مقدمه: پای پرونیت یکی از شایعترین عارضه‌های اندام تحتانی است؛ لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی پروتکل تمرینی در آب و تراباند بر دامنه فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی در افراد دارای پای پرونیت طی راه‌رفتن بود.
روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع مطالعه کارآزمایی بالینی بود که به‌صورت نیمه‌تجربی و آزمایشگاهی اجرا شد. نمونه آماری پژوهش حاضر شامل ۴۵ دانشجوی دانشگاه محقق اردبیلی که دارای پای پرونیت بودند، به‌صورت هدفمند انتخاب شدند و به‌طور مساوی و تصادفی در سه گروه جای گرفتند. دامنه سنی آزمودنیها ۲۵-۱۸ سال بود. فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی به‌وسیله دستگاه الکترومایوگرافی ثبت شد. داده‌های الکترومایوگرافی با استفاده از برنامه بایومتریک دیتالیت تحلیل شد. همچنین برای تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی به کمک نرم‌افزار SPSS version ۱۶ در سطح معنیداری ۰/۰۵ P≤استفاده شد.
نتایج: نتایج نشان داد که اثر تعاملی زمان*گروه فعالیت عضلات دوقلو داخلی (۰/۰۰۱=P) و نیمهوتری (۰/۰۴۶=P) در سه گروه تمرین در آب، تراباند و کنترل طی فاز برخورد پاشنه اختلاف معنیداری داشت؛ نتایج تست تعقیبی نشان داد که فعالیت عضله دوقلو داخلی در پس‌آزمون در مقایسه با پیش‌آزمون در گروه تمرین در آب (۰/۰۰۱>P؛ ۶/۰۸d=) و تراباند (۰/۰۰۱>P؛ ۳/۶۶d=) به ترتیب ۲۴/۰۳ و ۱۶/۴۶ درصد افزایش معنیداری داشت همچنین فعالیت عضله نیمهوتری در پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون در گروه تمرین در آب (۰/۰۴۱=P؛ ۴/۹۸d=) و تراباند (۰/۰۴۸=P ؛ ۴/۷۶d=) به‌ترتیب ۲۱/۰۶ و ۱۹/۰۱ درصد افزایش معنیداری داشت.
نتیجه‌گیری: باتوجه‌به میزان اندازه اثر به نظر می‌رسد که تمرین در آب در مقایسه با تراباند اثرگذاری بهتری بر فعالیت دوقلو داخلی و نیمهوتری داشته است.
