دوره 32، شماره 2 - ( اردیبهشت 1403 )
جلد 32 شماره 2 صفحات 7577-7563 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (116 مشاهده)
مقدمه: دیابت به همراه مورفین با ایجاد استرس اکسیداتیو، آسیب‌های متابولیسمی متعددی در بیضه‌ها ایجاد می‌کند. این مطالعه با هدف کاهش عوارض اکسیداتیو ناشی از دیابت و مورفین بر کیفیت باروری مردان با کمک تمرین هوازی فزاینده با شدت متوسط صورت گرفت.
روش بررسی: از 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در این مطالعه تجربی استفاده شد. موشها به صورت تصادفی به 4 گروه 8 تایی تقسیم شدند: کنترل دیابت (D)، دیابت مورفینی (D.M)، دیابت+ تمرین استقامتی (D+ ET)، دیابت مورفینی+ تمرین استقامتی (D. M+ET). سپس القاء دیابت و مورفین انجام شد. گروه‌های تمرین 8 هفته پروتکل تمرین استقامتی را اجرا نمودند. در پایان مطالعه همه موشها کشته شدند و بافت بیضه آن‌ها جدا شد. شاخص‌های اکسیدانی و آنتی اکسیدانی این مطالعه اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزارSPSS نسخه 16 و با استفاده از از آزمون تحلیل واریانس یک راهه در سطح معناداری 05/0 بررسی شدند.
نتایج: نتایج نشان داد غلظت شاخص اکسیدانی MDA گروه دیابت، نسبت به سایر گروها افزایش معناداری داشت (0/001 =p). با این‌حال تمرین استقامتی فزاینده باعث کاهش معنادار غلظت MDA (0/001 =p) و افزایش معنادار میزان شاخص های آنتی اکسیدانی TAC، GPX و SOD(0/001 =p) سایر گروه‌ها در مقایسه با گروه دیابت شد.
نتیجه‌گیری: تحقیق حاضر نشان داد که تمرین استقامتی فزاینده با شدت متوسط باعث کاهش شاخص اکسیدانی و افزایش شاخص‌های آنتی اکسیدانی در بافت بیضه موشهای دیابتی همراه با سندروم ترک شد. و این نشان دهنده کاهش عوارض ناباروری در موشها می‌باشد.
روش بررسی: از 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در این مطالعه تجربی استفاده شد. موشها به صورت تصادفی به 4 گروه 8 تایی تقسیم شدند: کنترل دیابت (D)، دیابت مورفینی (D.M)، دیابت+ تمرین استقامتی (D+ ET)، دیابت مورفینی+ تمرین استقامتی (D. M+ET). سپس القاء دیابت و مورفین انجام شد. گروه‌های تمرین 8 هفته پروتکل تمرین استقامتی را اجرا نمودند. در پایان مطالعه همه موشها کشته شدند و بافت بیضه آن‌ها جدا شد. شاخص‌های اکسیدانی و آنتی اکسیدانی این مطالعه اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزارSPSS نسخه 16 و با استفاده از از آزمون تحلیل واریانس یک راهه در سطح معناداری 05/0 بررسی شدند.
نتایج: نتایج نشان داد غلظت شاخص اکسیدانی MDA گروه دیابت، نسبت به سایر گروها افزایش معناداری داشت (0/001 =p). با این‌حال تمرین استقامتی فزاینده باعث کاهش معنادار غلظت MDA (0/001 =p) و افزایش معنادار میزان شاخص های آنتی اکسیدانی TAC، GPX و SOD(0/001 =p) سایر گروه‌ها در مقایسه با گروه دیابت شد.
نتیجه‌گیری: تحقیق حاضر نشان داد که تمرین استقامتی فزاینده با شدت متوسط باعث کاهش شاخص اکسیدانی و افزایش شاخص‌های آنتی اکسیدانی در بافت بیضه موشهای دیابتی همراه با سندروم ترک شد. و این نشان دهنده کاهش عوارض ناباروری در موشها می‌باشد.
واژه‌های کلیدی: تمرین استقامتی، دیابت، مورفین، مالون‌دی‌آلدئید، ظرفیت آنتی اکسیدانی تام، گلوتاتیون پراکسیداز، سوپراکسید دیسموتاز
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
دریافت: 1402/10/4 | پذیرش: 1402/10/27 | انتشار: 1403/2/15
دریافت: 1402/10/4 | پذیرش: 1402/10/27 | انتشار: 1403/2/15
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |