دوره 32، شماره 12 - ( اسفند 1403 )
جلد 32 شماره 12 صفحات 8561-8549 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (192 مشاهده)
مقدمه: دراین مطالعه اثر تجویز اسکتامین (S-ketamine) را به عنوان یک درمان نوروپروتکتیو برای بررسی نکروز و اختلالات حافظه و یادگیری به دنبال مدل ایسکمی/خونرسانی مجدد مغزی در موش صحرایی نر بررسی شده است.
روش بررسی: دراین مطالعه تجربی، تعداد 28 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 300-250 گرم به‌طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند: شم، ایسکمی- سالین، ایسکمی- اسکتامین با دوز پایین و ایسکمی- اسکتامین با دوز بالا. در گروه‌های ایسکمی- اسکتامین با دوز پایین و دوز بالا، بلافاصله بعد از القاء ایسکمی، اسکتامین به ترتیب با دوز 1/0 و 25/0 میلی‌گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن به نمونه‌ها تزریق شد. حافظه و یادگیری در گروه‌های مختلف از طریق آزمون یادگیری اجتنابی غیرفعال بررسی گردید. چهار روز پس از القاء ایسکمی، میزان مرگ سلولی نکروزیس با استفاده از رنگ‌آمیزی کرزیل ویوله اندازه گیری شد. تمام داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج: نتایج نشان داد که در گروه ایسکمی- سالین میزان سلول های نکروزیس در گروه مقایسه با گروه شم افزایش معناداری داشت. (p<0.05) درمان با اسکتامین، به‌طور قابل‌توجهی مرگ سلولی نکروزیس در ناحیه CA1 هیپوکامپ را کاهش داد. کاهش میزان مرگ سلولی ناشی از ایسکمی در گروه درمان با دوز بالا اسکتامین در مقایسه با گروه درمان با اسکتامین با دوز پایین چشم‌گیرتر بود (p<0.05). به علاوه، درمان با اسکتامین به‌صورت وابسته به دوز، به‌طور قابل‌توجهی نقص حافظه و یادگیری مغزی ناشی از ایسکمی را بهبود بخشید.
نتیجه‌گیری: درمان با اسکتامین توانسته اسـت روی پیامـدهای ایسکمی مغزی اثر بگذارد و از این‌رو معرفی اسکتامین تراپی به‌عنوان یک روش درمانی جدید در درمان ایسکمی مغزی پیشنهاد میشود.
روش بررسی: دراین مطالعه تجربی، تعداد 28 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 300-250 گرم به‌طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند: شم، ایسکمی- سالین، ایسکمی- اسکتامین با دوز پایین و ایسکمی- اسکتامین با دوز بالا. در گروه‌های ایسکمی- اسکتامین با دوز پایین و دوز بالا، بلافاصله بعد از القاء ایسکمی، اسکتامین به ترتیب با دوز 1/0 و 25/0 میلی‌گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن به نمونه‌ها تزریق شد. حافظه و یادگیری در گروه‌های مختلف از طریق آزمون یادگیری اجتنابی غیرفعال بررسی گردید. چهار روز پس از القاء ایسکمی، میزان مرگ سلولی نکروزیس با استفاده از رنگ‌آمیزی کرزیل ویوله اندازه گیری شد. تمام داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج: نتایج نشان داد که در گروه ایسکمی- سالین میزان سلول های نکروزیس در گروه مقایسه با گروه شم افزایش معناداری داشت. (p<0.05) درمان با اسکتامین، به‌طور قابل‌توجهی مرگ سلولی نکروزیس در ناحیه CA1 هیپوکامپ را کاهش داد. کاهش میزان مرگ سلولی ناشی از ایسکمی در گروه درمان با دوز بالا اسکتامین در مقایسه با گروه درمان با اسکتامین با دوز پایین چشم‌گیرتر بود (p<0.05). به علاوه، درمان با اسکتامین به‌صورت وابسته به دوز، به‌طور قابل‌توجهی نقص حافظه و یادگیری مغزی ناشی از ایسکمی را بهبود بخشید.
نتیجه‌گیری: درمان با اسکتامین توانسته اسـت روی پیامـدهای ایسکمی مغزی اثر بگذارد و از این‌رو معرفی اسکتامین تراپی به‌عنوان یک روش درمانی جدید در درمان ایسکمی مغزی پیشنهاد میشود.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی
دریافت: 1403/6/21 | پذیرش: 1403/12/15 | انتشار: 1403/12/15
دریافت: 1403/6/21 | پذیرش: 1403/12/15 | انتشار: 1403/12/15
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |