وحید مشایخی مزار، علی دهقانی، مسعود میرزایی، محسن عسکری شاهی، محمدرضا شریفی، رضا فاریابی، سعیده بلوچ شهریاری،
دوره ۲۹، شماره ۳ - ( خرداد ۱۴۰۰ )
چکیده
مقدمه: با توجه به بار جهانی بیماری سرخک، همواره جهت کنترل و ریشه‌کنی این بیماری اقدامات فراوانی انجام شده است. اما هنوز هم هرازگاهی اپیدمی این بیماری در بعضی مناطق جهان و ایران رخ می‌دهد. این مطالعه با هدف بررسی اپیدمیولوژیک موارد مبتلا به بیماری سرخک در جنوب استان کرمان طی سال‌های ۱۳۹۴-۱۳۹۳ انجام شده است.
روش بررسی: این پژوهش از نوع توصیفی- مقطعی بوده و با روش سرشماری ۳۲۶ مورد مشکوک به بیماری سرخک با اسفاده از چک لیست و فرم‌های بررسی وارد مطالعه شدند. داده‌ها توسط نرم‌افزارversion ۱۶ SPSS تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج: در طی سال‌های ۹۳ و ۹۴، از کل موارد مشکوک گزارش شده ۲۳ درصد آن‌ها به تأیید آزمایشگاهی رسیدند. بیشترین درصد سرخک به ترتیب در گروه سنی ۱ تا ۴ سال (۴۵/۳ درصد) و بالاتر از ۱۰ سال (۳۰/۷درصد) و بیشترین موارد ابتلا به سرخک در جنس مذکر (۶۱/۳ درصد) بود. بیشترین موارد سرخک قطعی در افراد بدون سابقه واکسیناسیون (۶۱/۳ درصد)، در ایرانی‌ها (۸۱/۳ درصد) و در مناطق روستایی (۷۳/۳ درصد) بود.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه، ضرورت توجه به ایمن سازی تکمیلی در مناطق دور افتاده و در اماکن تجمع اتباع بیگانه وجود دارد. از طرفی با توجه به فراوانی بالای سرخک در بین افرادی که سابقه واکسیناسیون سرخک نداشتند، این به‌نظر می‌رسد برنامه واکسیناسیون سرخک در شهرستان‌های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی چندان موفقیت‌آمیز نبوده است. پیشنهاد می‌شود مطالعات تکمیلی جهت تعیین ریسک فاکتورهای ابتلا به سرخک انجام شود.
