مقدمه: با ورود فرد به دوران سالمندی، الگوی راه رفتن دچار تغییر شده و توانایی وی برای راه رفتن کاهش می‌یابد. از ارتوز برای برطرف کردن اختلالات اسکلتی-عضلانی، مشکلات اسکلتی، معلولیت‌ها و... استفاده می‌شود. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی اثر ارتوز بر زمانبندی فعالیت عضلات اندام تحتانی در سالمندان طی راه رفتن می‌باشد.
روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی است. ۱۴ زن (میانگین سن ۴/۴۰±۶۰/۵۰ سال) و ۱۴ مرد (میانگین سن ۵/۵۵±۶۳/۳۵ سال) به‌صورت در دسترس انتخاب و داوطلبانه در این پژوهش شرکت نمودند. هشت الکترود بر روی عضلات منتخب (درشت نئی قدامی، دوقلو داخلی، پهن داخلی، پهن خارجی، دوسر رانی، نیمه وتری، سرینی میانی و راست‌کننده ستون فقرات) جهت ثبت فعالیت الکتریکی طی راه رفتن با و بدون ارتوز قرار داده شد. برای تحلیل آماری داده‌ها از نرم‌افزارversion ۱۶ SPSS و آزمون آنالیز واریانس با اندازه‌گیری تکراری استفاده گردید. سطح معناداری در تمامی آزمون‌ها ۰/۰۵ در نظر گرفته شد.
نتایج: اثر عامل ارتوز و اثر تعاملی ارتوز و جنسیت بر شروع فعالیت عضلات منتخب اختلاف معناداری را نشان نداد. اثر عامل جنسیت بر آغاز فعالیت عضلات دوقلو داخلی (۰/۰۰۷=P)، پهن داخلی (۰/۰۰۲=P)، پهن خارجی (۰/۰۲۷=P)، نیم وتری (۰/۰۰۴=P)، سرینی میانی (۰/۰۳۰=P) و راست‌کننده ستون فقرات (۰/۰۳۹=P) معنادار بود، به‌طوری که شروع فعالیت عضلات در گروه زنان نسبت به گروه مردان زودتر بود.
نتیجه‌گیری: ارتوز هیچگونه بهبودی را در زمان فعالیت عضلات منتخب نشان نداد، اگرچه اختلاف بین دو گروه زن و مرد قابل مشاهده بود.
