مقدمه: بتائین (تری متیل گلیسین) به عنوان دهنده گروه متیل و آنتی اکسیدان در مطالعات قبلی شناخته شده است. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثرات آنتیاکسیدانی بتائین در آسیب‌های معدی ناشی از اندومتاسین بود.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی ۳۲ سر موش بالغ نر از نژاد اسپراگ- داولی به ۴ گروه کنترل، اندومتاسین، بتائین-اندومتاسین و آسکوربیک اسید- اندومتاسین به طور مساوی تقسیم شدند. به گروه‌های کنترل و اندومتاسین نرمال سالین و گروه‌های پیش‌درمان شده با بتائین و آسکوربیک اسید به ترتیب بتائین (۵/۱% وزنی جیره) و آسکوربیک اسید (۵۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم وزن) به مدت ۱۵ روز پیوسته به صورت خوراکی تجویز شد. پس از ۲۴ ساعت ناشتایی نیز تمام گروه‌ها به‌جز گروه کنترل، یک دوز اندومتاسین (۴۸ میلی‌گرم بر کیلوگرم وزن بدن) به صورت خوراکی دریافت کردند.
نتایج: تجویز اندومتاسین سبب افزایش درصد وقوع زخم معده نسبت به گروه کنترل گردید و پیشدرمانی با بتائین به طور معنی‌داری درصد وقوع زخم را در مقایسه با سایر گروه‌ها کاهش داد (۰۰۱۷/۰p=). فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز (GPx) در بافت دیواره معده به طور معنی‌داری در گروه اندومتاسین در مقایسه با سایر گروه‌ها کمتر بود (۰۰۱۲/۰p=) در حالی که پیش درمانی با بتائین و آسکوربیک اسید فعالیت آنزیم GPx را در مقایسه با گروه اندومتاسین افزایش داد (۰۰۱۲/۰p=). فعالیت آنزیم کاتالاز در موش‌های پیش‌درمان شده با بتائین نسبت به گروه‌های اندومتاسین و آسکوربیک اسید- اندومتاسین به‌طور معنی‌داری بالاتر بود (۰۰۱۵/۰p=). میزان پراکسیداسیون لیپید به طور معنی‌داری در گروه‌های پیش‌درمان شده با بتائین و آسکوربیک اسید در مقایسه با گروه اندومتاسین کاهش یافت (۰۰۱۳/۰p=).
نتیجه‌گیری: نتایج نشان می‌دهند که بتائین دارای اثرات آنتیاکسیدانی مفیدی در برابر آسیب معدی ناشی از اندومتاسین است.
