مجید متولی باشی، فاطمه کوه کن، زهره حجتی،
دوره ۱۶، شماره ۴ - ( زمستان ۱۳۸۷ )
چکیده
مقدمه: افزایش یا کاهش یک نوکلئوتید گوانین در ناحیه ۱۶۰۷- پروموتور آنزیم ماتریکس متالوپروتئیناز-۱ باعث ایجاد به ترتیب دو نوع آلل G۲ و G۱ برای ژن مذکور در جمعیت میگردد. آلل G۲ واجد یک جایگاه اتصال اضافی نسبت به آلل G۱ جهت اتصال اعضای فاکتورهای رونویسی خانواده ETS میباشد که میتواند به افزایش بیان ژن مذکور منجر گردد. از این رو هدف از مطالعه حاضر ارزیابی نقش تنوع ژنتیکی افزایش نوکلئوتید مذکور با میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ و همچنین فعالیت مهاجرتی سلولهای سرطانی میباشد.
روش بررسی: نمونه خون ۱۵۰ بیمار مبتلا به سرطان روده بزرگ و ۱۰۰ نمونه کنترل جمعآوری گردید. بیماران به مدت میانگین ۲۵
ماه تحت پیگیری و مراقبت قرار گرفتند (۱۲ تا ۳۶ ماه). DNA استخراج شده از نمونههای خون با روش PCR-RFLP تعیین ژنوتیپ شدند.
نتایج: بیماران مبتلا به سرطان کلورکتال به دو گروه متاستازی (M+) و گروه بدون متاستاز (M-) تقسیم شدند. آلل G۲ در گروه متاستازی (۵۵%) در مقایسه با گروه کنترل (۲۳%) فراوانی بیشتری نشان داد. آنالیزهای میزان بقا مشخص کرد که میزان بقای کلی ۳ ساله برای بیماران غیرمتاستازی (M-) واجد ژنوتیپ های هموزیگوت و هتروزیگوت G۱ برابر با ۸۱% و برای افراد هموزیگوت G۲ برابر با ۶۶% میباشد (۰۴/۰P=). میزان بقای وابسته به سرطان به ترتیب برابر با ۹۰% و ۷۱% (۰۱/۰P=) و میزان بقای بدون ظهور بیماری نیز به ترتیب برابر با ۷۳% و۵۲% (۰۰۱/۰P=) به دست آمد.
نتیجهگیری: مطابق نتایج به دست آمده افراد واجد ژنوتیپهای دارای حداقل یک آلل G۱، میزان بقای وابسته به سرطان بیشتری نسبت به افراد فاقد این آلل از خود نشان میدهند.
