ابوالفضل حکمت شعار، امیرعلی مودی قالی‌باف، علی شمشیریان، محمدرضا عباس‌زادگان، بهرام معمار، محمدرضا مطیع،
دوره ۳۱، شماره ۴ - ( تیر ۱۴۰۲ )
چکیده
مقدمه: مطالعه حاضر جهت بررسی ارتباط میزان بیان ژن COX-۲ با علایم کلینیکوپاتولوژیک و پیش‌آگهی در بیماران مبتلا به سرطان معده طراحی شده است.
روش بررسی: مطالعه توصیفی-تحلیلی جهت دستیابی به اهداف تعیین شده در بازه زمانی سال های ۱۳۸۷ لغایت ۱۳۹۸ به بررسی بیماران مراجعه‌کننده به بیمارستان امام‌رضا (ع) شهر مشهد، ایران، پرداخته است. در این مطالعه اطلاعات دموگرافیک بیماران، علائم بالینی بیماران، یافته‌های مربوط به تومور، نوع جراحی و سطح بیان ژنCOX-۲ (با استفاده از تکنیک Real time PCR) ثبت و بررسی گردید. داده‌های ثبت شده با استفاده از نرم‌افزارversion ۱۶ SPSS و با بکارگیری شامل آزمون‌های مجذور کای، دقیق فیشر، ضریب توافق گاما، آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و یا آزمون کروسکال والیس در سطح معناداری ۰/۰۵ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج: از بین ۱۱۰ بیمار وارد شده به مطالعه، تعداد ۵۵ بیمار، با توجه به معیارهای تعریف شده، مورد بررسی قرار گرفتند. در این بین ۲۱ (۳۸/۲%) نفر از بیماران دارای مقادیر کاهش یافته بیان ژن بودند، در ۱۸ (۳۲/۷%) بیمار بیان ژن در محدوده نرمال قرار داشت و در ۱۶ (۲۹/۱%) نفر افزایش بیان ژن دیده شد. میانگین ماه‌های بقای بیماران پس از جراحی، ۱۷/۴۱±۲۳/۰۷ ماه به‌دست آمد. در مطالعه حاضر ارتباط معنادار آماری بین افزایش بیان ژن COX-۲ و علائم بالینی، سن، جنسیت، بقا (بر اساس ماه)، پیشرفت تومور، نوع جراحی، ویژگی‌های بافت‌شناسی، سابقه خانوادگی سرطان و سایر موارد یافت نشد (۰/۰۵> P)؛ ولیکن در نظر گرفتن بقای سالیانه در دسته‌بندی سالیانه، ارتباط معناداری را با میزان بیان ژن COX-۲ نشان داده است (۰/۰۲۸=P).
نتیجه‌گیری: علی‌رغم عدم یافتن ارتباط معنادار بین بیان ژن COX-۲ و پارامترهای بررسی شده در بیماران مبتلا به سرطان معده در این مطالعه، وجود ارتباط معنادار بین میزان بیان ژن و میزان بقای سالیانه بیماران از اهمیت به‌سزایی برخوردار می‌باشد.
