لیلا قاسمی ابهری، محمد حسین اسماعیلی، مریم بنانج،
دوره ۲۳، شماره ۱ - ( فروردین ۱۳۹۴ )
چکیده
مقدمه: بیماری آلزایمر با علایمی همچون تجمع خارج سلولی آمیلوئید بتا و تجمع درون سلولی پروتئین تائوی فسفریله مشخص می‌شود. در حال حاضر کاملاً پذیرفته شده است که بیماری آلزایمر با اختلال سیگنالینگ انسولین و متابولیسم گلوکز در مغز مرتبط است. بنابراین بررسی نقش عوامل دارویی که بتواند مقاومت به انسولین نورون‌ها را بهبود بخشند در درمان بیماری آلزایمر مورد توجه ویژه قرار گرفته است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثرات تزریق داخل بطنی متفورمین بر یادگیری و حافظه فضایی موش‌های آلزایمری مدل استرپتوزوتوسین می‌باشد.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی ۴۸ موش نر نژاد ویستار (۲۰۰ تا ۲۵۰ گرم) به طور تصادفی به ۶ گروه (۸ موش در هر گروه) تقسیم شدند: کنترل، استرپتوزوتوسین، استرپتوزوتوسین + سالین (۲/۰ میکرولیتر) و استرپتوزوتوسین + متفورمین (۵۰، ۱۰۰ و ۲۰۰ میکروگرم بر کیلوگرم، درون بطنی، به مدت ۱۰ روز). برای القای آلزایمر، استرپتوزوتوسین (۳ میلی‌گرم بر کیلوگرم، ۱۰ میکرولیتر در هر طرف) به صورت دو طرفه به درون بطن های جانبی تزریق شد. تمام موش‌ها به کمک ماز آبی تحت آزمون یادگیری و حافظه فضایی قرارگرفتند.
نتایج: تزریق داخل بطنی قبل از آموزش متفورمین برای مدت ۱۰ روز، یادگیری و حافظه فضایی در موش‌های آلزایمری مدل استرپتوزوتو سین را به صورت وابسته به دوز بهبود بخشید، به گونه‌ای که موش‌های گروه متفورمین در مقایسه با گروه سالین در زمان کمتر و با طی مسافت کمتر سکوی نجات را در ماز آبی پیدا کردند.
نتیجه‌گیری: متفورمین در درمان بیماری آلزایمر از طریق توانایی آن در افزایش حساسیت نورون‌های مقاوم به انسولین موثر می‌باشد و همچنین متفورمین برای درمان بیماری آلزایمر مفید می‌باشد.
