به انسولین و گلوکز خون ناشتا، می‌تواند برای دیابتی‌های نوع ۲ سودمند باشد اما نمی‌تواند اثر معنی‌داری بر سطوح IL-۶ سرم، وزن یا BMI در این گروه از بیماران داشته باشد

---

مقدمه: بیماری قلبی، اختلالی روانی-فیزیولوژیک است که علاوه بر مشکلات جسمی، عوامل روانشناختی مانند وقایع تنش‌زا، ویژگی‌های شخصیتی و تدابیر مقابله‌ای در بروز و تشدید آن نقش بسزایی دارند. به همین منظور، پژوهش حاضر با هدف بررسی ابعاد شخصیتی و سبک‌های مقابله با استرس زنان و مردان سالم در مقایسه با مبتلایان به بیماری‌های قلبی انجام شد.

روش بررسی: روش انجام این پژوهش از نوع تحقیقات تحلیلی- مقایسه‌ای است. در این پژوهش، ۵۰ نفر از افراد مبتلا به بیماری قلبی(۲۶ مرد و ۲۴ زن) و ۵۰ نفر از افراد سالم(۲۸ مرد و ۲۲ زن) از طریق همتاسازی با گروه بیمار انتخاب شدند. سپس پرسشنامه‌های شخصیتی آیزنک(EPQ-R) و راهبردهای مقابله با استرس فولکمن و لازاروس بر روی گروه‌های مورد مطالعه اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از شاخص‌های توصیفی، t مستقل و نرم‌افزارSPSS ۱۸  استفاده شد.

نتایج: بررسی نتایج نشان داد که افراد مبتلا به بیماری‌های قلبی از نظر ابعاد شخصیتی؛ روان رنجورخویی و روان پریش‌خویی تفاوت معنی‌داری با گروه سالم دارند. همچنین در راهبرد مقابله‌ای هیجان مدار بین دو گروه تفاوت وجود دارد، اما در راهبرد مقابله‌ای مسأله‌مدار بین آنها تفاوتی یافت نشد. در پژوهش حاضر نقش جنسیت نیز در ویژگی‌های شخصیتی و راهبردهای مقابله‌ای مورد بررسی قرار گرفت و نتایج نشان داد که بین ویژگی شخصیتی برون گرایی و راهبرد‌های مقابله‌ای هیجان مدار و مسأله مدار بین دو گروه زنان و مردان بیمار تفاوت معنی‌داری وجود دارد.

نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که افراد مبتلا به بیماری‌های قلبی، افرادی مضطرب، نگران، خشن، پرخاشگر و آماده ابتلا به اضطراب، افسردگی و پرخاشگری هستند و نسبت به افراد سالم در مقابله با مشکلات، بیشتر از سبک مقابله‌ای هیجان مدار استفاده می‌کنند.

---

مقدمه : گیاه استویا ربادیانا، اخیرا به عنوان یک عامل آنتی اکسیدانت، ضدالتهاب و ضدمیکروب شناخته شده است. در مطالعه حاضر، خصوصیات حفاطت کبدی و ضد دیابتی عصاره آبی بخش شیرین گیاه استویا ربادیانا ارزیابی شده است.

روش بررسی: دیابت با دوز mg/kg  ۶۰ استرپتوزوسین به صورت داخل صفاقی در ۳۵ موش سوری نر بالغ القاء شد و موش ها به طور تصادفی به ۵ گروه تقسیم شدند. گروه های کنترل منفی و کنترل مثبت (دیابتی تیمار نشده) نرمال سالین و گروه های تیمار به ترتیبmg/kg  ۵/۰ گلی بنکلامید و g/kgµ۲۰۰ و g/kgµ  ۴۰۰ عصاره آبی استویا ربادیانا را به مدت  ۱۵ روز دریافت کردند. در روز پایانی، سطوح سرمی گلوکز خون و آنزیم های آسپارتات آمینوترانسفراز (AST)، آلانین آمینوترانسفراز (ALT) و آلکالین فسفاتاز (ALP) اندازه گیری شد. حجم تام کبد، سینوزوئیدها، هپاتوسیت ها، سیاهرگ مرکزی، سیاهرگ باب، انشعابات سرخرگ کبدی و مجاری صفراوی در مقاطع بافتی تخمین زده شد.

نتایج: سطوح گلوکز خون و آنزیم های ALT و ALP در گروه های تیمار شده با عصاره آبی استویا ربادیانا نسبت به گروه کنترل مثبت کاهش معنی داری داشت (۰۵/۰> P). حجم کبد، هپاتوسیت ها، سینوزوئیدها، سیاهرگ مرکزی و سرخرگ کبدی پس از درمان با دوز بالای عصاره استویا ربادیانا نسبت به گروه کنترل مثبت کاهش معنادار داشت (۰۵/۰> P). 

نتیجه گیری: عصاره آبی بخش شیرین گیاه استویا ربادیانا می تواند سطح قند خون و آنزیم های کبدی را تنظیم نموده و از تخریب بافت کبد در موش های سوری دیابتی پیشگیری نماید.

---

مقدمه: پیچ خوردگی مزمن مچ پا، یکی از شایع­ترین آسیب­ها در بین ورزشکاران است. نتایج تحقیقات حاکی از ضعف تعادل و وجود ناپایداری مچ پای این افراد است. هدف از مطالعه حاضر، تأثیر یک دوره تمرینات تعادلی نوین در آب و خشکی، بر مقیاس ناپایداری، درد و تعادل ورزشکاران مبتلا به ناپایداری مزمن مچ پا بود.
روش بررسی: در این مطالعه  نیمه تجربی، ۳۰ ورزشکار مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا، با نمونه­گیری هدفمند انتخاب و تصادفاً در دو گروه تمرین درمانی در آب و خشکی قرار گرفتند. درد، ناپایداری، تعادل ایستا و نیمه پویای آزمودنی­ها قبل و بعد از مداخله تمرین درمانی، اندازه­گیری شدند. مداخله شامل شش هفته تمرینات تعادلی نوین در آب و خشکی بود. برای آنالیز داده­ها از نرم‌افزار  SPSS(۲۲) و جهت مقایسه نتایج پیش­آزمون و پس آزمون، از t-زوجی و جهت مقایسه میانگین­ متغیرهای مورد مطالعه بین دو گروه، ازt - استیودنت استفاده و سطح معناداری آزمون ها ۰۵/۰ در نظر گرفته شد.
نتایج: یافته­ها نشان داد که، هر دو گروه تجربی، در مقیاس­های ناپایداری (۰۰۱/۰P=)، تعادل ایستا (۰۰۱/۰P=) و نیمه­پویا (۰۰۲/۰P=)، نسبت به قبل از مداخله، تفاوت معناداری نشان دادند، اما در خصوص متغیر درد تفاوت معنادار نبود (۳۸/۰P=). لیکن، مقایسه میانگین متغیرهای مورد مطالعه، بین دو گروه؛ در سنجش مقیاس ناپایداری(۱/۰P=)، تعادل ایستا (۸/۰P= و ۰۶/۰P=)، نیمه­پویا (۰۰۱/۰P= و ۹/۰ P=) و درد (۵/۰P=)، تفاوت معنا­داری نشان نداد.
نتیجه‌گیری: بسیاری از متخصصین بالینی، تمرین­درمانی در محیط آب را به ورزشکاران آسیب دیده مچ پا پیشنهاد می­دهند؛ که علاوه بر وقت­گیر بودن بسیار هزینه­بردار می­باشد، نتایج مطالعه حاضر پیشنهاد می­دهد که افراد دارای ناپایداری مزمن مچ پا می­توانند با استفاده از ابزارهای دردسترس، حتی در محیط خانه نیز به بازتوانی بپردازند.

---

مقدمه: سبک زندگی و استفاده مداوم از تکنولوژی های ارتباطی سبب شیوع سندرم متقاطع فوقانی شده است. هدف از این مطالعه، بررسی اثر هشت هفته تمرینات اصلاحی در آب بر درد، استقامت عضلانی و دامنه‌ حرکتی اندام فوقانی مردان مبتلا بود.
روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی، پس از غربالگری، ۳۰ دانشجوی دارای سندرم، به‌صورت هدفمند انتخاب و تصادفاً در گروه تجربی (۱۴ نفر) و کنترل (۱۶ نفر) قرار گرفتند. قبل و پس از مداخله، درد با مقیاس VAS، دامنه حرکتی گردن و شانه، با زاویه‌سنج و استقامت عضلات گردن با تست استقامت عضلانی، اندازه‌گیری شدند. تحلیل داده‌ها با نرم‌افزار SPSS Inc., Chicago, IL; version ۱۸ در سطح معناداری ۰۵/۰ انجام شد. جهت مقایسه  درون‌گروهی از آزمون t- وابسته و جهت مقایسه  اختلاف میانگین‌های بین‌گروهی از آزمون t- مستقل استفاده گردید.
نتایج: نتایج نشان داد، گروه تجربی در استقامت عضلات فلکسور گردنی (۰۰۰۱/ >P)، دامنه حرکتی گردن (۰۰۰۱/ >P)، و دامنه حرکتی شانه (۰۰۰۱/ >P)، بهبودی معناداری داشته‌اند. هم‌چنین، مقایسه  اختلاف میانگین‌های بین‌گروهی، در فاکتورهای استقامت عضلات فلکسور (۰۰۰۱/۰P<)، و دامنه حرکتی گردن (۰۰۰۱/ >P)، کمربند شانه (۰۰۰۱/ >P)، و درد گردن (۰۰۰۱/ >P)، تفاوت معناداری را نشان داد.
نتیجه‌گیری: بنابر نتایج مطالعه، احتمالاً استفاده از محیط آب به ‌همراه پروتکل اصلاحی، می‌تواند در افزایش استقامت عضلانی، دامنه حرکتی وکاهش درد افراد مبتلا به‌سندرم متقاطع فوقانی، تأثیر مضاعفی بر جای بگذارد و به‌عنوان روشی مؤثر آن را به متخصصین توصیه نمود.