فاطمه حسینی، مجتبی یاسینی اردکانی، محمد حسین احمدیه، محمد رضا وفایی نسب، گلرسته خلاصه زاده، قاسم دستجردی،
دوره ۱۸، شماره ۳ - ( ويژه نامه همايش رفتارهاي پرخطر ۱۳۸۹ )
چکیده
مقدمه: درمان نگهدارنده با متادون یک رویکرد شناخته شده ای جهت درمان وابستگی به مواد و به خصوص کاهش آسیب است. یکی از چالش های عمده دراین روش درمانی میزان ماندگاری در درمان است. هدف این مطالعه بررسی میزان ماندگاری بر درمان در درمان نگهدارنده با متادون است.
روش بررسی: در این تحقیق بیمارانی که به مراکز درمان اعتیاد دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد مراجعه کرده بودند و تحت درمان نگهدارنده با متادون قرار گرفتند این نمونه ها حداقل یک سال و حداکثر ۵/۲ سال مورد پیگیری قرار داشتند.
نتایج: در این تحقیق ۱۵۵ بیمار با میانگین سنی۱۰± ۸/۳۵ سال با دامنه تغییرات ۶۲- ۱۸ سال مورد بررسی قرارگرفتند. ۸۰% مراجعین تحصیلات زیر دیپلم داشتند. ۲/۴۳% سابقه مصرف حشیش و ۲/۵۴% سابقه مصرف الکل را ذکر کردند و ۷/۴۹% در منزل استیجاری زندگی می کردند. ۶۰% بیماران به دلیل مشکلات اقتصادی و ۵/۱۵% به دلایل قانونی و ۷/۶۷% به دلیل فشار خانواده مراجعه کرده بودند. ۶/۳۱ % تریاک و شیره و۶۰% هروئین و ۴/۸% کراک مصرف می کردند. در ۹/۲۱% از مراجعین، مصرف به روش تزریق بود. ۸/۷۶% حداقل یک رفتار پرخطر داشتند. میانگین دوز متادون مصرفی ۳۵+۵/۸۶ میلی گرم بوده است. میانگین طول ماندگاری ۸۰ هفته با حدود اعتماد ۹۵% از ۹۰-۷۱ هفته بوده است. فراوانی ریزش ۳/۳% در ماه اول، ۹/۱۳% در طول ۳ ماه اول، ۲/۲۳% در ۶ ماهه اول و ۸/۳۱% در سال اول و ۷/۴۱% در کل ریزش داشته اند. طول مدت بقا با سن رابطه مستقیم و معنی داری داشت و همچنین با نوع ماده مصرفی و روش مصرف رابطه معنی-داری داشت.
نتیجه گیری: با توجه به آمار بدست آمده از این مطالعه که میزان ماندگاری بر درمان را که تا یک سال ۲/۶۸ % و بالای یک سال ۳/۵۸% می باشد و مقایسه آن با مطالعات دیگر که تقریباً همین میزان را گزارش شده است می توان نتیجه گرفت که این روش درمانی می تواند روش موثر در کنترل وابستگی به مواد باشد.
