مجید طوافی، حسن احمد وند، سمیرا گودرزی، بهرام رسولیان،
دوره ۲۱، شماره ۴ - ( مهر و آبان ۱۳۹۲ )
چکیده
مقدمه: به نظر می‌رسد سمیت جنتامایسین به علت تولید گونه‌های واکنشی اکسیژن ROS درون سلول‌ها باشد. شواهدی است که پیش درمانی با اکسیژن میزان و فعالیت آنزیم‌های آنتی اکسیدانتی را افزایش می‌دهد. در این مطالعه به بررسی تأثیر پیش درمانی با اکسیژن در مهار نفروتوکسیسیتی جنتامایسینی پرداخته شده است.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی ۴۸ راس رت ماده بالغ (نژاد اسپراگ) به طور تصادفی به ۶ گروه ۸ تایی تقسیم شدند. گروه اول، به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد و برای سایر گروه‌ها دوز‌های مختلف اکسیژن به همراه mg/kg ۱۰۰ جنتامایسین به مدت ۸ روز به صورت داخل صفاقی استفاده شد. بعد از آخرین تزریق، ادرار ۲۴ ساعته تهیه، نمونه خون گرفته و کلیه طرف چپ حیوان در محلول فرمال سالین فیکس گردید. مالون دی‌الدهید (MDA)، کراتینین و اوره سرم و نیز کراتینین ادرار
اندازه‌گیری شد. برش‌های بافتی ۵ میکرونی از نواحی متفاوت کلیه به طریقه PAS رنگ‌آمیزی گردید. دانسیته حجمی لوله‌های خمیده نزدیک، نکروز توبولی و انفیلتراسیون لنفوسیتی بافت بینابینی به طریقه نیمه کمی بررسی شد. جهت مقایسه داده‌ها بین گروه‌ها از آزمون Mann Withney استفاده شد.
نتایج:پیش درمانی با اکسیژن در مهار MDA سرمی، بهبود کراتینین و اوره سرمی و ادراری، حفظ دانسیته حجمی توبولی،کاهش نکروز توبولی و کاهش انفیلتراسیون لنفوسیتی توانسته است در گروه‌های ۶ و ۴ نسبت به گروه ۲ به طور معنی‌داری مؤثر باشد (۰۵/۰(p<.
نتیجه‌گیری: پیش درمانی و کاربرد همزمان اکسیژن، نفروتوکسیسیتی جنتامایسینی را بهبود می‌بخشد ولی نمی‌تواند آنها را در سطح کنترل حفظ کند.
