دوره 31، شماره 10 - ( دی 1402 )
جلد 31 شماره 10 صفحات 7155-7144 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (528 مشاهده)
مقدمه: اثر تمرین ورزشی بر بافت کلیه در شرایط دیابت همراه با سندروم ترک مرفین نامشخص است. هدف این مطالعه بررسی اثر 8 هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پروتئین‌های P53 و Nrf2بافت کلیه در موش‌های صحرایی نر دیابتی همراه با سندروم ترک مرفین است.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی از 32 سر موش صحرایی نژاد ویستار استفاده شد. پس از القا دیابت، بر اساس وزن به صورت تصادفی به 4 گروه 8 تایی شامل: دیابت، دیابت مرفین، دیابت + تمرین مقاومتی و دیابت مرفین + تمرین مقاومتی تقسیم شدند. جهت ایجاد وابستگی به مرفین از روش خوراکی به مدت 21 روز استفاده شد. پروتکل تمرین مقاومتی به مدت 8 هفته اجرا گردید. در پایان، همه موش‌ها بی‌هوش، کشته و بافت‌برداری انجام شد. سطوح پروتئین متغیرهای این پژوهش توسط کیت‌‌های الایزا اندازه‌‌گیری شدند. داده‌ها با استفاده از روش آنالیز واریانس یک‌راهه و تست تعقیبی توکی با کمک نرم‌‌افزارversion 16 SPSS در سـطح معنی‌داری 0/05p≤ تجزیه تحلیل شدند.
نتایج: تمرین مقاومتی باعث کاهش معنادار P53 در گروه‌های دیابت + تمرین مقاومتی(0/006=P) در مقایسه با گروه دیابت و دیابت مرفین + تمرین مقاومتی (0/012=P) در مقایسه با گروه دیابت مرفین شد. هم‌چنین کاهش معنادار Nrf2 در گروه دیابت مرفین + تمرین مقاومتی (0/013=P) در مقایسه با گروه دیابت مرفین مشاهده گردید.
نتیجه‌گیری: تمرین مقاومتی احتمالا با کاهش پروتئین P53 موجب تقلیل آسیب بافت کلیه در رت‌های دیابتی و دیابتی همراه با سندروم ترک شده است که نشان دهنده اثر محافظتی تمرین مقاومتی بر بافت کلیه در شرایط پاتولوژیک است.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی از 32 سر موش صحرایی نژاد ویستار استفاده شد. پس از القا دیابت، بر اساس وزن به صورت تصادفی به 4 گروه 8 تایی شامل: دیابت، دیابت مرفین، دیابت + تمرین مقاومتی و دیابت مرفین + تمرین مقاومتی تقسیم شدند. جهت ایجاد وابستگی به مرفین از روش خوراکی به مدت 21 روز استفاده شد. پروتکل تمرین مقاومتی به مدت 8 هفته اجرا گردید. در پایان، همه موش‌ها بی‌هوش، کشته و بافت‌برداری انجام شد. سطوح پروتئین متغیرهای این پژوهش توسط کیت‌‌های الایزا اندازه‌‌گیری شدند. داده‌ها با استفاده از روش آنالیز واریانس یک‌راهه و تست تعقیبی توکی با کمک نرم‌‌افزارversion 16 SPSS در سـطح معنی‌داری 0/05p≤ تجزیه تحلیل شدند.
نتایج: تمرین مقاومتی باعث کاهش معنادار P53 در گروه‌های دیابت + تمرین مقاومتی(0/006=P) در مقایسه با گروه دیابت و دیابت مرفین + تمرین مقاومتی (0/012=P) در مقایسه با گروه دیابت مرفین شد. هم‌چنین کاهش معنادار Nrf2 در گروه دیابت مرفین + تمرین مقاومتی (0/013=P) در مقایسه با گروه دیابت مرفین مشاهده گردید.
نتیجه‌گیری: تمرین مقاومتی احتمالا با کاهش پروتئین P53 موجب تقلیل آسیب بافت کلیه در رت‌های دیابتی و دیابتی همراه با سندروم ترک شده است که نشان دهنده اثر محافظتی تمرین مقاومتی بر بافت کلیه در شرایط پاتولوژیک است.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
دریافت: 1402/2/27 | پذیرش: 1402/7/9 | انتشار: 1402/10/15
دریافت: 1402/2/27 | پذیرش: 1402/7/9 | انتشار: 1402/10/15
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |