دوره 32، شماره 12 - ( اسفند 1403 )
جلد 32 شماره 12 صفحات 8548-8534 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.LUMS.REC.1403.127
Clinical trials code: IRCT20240629062274N1
چکیده: (197 مشاهده)
مقدمه: بیماران آرتریت روماتوئید (RA) اغلب درد مزمنی را نشان می‌دهند که ممکن است علی رغم درمان علائم عینی التهاب باقی بماند و باعث آسیب های جسمی و روانی قابل توجهی شود. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمه‌ای (tDCS) برکاهش شدت درد، اضطراب و افسردگی در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید بود.
روش بررسی: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش‌آزمون _ پس‌آزمون و پیگیری یک ماهه با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان و مردان مبتلا به آرتریت روماتوئید مراجعه کننده به بخش روماتولوژی بیمارستان‌های شریعتی و خانواده تهران در سال 1403 بودند که به صورت نمونه گیری در دسترس30 نفر انتخاب شده و به صورت تصادفی در گروه‌های آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ازtDCS آنودال جهت تحریک DLPFCچپ و کاتودال بازداریDLPFC راست استفاده شد. شرکت‌کنندگان پیش _ پس و در دوره پیگیری یک ماهه توسط شاخص درد مزمن McGill ، مقیاس افسردگی و اضطراب Beck ارزیابی شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و بهره گیری از SPSS-16 انجام شد.
نتایج: یافته‌ها نشان داد که tDCS بر کاهش شدت درد و اضطراب در پس‌آزمون و در پیگیری یک ماهه در سطح (p<0/05) معنی‌دار بوده، در متغیر افسردگی نتایج در پس‌آزمون معنادار بوده (p<0/05) اما در پیگیری یک ماهه معنی‌دار (p>0/05) نبوده است. در گروه گواه نمرات در هر سه مرحله تفاوت چندانی نداشت.
نتیجه‌گیری: نتایج نشان می‌دهد tDCS تاثیر بیشتری در کاهش درد، اضطراب و علائم افسردگی در مقایسه با دارونما داشته و قادر به کاهش التهاب و بهبود کیفیت زندگی داوطلبان از طریق مراقبت‌های پزشکی سریع و پیروی بیشتر از دستورات درمانی برای کاهش فعالیت بیماری یا حتی رسیدن به بهبودی کامل است.
روش بررسی: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش‌آزمون _ پس‌آزمون و پیگیری یک ماهه با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان و مردان مبتلا به آرتریت روماتوئید مراجعه کننده به بخش روماتولوژی بیمارستان‌های شریعتی و خانواده تهران در سال 1403 بودند که به صورت نمونه گیری در دسترس30 نفر انتخاب شده و به صورت تصادفی در گروه‌های آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ازtDCS آنودال جهت تحریک DLPFCچپ و کاتودال بازداریDLPFC راست استفاده شد. شرکت‌کنندگان پیش _ پس و در دوره پیگیری یک ماهه توسط شاخص درد مزمن McGill ، مقیاس افسردگی و اضطراب Beck ارزیابی شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و بهره گیری از SPSS-16 انجام شد.
نتایج: یافته‌ها نشان داد که tDCS بر کاهش شدت درد و اضطراب در پس‌آزمون و در پیگیری یک ماهه در سطح (p<0/05) معنی‌دار بوده، در متغیر افسردگی نتایج در پس‌آزمون معنادار بوده (p<0/05) اما در پیگیری یک ماهه معنی‌دار (p>0/05) نبوده است. در گروه گواه نمرات در هر سه مرحله تفاوت چندانی نداشت.
نتیجه‌گیری: نتایج نشان می‌دهد tDCS تاثیر بیشتری در کاهش درد، اضطراب و علائم افسردگی در مقایسه با دارونما داشته و قادر به کاهش التهاب و بهبود کیفیت زندگی داوطلبان از طریق مراقبت‌های پزشکی سریع و پیروی بیشتر از دستورات درمانی برای کاهش فعالیت بیماری یا حتی رسیدن به بهبودی کامل است.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی
دریافت: 1403/9/7 | پذیرش: 1403/11/3 | انتشار: 1403/12/15
دریافت: 1403/9/7 | پذیرش: 1403/11/3 | انتشار: 1403/12/15
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |