شکوه تقی‌پور ظهیر، محمد شفیعی، محمدحسین میرعربشاهی،
دوره ۲۷، شماره ۹ - ( آذر ۱۳۹۸ )
چکیده
مقدمه: لنفوم بدخیم به دو زیر گروه هوچکین و غیرهوچکین تقسیم می‌شود و ۴۰% آن‌ها در مناطقی غیر از گره لنفاوی به‌وجود می‌آیند که شایع‌ترین محل آن دستگاه گوارش است. بر اساس مطالعات، در سال‌های اخیر شیوع لنفوم‌های غیرهوچکینی نسبت به قبل افزایش داشته است. لذا ما در این مطالعه بر آن شدیم تا لنفوم‌های دستگاه گوارش و میزان بقای بیماران مبتلا به آن‌ها را بر اساس خصوصیات کلینیکوپاتولوژیکال بررسی کنیم.
روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع تحلیلی-مقطعی بود. جامعه مورد بررسی، تعداد ۹۷ بیمار مبتلا به انواع لنفوم دستگاه گوارش، مراجعه کننده به سه بیمارستان شهر یزد، طی سال‌های ۱۳۹۵-۱۳۹۰ بودند و نمونه‌گیری به صورت سرشماری بود. با مراجعه به بخش پاتولوژی بیمارستان‌ها،تمام موارد مربوط به لنفوم‌های دستگاه گوارش استخراج و اطلاعات مورد نظر (سن، جنس، سال تشخیص بیماری، نوع لنفوم، محل لنفوم، نوع درمان و میزان بقا) با استفاده از چک‌لیستی که از قبل تهیه شده بود، ثبت گردید. سپس اطلاعات به‌دست آمده با نرم‌افزار SPSS Inc.,Chicago, IL; Version ۱۸ تحت آنالیز آماری قرار گرفت و با استفاده از نمودارهای کاپلان-مایر و آزمون لگ-رنک به بررسی بقا بیماران پرداخته شد.
نتایج: نتایج نشان دادکه از ۹۷ بیمار، ۶۹ نفر (۱/۷۱%) مرد و ۲۸ نفر (۹/۲۸%) زن بودند. میانگین سنی بیماران مورد بررسی، ۵/۲۱±۲۸/۴۹ بود. شایع‌ترین محل لنفوم، معده (۴/۴۵%)، شایع‌ترین شیوه درمان، جراحی+کموتراپی (۶/۵۳%) و شایع‌ترین نوع لنفوم، لنفوم سلولB (۵۰%) بوده است. میانگین مدت بقا بیماران، ۴۸ ماه و بین میانگین مدت بقا برحسب نوع درمان رابطه آماری معناداری یافت شد (۰,۰۰۰p=).
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج، می‌توان نتیجه‌گیری کرد که درمان مناسب برای بیماران مبتلا به لنفوم‌های دستگاه گوارش، درمان توام جراحی+کموتراپی است.
