بیژن پیرنیا، طاهره کاشانی خطیب، شعله نظری، سمانه حقیری، سولماز مددی وررقانی، مریم فریامنش،
دوره ۲۷، شماره ۱ - ( فروردین ۱۳۹۸ )
چکیده
مقدمه: درمان تعاملی والد-کودک رویکردی نوظهور در کاهش مشکلات رفتاری کودک قلمداد می‌شود که بر بهبود ارتباط والدین با کودک متکی است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی گروه‌درمانی تعاملی والد-کودک بر بهبود شاخص عاطفه در کودکان دارای والدین تحت درمان متادون انجام شد.
روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی در قالب مطالعه‌ای نیمه‌آزمایشی، در برهه زمانی خرداد تا آبان ماه سال ۱۳۹۴، از میان خانواده‌های مراجعه‌کننده به یکی از مراکز درمان نگهدارنده در شهر تهران که دارای فرزندانی در بازه سنی پیش‌دبستانی بودند، ۴۰ کودک به‌صورت هدفمند انتخاب و پس از انجام غربالگری به‌طور تصادفی در قالب دو گروه آزمایش و کنترل تخصیص یافتند. درمان تعاملی به مدت ۸ جلسه هفتگی به گروه آزمایش ارائه شد و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. اعتبار نمونه ادرار‌ها با روش ایمونوکروماتوگرافی و تغییرات در شاخص عاطفه از طریق مقیاس عاطفه مثبت و منفی پاناس مورد بررسی قرار گرفت. پایبندی به درمان در قالب تست ادراری به عنوان نتایج اولیه و شاخص عاطفه به‌عنوان نتایج ثانویه در نظر گرفته شد. داده‌ها با استفاده از آزمون کای اسکوئر و تحلیل کواریانس چند‌متغیره تحلیل شدند.
نتایج: نتایج اولیه نشان داد که فراوانی تست‌های مثبت ادراری در طول فرایند درمان معنادار نبوده است (۸۸/۰=p). نتایج ثانویه نشان داد که درمان تعاملی والد کودک در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل با افزایش شاخص عاطفه مثبت (۴۴/۰=p) و کاهش عاطفه منفی همراه بوده است. (۴۸/۰=p)
نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه گویای اهمیت سبک‌های تعاملی والد-کودک در پیش‌گیری و درمان اختلالات روان‌شناختی در دوران تحول می‌باشد و می‌تواند در طرح‌ریزی مداخلات مناسب مورد توجه قرار گیرد.
