مقدمه: اگزوزوم‌ها، به‌عنوان میکرووزیکول‌های کوچک با منشا اندوزومی، نقش حیاتی در ارتباط بین سلولی دارند و قادرند نقش موثری در فرایندهای فیزیولوژیک و پاتولوژیک ایفا کنند. این ساختارها که توسط تمامی انواع سلول‌ها، از جمله سلول‌های سرطانی، آزاد می‌شوند، با تغییر ریزمحیط توموری و انتقال محتوای خود به سلول‌های هدف، قادر به القای پیشرفت تومور، متاستاز و مقاومت دارویی هستند. اگزوزوم‌ها محتویاتی همچون لیپیدها، پروتئین‌ها و مواد ژنتیکی مانند DNA، mRNA و miRNA را حمل می‌کنند و محتوای آن‌ها بسته به نوع سلول یا بیماری متفاوت است. این وزیکول‌ها، علاوه بر نقش منفی در ایجاد و پیشرفت سرطان، می‌توانند به‌عنوان ابزارهای درمانی مؤثری نیز مورد استفاده قرار گیرند. قابلیت‌های بیولوژیکی منحصربه‌فرد اگزوزوم‌ها، از جمله سازگاری زیستی و ایمنوژنسیته پایین، آن‌ها را به حاملین مناسبی برای انتقال هدفمند داروها تبدیل کرده است. با این‌حال، تحقیقات گسترده‌تری از جمله مطالعات کارآزمایی بالینی برای ارزیابی کارایی و ایمنی این روش‌ها ضروری است. پیشنهاد می‌گردد پژوهشگران حوزه سرطان به بررسی دقیق‌تر محتویات اگزوزوم‌ها پرداخته و از این دانش برای توسعه روش‌های نوین درمانی بهره گیرند.
