اکبر زارع شاه آبادی، مسعود حاجی‌زاده میمندی، فاطمه ابراهیمی صدرآبادی،
دوره ۱۸، شماره ۳ - ( مرداد و شهریور ۱۳۸۹ )
چکیده
مقدمه: بیماری دیابت از شایعترین بیماری های مربوط به سوخت وساز بدن است که منجر به عوارض ناتوان کننده می شود. این بیماری در یزد به دلیل بالا بودن میزان شیوع، یک مشکل جدی برای سلامت مردم استان محسوب می گردد. هدف از این تحقیق بررسی تأثیر حمایت اجتماعی بر برنامه های درمانی و کنترلی دیابت نوع دو در یزد است.
روش بررسی: مطالعه از نوع توصیفی، تبیینی و از نظر زمانی مقطعی می باشد. جامعه آماری تحقیق شامل ۴۹۹۰ نفر از بیماران مبتلا به دیابت تحت پوشش مرکز دیابت یزد می باشند. از بین این تعداد ۲۵۶ نفر با استفاده از فرمول کوکران و به روش تصادفی ساده انتخاب و با آنها مصاحبه سازمان یافته انجام شد.
نتایج: ۶/۶۴% از بیماران زن و ۴/۳۵% آنها مرد بودند. میانگین سنی پاسخگویان ۵۶ سال بود. بین میزان حمایت اجتماعی درک شده و میزان پیروی از فعالیت های خودمراقبتی رابطه ی مستقیم و معنی دار (۰۰۱/۰=p، ۱۹۳/۰=r)، بین میزان رفتارهای تقویت کننده مثبت دریافت شده و پیروی از فعالیت های خودمراقبتی رابطه ی مستقیم و معنی دار (۰۰۰/۰=p، ۴۵۵/۰=r) و بین میزان رفتارهای حمایتی نادرست
دریافت شده و پیروی از فعالیتهای خودمراقبتی رابطه ی معنی داری وجود نداشت (۱۴۱/۰=p). درمجموع دو متغیر رفتارهای تقویت کننده مثبت و رفتارهای حمایتی نادرست، حدود ۲۵ درصد واریانس متغیر میزان پیروی از رفتارهای خودمراقبتی رادر مدل رگرسیونی تبیین می-کنند.
نتیجه گیری: نتایج این مطالعه حاکی از آن است که با افزایش دریافت رفتارهای تقویت کننده ی مثبت از سوی فرد مبتلا به دیابت و کاهش دریافت رفتارهای حمایتی نادرست، فرد بیمار به میزان بیشتری از رفتارهای خودمراقبتی که منجر به کنترل دیابت وی می شوند، پیروی خواهد کرد. همچنین افزایش حمایت اجتماعی درک شده ی بیمار منجر به افزایش پیروی وی از رفتارهای خودمراقبتی می گردد.
