صالحه شاهمرادی، فاطمه یزدیان، امین جانقربانی، لیلا ستاریان، فرناز بهروزی، فاطمه تابنده، بی بی فاطمه حقیرالسادات،
دوره ۲۹، شماره ۹ - ( آذر ۱۴۰۰ )
چکیده
مقدمه: تخریب ماکولار بر اثر افزایش سن یکی از بیماریهای شبکیه است که در آن سلولهای رنگدانه اپیتلیوم تخریب شده و منجر به نابینایی می‌شود. درمان‌های موجود تنها به کاهش فرآیند پیشرفت بیماری منجر می‌شود. در این مطالعه، سلولهای بنیادی جنین انسانی تمایزیافته به سلولهای اپیتلیوم رنگدانه شبکیه چشم بر روی یک داربست پلیکاپرولاکتون کشت داده شدند.
روش بررسی: بهینه‌سازی قطر داربستهای تولیدی به روش الکتروریسی، با استفاده از روش فازی برای نخستین بار انجام گرفت. به منظور بهبود چسبندگی و تکثیر سلولی، پارامترهای مربوط به روش هیدرولیز قلیایی بهینه شد و سطح آبگریز داربست اصلاح گردید. پس از انجام آنالیزهای آزمایشگاهی، سلول‌ها بر روی گروه‌های مختلف داربست کشت داده شدند. آنالیزهای in vivo صورت گرفت و رشد سلول‌ها بر روی داربستها مشاهده شد.
نتایج: پارامترهای بهینه برای داربست براساس مدل فازی به ترتیب ۱۸/۱ کیلوولت برای ولتاژ، ۰/۰۷ گرم بر میلی‌‌لیتر برای غلظت محلول و ۱۱۵ نانومتر برای قطر داربست به دست آمد. پارامترهای زمان غوطه‌ور ساختن داربست در محلول قلیایی و غلظت به ترتیب ۹۷ دقیقه و ۳/۷ مولار، اندازه‌گیری شد. داربست اصلاح سطح شده درصد تخریب‌پذیری و جذب آب بالاتری داشت. نتایج آزمونMTT بر روی داربستها نشان داد که گروه داربست با اصلاح سطح بیشترین میزان زندهمانی و تکثیر سلولی را پس از گذشت هفت روز داراست. نتایج حاصل از تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی این یافته را پس از گذشت حدود دو ماه تایید کرد. علاوه بر این، نتایج آزمون ایمونوسیتوشیمی نشان دادند که سلول‌ها پس از گذشت این زمان، ماهیت RPE و اپیتلیومی بودن خود را حفظ کردند.
نتیجه‌گیری: براساس نتایج به دست آمده، داربست هیدرولیزشده بستر مناسبی برای تکثیر سلول است و میتواند گزینه مناسبی برای درمان AMD باشد.
