دوره 30، شماره 8 - ( آبان 1401 )
جلد 30 شماره 8 صفحات 5130-5120 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (456 مشاهده)
مقدمه: دیابت قندی با افزایش استرس اکسیداتیو سبب تغییرات نامطلوب در مورفولوژی نورونی هیپوکامپ و قشر پره‌فرونتال مغز می‌شود. تریگونلین دارای اثرات کاهنده قند خون و مهار استرس اکسیداتیو میباشد. هدف از این مطالعه تعیین اثر حفاظتی تریگونلین بر تغییرات دندریتی نورون‌های هیپوکامپ و قشر پره‌فرونتال در موش صحرایی میباشد.
روش بررسی: در این بررسی تجربی، تعداد 32 سر موش نر، نژاد ویستار در محدوده وزنی 235-195 گرم به‌طور تصادفی به 4 گروه شامل: کنترل، کنترل تیمار شده با تریگونلین، دیابتی و دیابتی تیمار شده با تریگونلین تقسیم شدند. تریگونلین به میزان 50 mg/kgبه مدت 7 هفته تجویز دهانی شد. برای دیابتی نمودن حیوانات از تزریق داخل صفاقی تک دوز استرپتوزوتوسین60 mg/kg استفاده شد. وزن حیوانات و میزان گلوکز در ابتدای کار و 4 و 8 هفته پس از القاء دیابت اندازه‌گیری شد. برای بررسی دندریت‌های نورونی هیپوکامپ و قشر پره‌فرونتال، پس از خارج‌کردن مغز از روش رنگ‌آمیزی گلژی استفاده شد. برای آنالیز آماری از آزمون آنووای یک‌طرفه و تست تعقیبی توکی در نرم‌افزارversion 16 SPSS استفاده شد و 0/05p< به‌عنوان سطح معنی‌دار در نظر گرفته شد.
نتایج: میزان گلوکز سرم در گروه دیابتی تیمار شده با تریگونلین در مقایسه با گروه دیابتی به‌طور معنیداری کاهش یافت (0/01p<). تراکم خارهای دندریتی نورون‌های قشر پره‌فرونتال و ناحیه هیپوکامپ درگروه دیابتی در مقایسه با گروه کنترل به‌طور معنیداری کاهش یافت (0/01p<). هم‌چنین تراکم خارها در گروه دیابتی تیمار شده با تریگونلین در مقایسه با گروه دیابتی به‌طور معنیداری افزایش یافت (0/01p<).
نتیجه‌گیری: تریگونلین هیپوگلیسمیک بوده و سبب جلوگیری از کاهش خارهای دندریتی قشر پره‌فرونتال و هیپوکامپ مغز ناشی از دیابت قندی القا شده با استرپتوزوتوسین می‌شود.
روش بررسی: در این بررسی تجربی، تعداد 32 سر موش نر، نژاد ویستار در محدوده وزنی 235-195 گرم به‌طور تصادفی به 4 گروه شامل: کنترل، کنترل تیمار شده با تریگونلین، دیابتی و دیابتی تیمار شده با تریگونلین تقسیم شدند. تریگونلین به میزان 50 mg/kgبه مدت 7 هفته تجویز دهانی شد. برای دیابتی نمودن حیوانات از تزریق داخل صفاقی تک دوز استرپتوزوتوسین60 mg/kg استفاده شد. وزن حیوانات و میزان گلوکز در ابتدای کار و 4 و 8 هفته پس از القاء دیابت اندازه‌گیری شد. برای بررسی دندریت‌های نورونی هیپوکامپ و قشر پره‌فرونتال، پس از خارج‌کردن مغز از روش رنگ‌آمیزی گلژی استفاده شد. برای آنالیز آماری از آزمون آنووای یک‌طرفه و تست تعقیبی توکی در نرم‌افزارversion 16 SPSS استفاده شد و 0/05p< به‌عنوان سطح معنی‌دار در نظر گرفته شد.
نتایج: میزان گلوکز سرم در گروه دیابتی تیمار شده با تریگونلین در مقایسه با گروه دیابتی به‌طور معنیداری کاهش یافت (0/01p<). تراکم خارهای دندریتی نورون‌های قشر پره‌فرونتال و ناحیه هیپوکامپ درگروه دیابتی در مقایسه با گروه کنترل به‌طور معنیداری کاهش یافت (0/01p<). هم‌چنین تراکم خارها در گروه دیابتی تیمار شده با تریگونلین در مقایسه با گروه دیابتی به‌طور معنیداری افزایش یافت (0/01p<).
نتیجه‌گیری: تریگونلین هیپوگلیسمیک بوده و سبب جلوگیری از کاهش خارهای دندریتی قشر پره‌فرونتال و هیپوکامپ مغز ناشی از دیابت قندی القا شده با استرپتوزوتوسین می‌شود.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی
دریافت: 1400/10/11 | پذیرش: 1401/1/21 | انتشار: 1401/8/15
دریافت: 1400/10/11 | پذیرش: 1401/1/21 | انتشار: 1401/8/15
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |